De Gids. Jaargang 61

[p. 564]

Gedichten.

De morgen droomt in den lichten tuin:

Een lichtfestijn

Midde' in bloemgeschijn,

En in dien droom lichtkindje klein,

Grootoogig, op voetjes fijn.

Geurenneurende zachte jasmijn,

En vroolijke roosjes, mondjes half open,

En gouden regen,

Neergezegen

Om haar te vertellen die aan komt loopen,

Hoe mooi een morgen kan zijn.

En paarse seringen die 't groen doen lachen,

En in het gras zóóvele gele

Boterbloempjes op gouden stelen,

- Heel den tuin door!

En vlinders daartusschen,

En grappige musschen,

't Kopje op den grond of zij grond willen kussen.

Zij - in àl kijken en wondren er vóór.

Heel hoog òp nu haar hoofdje klein;

Beweeg der voetjes..... Een àlverblij'n

Waarheen die gaan langs het licht geloover;

Gansch haar slank gestaltetje over

Toover

Van lenteschijn.

[p. 565]

Witte bloemen.

 

Maak schemer van licht in deez' donkre stonde,

 

Gij kindren der Meie!

 

Wil begeleien

 

Wat in levens Meie wordt weggezonden....

 

 

 

Ik heb gekozen

 

Rozen,

 

Heel blanke

 

Bloemen der Meie,

 

Die lichtend stonden,

 

Met teeder schijnen,

 

In 't dag verdwijnen.

 

 

 

De plek is zonloos, waar wijlen zullen

 

De jonge leden van ziel verlaten.

 

Wil warm en zacht ze in uw schijnsel hullen

 

Langs doodestad's straten.

 

 

 

Licht blank en zacht

 

Voor wie zoo vreugdig droegen

 

Zijn rijk zielelicht, en nu zoo vroege

 

't Derven voor lichtloozen nacht.

 

 

 

Maak schemer van licht..... Gij, bloemen der Meie,

 

O, hoe ik uw gang met mijn lievling benije!

[p. 566]

Van zachte waatren.

 

Zij komen geschoven, zoetjes geschoven,

 

Hobbelbobbel, kristallig klaar,

 

Met korte klokjes even naar boven,

 

Zijigjes achter en naast elkaar;

 

Van ver weg, langs stille vlakte,

 

Uit diepe, koele, milde wel,

 

Droomrig groen onder 't groen getakte,

 

Zonnighel onder 't zonnespel;

 

Dommelzacht in den schaduwdommel,

 

Waar 't langs 't bruine huisje glijdt.

 

Vaagjes slaande met licht geschommel

 

Tegen des vondertjes vastigheid;

 

Even fronslend om een voetje,

 

Spiegelwiegelend het beeld

 

Van klein menschje, een kindersnoetje,

 

Waar veel warrig haar om speelt;

 

Dan àl glans weer tusschen wije

 

Groene weidenweelden voort,

 

Naar 't afdalend blauwe vrije,

 

Waar een zilvrig stadje gloort;

 

Blanker, klaarder, o zoo'n lange

 

Baan van tintelvroolijk licht,

 

Uit zon's volheid opgevangen:

 

Blijend heel het vergezicht!

 

Altijd verder, zachtjes, zoetjes

 

In breedvredig voortgevroel:

 

Waatren stil op glanzevoetjes

 

Eén van zin naar machtig doel....

 

 

 

Marie Boddaert.