De Gids. Jaargang 61
(1897)– [tijdschrift] Gids, De–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 515]
| |
Amieke.Voor het raam, bewegend het hoofd mèt de geluiden, den mond stroef-dicht, de handen slap-weggezakt, beluisterde ze zijn bewegingen met heel haar lichaam, nu de groote doode oogen geen ander nut hadden dan loom rusten in vochtig-warme kassen. Wat dééd hij nu? Voor den spiegel. Ja, voor den spiegel stond-ie. Ze hoorde den borstel zachtschuddinkjes wrijven over 't haar en de kam klakkelen op den schoorsteenmantel. Nou zag z'n hoofd er zóó uit - ze zàg 't volkomen, zàg elk beweginkje van z'n handen met de matglanzigheid van den trouwring op 't witte vleesch - zóó: gladdig van saamgestreken zwart haar met een helder-witte scheiding, rechts, en zwarte nette haarstreepingen langs de ooren, bij de slapen. Nou was 't klaar, hoorde ze niet meer 't gewrijf van den borstel, moest-ie bezig zijn aan 't bijkammen van 't zwarte puntbaardje, móést-ie, móést-ie: z'n kleeren ritsden in beweging, z'n adem ging dieper; soms haakten de kampunten in 't haargewar. Nou bleef de kam weer even klakkelen op den schoorsteenmantel. 't Was 'n gebogen kam, die niet dadelijk stil lei. Wat deed-ie nou? Wat deed-ie? Voor den spiegel stond-ie nog, àdemend. Zeker z'n snor, z'n net-zwarte snor. Heet gloeide 't in haar op, heet van huilerige spijtigheid. ‘Wat maak je je mooi! Voor wie maak je je zoo mooi?’ -, schamperde ze. ‘Me moòi make? Got, daar dènk 'k niet aan...’ ‘Waarom sta je dan zoo lang voor den spiegel!’ ‘Lang? Làng?’ -, begon hij ongeduldig. | |
[pagina 516]
| |
Maar ze zat zoo droevig-hulpeloos in het witte licht van den sneeuwdag, dat-ie ineens, zonder overgang in den ouwen toon van vrindelijk meelijden sprak: ‘Sta ik làng? Hoe kòm j'r op? Nee, hoe kòm j'r op? Gewoon me wat opgeknapt.’ Hurkend in den stoel, achterover, d'r oogen sluitend, 'm niet geloovend, beluisterde ze wat-ie nòg deed. De kleerborstel schuierde over het goed. Niks vergat-ie. Alles dee-die van èlken dag, precies, zeker, accuraat. Nou liep-ie naar de bel. In de keuken beneden tikkelde de schel met heesch gerinkel. ‘Ben je niet goed, Amieke?’ ‘O, jawel. Jawel.’ ‘Je ben zoo stug, kind....’ ‘Zul je je verbeelde.’ ‘Ik blijf maar 'n half uurtje weg.’ ‘Nièt zoene - pas op de meid.’ Met de blinde oogen keek ze naar de deurknop, boog 't hoofd wat, luisterend, luisterend, alle ritselingen, elke kraking, elken voetstap omzettend tot een scherp belijnd verbeeldingsbeeld. ‘Heb u gebeld, mevrouw?’ ‘Nee Anne, ìk. Me bottines.’ ‘Hè'k nèt meegebracht meneer.’ De voetstappen donsden op elkaar toe over het tapijt. De bottines plakten even samen, leeren-geluidje. ‘Mooi. En me overschoene?’ ‘Staan benede - heb 'k afgewassche.’ ‘Mooi zoo.’ ‘Weet u dat 'r slik zit an uw broek?’ ‘Slik an me broek? Nee.’ ‘An die eene pijp. Blijf u maar staan.’ Stijfselkleeren kraakten. 'n Nagel krabde over goed, de borstel rukte met zuigende schokjes heen en weer. ‘Dat hè'k heelemaal niet gezien.’ ‘Zit ook heelemaal’ - de stem klonk benauwd uit een gebogen hals -: ‘heele-emaal van ondere-'n heele-rand.’ ‘Niet zoo trekke Anne! Anders rol 'k nog om! Hahaha! Wat heeft die meid 'n spiere, Amieke! Hahaha!’ ‘Da's nou iets van meneer! Hè!... Hèhèhèèèè!’ | |
[pagina 517]
| |
‘Over 'n half uur ben 'k terug, Anne - Zul je 'n oogie op me vrouw houe?’ ‘Zal 'k hier de aarpels komme schille, mevrouw?’ ‘Nee Anne - 'k Kan je wel schelle als 'k je noodig heb.’ ‘Nee. Nee. Doe dat nou liever niet. Als je struikelt is 't te laat.’ ‘Ik zal niet struikele. Ga maar gerust naar de keuken, Anne.’ ‘Best mevrouw.’ De deur klopte tegen de houten post, knipte in 't slot. Hij trok z'n bottines aan, telkens met een inpersing van adem, met een gezuig van den voet tegen 't leer, met een plomp als de bottine aanschoot. Zij, stil, nerveus zag hem bij de ronde tafel, lachend, neerkijkend op de meid, op den vrouwenvorm van helder-paars en stijfselwit - èn 't lachen - èn 't vroolijk-luchtige hahalachen - Niet zoo trekke, Anne - Wat heeft die meid 'n spiere - Niet zoo trekke - èn 't weerom lachen van de meid, de gebukte meid in 't paars en wit, bij den zwarten broekspijp - èn 't rulle gaan van den kleerborstel - hahahahèhèhè - Nou trok-ie z'n jas an, stond wèer voor den spiegel, wriemelend an de knoopen. Wat noù? Z'n hooge hoed en z'n handschoenen. Knip-knip van de koperen knoopen. ‘Dag vrouwtje.’ ‘Dàg’.... ‘Wat ben je onvriendelijk. 'k Ben waaràchtig in 'n half uur terug.... Dag hartje.’ ‘Dag Bob.’ ‘Wil je liever hebbe da'k nièt ga?’ ‘Je heb toch gezegd dat 't nóódig is.’ ‘Dat ìs 't ook. Dat weèt je zelf. Maar als ik je 'r zóo 'n displeizier mee doe’.... ‘Daar stoor je je wat an!’ ‘Nou - nou - nou! Niet zoo kribbig zijn.’ ‘Waarom heb je je zoo opgedirkt?’ ‘Ik? Ik? - Och wat 'n eeùwige gekheid! Wor je dan nooit wijzer?.... Verander je nooit!’ ‘....Ik weet niet... Ik weet niet... Ik weet niks... Ik zie niks.... Ik moet alles late gebeùre.... Ik ben 'n last voor je, 'n last, anders niks!’ | |
[pagina 518]
| |
‘Zeg nou is eerlijk - bèn ik niet goed voor je?’ ‘Je ben goed.... Je ben goed.... Maar wat ben ik voor jou?.... Ik sta je in de weg.... Je moet me wel dulde.... Ach lieve God, lieve God!’.... Tranen liepen uit d'r blinde oogen. Groot van meelijden, zag hij haar zitten in den leunstoel, 't bleek-betrokken gezicht onder 't blonde haar, 't jònge gezicht, 't héél-jonge gezicht. ‘Dan blijf 'k thuis.’ ‘Nee 'k wìl dat je gaat. Anders verwijt je me later.’ ‘Welnee.’ ‘Je gaat. Je gáát!.... Maar.... Máar.... Bob, engel, liève Bob, zul je niet naar andere vrouwe kijke?’ ‘Ah! Bravo!’.... ‘Zeg 't me. Tòe, zeg 't me.’ ‘Domme meid, blìjf je nou àltijd jaloersch. Hoe kùn je dààraan denke! Hoe kùn je! En dat noù, noù.... Heb je dan niks geleerd in je ziekte?’.... ‘Beloof 't me nou maar - toè - beloof 't,’ zei ze triestig-lachend: ‘'t is toch maar gekheid, da'k 't je vraag .... toè.... toè.’ ‘Ik zal naar niemand kijke. Alleen naar de punte van me laarze. Alleen naar de keie, hè? Alleen naar de sneeuw, hè? Hàhaha! Malle, màlle meid.’ ‘En hoù je nog altijd van me?’ ‘Altijd.’ ‘Éven veel?’ ‘Duizendmaal meer.’ ‘Op je eerewoord?’ ‘Op me eerewoord.’ ‘Zeg dan: zoo waar help me God-allemachtig’.... ‘Maar m'n hemel Amieke - wat 'n krankzinnige invalle, wat krànkzinnig!’ ‘Toe nou lief-ie, zèg 't. Zèg 't. Hè toe, zèg 't. Je maakt 'r me zoo gelukkig mee - Ach toe. Toe!’ ‘Wat wil je dan da'k zeg?’ ‘Je moet 't me nàzegge, precies nàzegge: Ik hou van me vrouw’ ‘Ik hou van me vrouw’.... ‘....Amieke’ ‘....Hou van me vrouw Amieke’.... | |
[pagina 519]
| |
‘....Zoo waar help me God....’ ‘....help me God’.... ‘....De opperheer’.... ‘....De opperheer.... Nog niet genoeg?’ ‘....Zoo waar help me God, de almachtige Héér....’ ‘....Zoo waar help me God, de almachtige Heer da'k zielsveel van d'r hou, innig veel, dol veel, àlles, àlles....’ ‘En ga je bij nièmand anders op visite?’ ‘Kan je begrijpe! voor geen goud!’ ‘En zul je alleen an mij denke... an geen andere vrouw?’ ‘Enkel an jou, lieve snoet, lieve goeie meid... Niet uit de kamer gaan, hoor!... 'k Zal Anne opzende, hè?’ ‘Nee. Nee-ee. Kom maar gauw terug’. ‘Dag. Da-a-ag’. ‘Da-a-ag’. De deur ging open en dicht. Ingespannen van luistering, hoorde ze hem loopen naar de trap en 'n lucifer afstrijken. Dan de trap af, tree voor tree en praten met Anne. Wàt praatten ze? Wàt? Met de handen in voeling vooruit tastte ze naar de ronde tafel, er langs, naar den anderen leunstoel, maar beneden sloeg de huisdeur dicht, opdreunend door 't huis.
Weèr voor het raam, in het witte licht van den sneeuwdag, zat ze teruggebogen in den stoel. De blinde oogen keken star-open naar den grooten tuin, die in sneeuwbeddingen lag, sneeuw over de perken - met koud evergreen er tusschen -, sneeuw over de groote gele volière, sneeuw over de kippenren, sneeuw over het tuinhuis achterin. De stokken der rozeboompjes spaakten omhoog met roode puntingen. De groote appelboom stond traag in zijn naaktheid van zwart, loom onder plakkende sneeuwreepen. Zoo ze nu zat leek ze een huiselijke jonge vrouw, kijkend naar de dingen van wit buiten, naar de duiven achter het traliewerk, naar de zachte sneeuw-monotonie. Maar in haar hoofd ging hij door de straten, slank in zijn lange jas, het zwarte puntbaardje over de fluweelen kraag, den hoogen hoed op 't zwartglimmend haar. Hij moest op de Heerengracht zijn. Ja, hij moest. Dat zei-die. Dat kon-ie wel zeggen. Alles kon-ie zeggen. En zij had stil te blijven in den stoel, voor het raam, en af te wachten tot ze hem wèer zag door zijn | |
[pagina 520]
| |
geluid. Als-ie nou tòch naar... Nee. Liegen dee-ie niet. Lie-gèn. Nee. Waarom zou-die beliegen 'n vrouw in 't donker? Was het niet tè gemeen om te liegen over dingen die in licht stonden? En waarom nóu nog jaloersch? Nou nòg! God had haar gestraft, gestràft. Zoo schrikkelijk, afschuwelijk gestraft, geslagen van al 't mooie buiten naar den eeuwigen rouw. Toèn was ze krankzinnig geweest, gèk. O ja, volkomen waanzinnig, niet meer dènkend door jaloezie -. Die eene middag met die brief, met die brief an Mevrouw Paap, toen ze niet wóu dat-ie 'm postte, toen de heele dag in ruzietjes verdrensde, toen ze gelegen had op d'r bed en - en zich dood gewenscht had, dóód om zoo'n kleinigheid, waarin hij niet wou toegeven. - O lieve, lieve God wat was ze toen kinderachtig-slecht door jaloezie geweest... En zoo telkens... zoo tèlkens... zonder ophouden.... haast elk uur wat... altijd die angst, die vrééselijke angst, dat nooit rustend wantrouwen. Want tóén - tóén met die hond! Got ja! Die hond waarvan-ie zoo veel hield en waarmee zij hem sarde. Had ze niet gewild dat-ie die hond wegdee. Had ze niet gehuild, gehuild, omdat-ie niet wou en had ze 't beest niet uitgescholden als hij 'r niet was. En die avond in de opera, met die zwarte Française aan de overzij. Hij had de Française aangekeken. Jawel. Als hij dacht dat zìj naar 't tooneel keek en de ruzie toen, eerst in 't rijtuig, toen thuis en in bed, toen ze zich omgedraaid had en 'm niet goeien nacht had gezoend. En d'r woede als-ie zich èlken dag liet scheren, vóor-ie zijn baardje droeg. Wat was 't 'n goddelijke tijd geweest toen-ie z'n baard liet staan, toen-ie 'r zoo lèkker-smerig uitzag, toen de andere vrouwen 'm oud begonnen te vinden, niet meer spraken van de ‘mooie Waanders’. Wat 'n heerlijke tijd. - Maar d'r was méer herrie geweest. Veel meer. Herrie elken dag. O, die middag toen 'r 'n briefje gekomen was, 'n briefje met 'n vrouwehand en ze 't opengemaakt had. Ja, toèn was-ie woest geweest, got, wat woest, wat ruw. De dekschaal van 't goeie servies had-ie met z'n mes stukgeslagen. Ja, en toen was-ie weggeloopen, woe-dènd. Wat 'n avond toen. 'n Halve nacht op de canapee an 't huilen en kijken naar de klok en vóór uit 't raam gaan liggen om 'm te zien aankomen en d'r angst, d'r angst, dat-ie zich verdronken had. Mal bak- | |
[pagina 521]
| |
vischje dat ze toen was. Mannen verdrònken zich niet, bèdrònken zich als ze verdriet hadden. O ja. Wel ellendig om je man te zoenen op 'n mond die naar cognac ruikt. Maar 't was alles haar schuld geweest, haar krankzinnige schuld. Bijvoorbeeld toen ook, toen Jet met d'r man waren komen dineeren. En Bob zoo lief dee. Zoo misselijk lief. En naar boven liep in 'n draf om de nieuw-gekochte vaasjes te laten zien en allemaal zulke attenties had, zulke overdreven attenties en 'n philipinne anging. Hij en Jet 'n philipinne. En toen zij an 't boudeeren toen Jet en d'r man weg waren, 'm geen antwoord geven en 'm uitschelden. Waarom was-ie toen zoo woedend geworden? Om wàt weer? Ze had gezegd. Wat ook weer? Jakkes, wat naar en laf waren die herinneringen. Was 't wonder als je 'n man van je vervreemdde door 'm an te hangen als 'n klit, door 'm geen seconde vrijheid te laten, door 'm vast te houen als 'n pop an 'n touwtje? Maar wat kòn ze 'r an doen? Ze hield krankzinnig-veel van 'm en nou ze blind geworden was, nou ze hem nog alleen maar zag - ja, zóó zag ze 'm nou eigenlijk - als 'n doode, als 'n doode, waarvan je 't lieve onthouen heb, als 'n doode, waarvan 't beeld verkleind, lichtelijk vervaagd is, - hield ze nog duizendmaal meer van hem, lééfde ze als-ie bij haar zat, over haar zat, in de kamer was, altijd om en bìj haar. Nou hield ze van 'm met haar heele lichaam, fleurde ze op in 't geluid van z'n stem. Als-ie in de kamer was en zòng werd alles licht, vreugdelijk rose in den nacht van haar hoofd. Als-ie haar hand vasthield dacht ze an niets dan de voeling van z'n huid die ze wit wist, precies, met de lange violette nagels, zag ze de blanke maantjes en den trouwring. Als-ie haar zoende gaf z'n snor haar 'n gelukkig prikkelende sensatie, hoorde ze z'n adem snuiven, z'n adem die ze zou herkènd hebben. Als-ie over haar zat, was de kamer vol, vol van kalm gelukkig evenwicht, schikte ze de meubels om hem heen, de meubels met de doffe rustige glimmingen, de tafel met het pluche kleed, den schoorsteenmantel met de pendule en de vazen. Maar 's nàchts. O, den nacht had de lieve God gegeven voor blinden die van een ziende hielden. Dan zagen ze geen van beiden. Dan was zijn getast als het hare, zag hij haar niet, zag zij hem niet, groeiden toch hun twee levens zoo hélder-ziend samen, drong | |
[pagina 522]
| |
zij zich tegen hem aan, werd hij een ander mensch, werd zìj kinderachtig-vroolijk, spòtte met haar eigen ongeluk, vroeg hel-lacherig of-ie haar oógen zag, zei hij néé en drukte ze hem tegen zich an, haast huilend van pleizier, in haar armen, betastte zijn gezicht of z'n neus nog zoo was, of z'n oogen nog zoo waren, of z'n mond nog zoo was, of z'n haren nog zoo ingeplant stonden om de jukbeenderen. Dan gingen hun stemmen in hetzelfde donker als zwarte bloemen, wier stengels in éenzelfde angst-huivering voor de zwarte diepte rondom in teer begrijpen tot elkander schoven. Eens toen ze niet goed was, had hij het licht aangestoken. Dat had haar zieker gemaakt, angstiger, wat hij gek vond, waarom hij gelachen had. Ja, hij hàd gelachen. Hij was wel veranderd. Nee, hij was niet veranderd. Hij was dezelfde gebleven. Zij had geleerd de dingen beter te zien in dien altijd durenden, altijd levenden nacht. En bij tijden drukte haar zijn medelijden, zijn vrindelijk geduldig medelijden, zijn stem die klanken had als van praten tot een zieke.
Waar blééf ie nou? 't Half uur was om. De klok hàd half geslagen. Wel vijfhonderd tellen geleden. Wat was het hier akelig, ellendig bij dat raam in die groote, vierkante, holle, zwarte kamer. Zeker opgehouen. Vrinden tegengekomen. Vrin-den. Vrinden. Of was-ie toch bij Jet aangegaan. O.O. Andere vrouwen die hem konden zien, zien, zien den glans in zijn oogen, zien het wit in zijn oogen, zien het vocht in zijn oogen, zien de wimpers er om. Nee, bij Jet was-ie niet aangegaan. Hij had 'r beloofd 't niet te doen. Zoo dadelijk zou-ie wel komen, zou ze de sleutel beneden in 't slot hooren en z'n vragen an de meid: Niks geweest? An de meid. An Anne. Anne, Anne, Anne: wat klonk dat jòng. Anne, die z'n broek geborsteld had - ‘Niet zoo trekke, Anne - Wat heeft die meid 'n spiere . . . . Hahaha! . . . . Hèhèhèhèèèèè!’ - Anne die naar 'm op had gekeken hèl-lachend in d'r paarse japonnetje, Anne die 'm zàg, telkens, Anne die alles dee, 't eten kookte, 't huis schoonhield, 't linnengoed uitlei -, die gisteren 'n beschuittaart gebakken had, 'n angebrande taart, die hij zoo lekker vond, zoo héérelijk, zóó: wat-had-ie-ook-weer-gezegd, dat 'r gehinderd had. Anne dee àlles. Die | |
[pagina 523]
| |
was nou huisvrouw. Als zìj doodging zou hij met Anne trouwen, Anne die zoo precies z'n gewoonten wist, die 't huis kende, die wist hoe-die z'n overhemden graag wou, hoe-die z'n thee dronk, Anne die zulleke lekkere beschuittaart kon bakke, Anne die hèm hielp om haar op te passen, op te passen als 'n zieke met wie je zachies, heel-vrindelijk, meelijdend praat. Hóé had hij de meid angekeken toen ze geknield lag? Hoe? Als-ie 'r nou is knipoogies gegeven had?.... Of in d'r koon geknepen?.... Jakkes, wat 'n vieze gedachten. Wat vies. Wat in-vies. Maar je kon niks weten. Niks. Je moest alles belúísteren. Wist ze wel eens hoe Anne 'r uitzag. Ze had 'n jong geluid, 'n jonge stem. Maar hoe wàs ze. Was ze mooi of leelijk? Ze was gekomen toen zij ziek lag en lusteloos en onverschillig voor alles wat leven heette. Zong ze nou niet in de keuken? Ja, ze zong. Gedempt klonk de stem achter de gesloten deuren. D'r is opbellen. Nee, geen jaloezie. Op 'n meid wer je niet jaloersch. Wat 'n vernedering als je op je méíd jaloersch wer. Op 'n méíd die je zóoveel in de week betaalde. Nee, hoor. Nee, hoor. Verbeel je, dàt ook nog. Mevrouw op de meid. Hè-hè! - Op de meid. Op 'n dienstmeid. Met de handen gevouwen, stil in den wittigen schijn van den sneeuwdag, lijnden haar oogen door 't raam naar de besneeuwde volière. Musschen tjirpten in de sneeuw. Wat bleef-ie làng weg, ontzettend lang weg, wel 'n kwartier over den afgesproken tijd. - Zeker stond ze op, leunend op de vensterbank, stak over naar de ronde tafel, er langs, voorbij den anderen armstoel en drukte op de knop van 't schelletje. Beneden ging een deur open. De meid sprong de trap op bij twee treden tegelijk, klopte aan. ‘Heb-u gescheld?’ ‘Ja, Anne. Hoe ver sta je met 't eten?’ ‘De aarpels staan op’. ‘En je spinazie?’ ‘De schildwachiesGa naar voetnoot1) zijn klaar en de eiere doe 'k strakkies in 't aarpelwater’. ‘En heb je an 'n beetje notemuscaat gedacht?’ ‘Notemuscaat en boter... Doe u sago in de abrikoze?’ | |
[pagina 524]
| |
‘Nou, 'n tikkie, 'n heel klein tikkie.’ ‘Dat dacht 'k ook... Wil u 'n koppie bouillon?’ ‘Nee. Vandaag niet. Verlegt zoo je eetlust....’ ‘Meneer is vandaag laàt, hè, mevrouw?’ ‘Ja - meneer is laat - 'k Zou maar vast tafel dekke, Anne.’ ‘Goed, mevrouw.’ De blinde keek de kamer in, de meid vol-open na. ‘Zag meneer d'r netjes uit, toen-die wegging?’ ‘Nou. Nét zoo precies as altijd.’ ‘Zag-die 'r niet moe uit?’ ‘Ohee nee.’ ‘Vroeger was meneer knap, erreg knap, - maar in de laatste tijd is-ie oud geworde, erreg oud - je begrijp wel van al die omstandighede bij ons, niewaar?’ ‘Nou, maak u maar niet ongerust. Meneer ziet 'r nog nìks oud uit - hoe kom u op de inbeelding - je zou 'm nog geen dertig geve....’ ‘Nog geen dertig?.... Meneer is wel àchtendertig....’ ‘Nou en ù ziet 'r nog geen vijf en twintig uit.’ ‘Zie 'k 'r nog zóó jong uit?’ ‘O-gut! Je brengt toch alle brieve hier, die komme, Anne?’ ‘Alle brieve? D'r komme geen brieve....’ ‘Ik wacht al 'n week op 'n brief van me broer in Indië.... al 'n heele week.... Ziet meneer 'r heusch niet vermoeid uit?.... Je begrijp, je begrijp, niewaar kind, dat ik 'm niks durf vrage hè?.... Ik dacht zoo....’ ‘Nee hoor. Meneer ziet 'r uit om door 'n ringetje te hale.’ ‘....Wat voor 'n japon had mevrouw Peers laatst an -, me vriendin Jet....’ ‘Erreg sjiek.... grijs met bloemetjes....’ ‘Wat zei ze toch in de gang tege je.’ ‘In de gang?.... In de gang?.... O, ze gaf me 'n fooi.... Meneer heeft 't laatst vergete, weet-u-wel?’.... Spelend met een haakpen zat de blinde een oogenblik stil, glimlachte toen. ‘Je ben 'n handige meid, Anne.... Hoe heb je gister die griespudding toch zoo goed gekrege?’ | |
[pagina 525]
| |
‘Met beschuit 'r om heen. Heb u dat vroeger nooit gedaan?’ ‘Nee, nooit.’ ‘Met geraspte beschuit, begrijp u? En dan in de oven.’ De vorken en lepels rinkelden in de hand van de meid. ‘Hoe oud ben je toch, Anne?’ ‘In Maart wor 'k twintig.’ ‘Ben je nog zoo jong, kind?’ ‘Jong?.... Jong?.... 'k Diende al toen 'k veertien was.’ ‘Als je maar niet zoo gauw gaat trouwe als me vorige meid.... Jij ken 't huishoue nou zoo goed....’ ‘Trouwe?.... Nee, hoor.... Daar mot 'k nog niks van hebbe, hèhèhèèèè!.... Nee mevrouw! Me zuster is met 'n burgerjongen getrouwd..... die ken d'r plezier bèst an met vijf kindere’.... De meid scharrelde in de kast, aan de glazen, praatte luchtigjes door. ‘.... Vijf kindere.... Engele.... Maar elke winter de man zonder werk.’ ‘Elke winter?’ ‘Elke winter vast.... 's Zomers spare ze op.... Nou ja..... spaar maar.... telkes is 'r wat anders noodig.... Nee.... God zal me d'r voor beware.... Dàt was 'n knappe meid me zuster.... Diè had u moete zien....’ ‘Hoe ziet ze d'r uit?’ ‘Ja noù.... van noù spreek ik niet.... nou is ze afgevalle.... maar vóor d'r trouwe.... véél blonder dan ik en 'n stuk grooter.’ ‘'k Wou da'k je is kon zién, kind’.... ‘Hè, ja mevrouw.... as dàt is kon....’ ‘Hoe draag je je haar?’ ‘Opgenome.’ ‘Hoe opgenome?’ ‘Nou, met 'n wrong.’ ‘En van vore?’ ‘Van vore? Nou naar achter gekamd natuurlijk.’ ‘Néé - nou weet 'k 't nòg niet. Kom is hier. Laa'k is voele.’ Lachend, in 't wittige raamlicht, knielde de meid voor de blinde. De bleeke, dunne werk-looze vingers gingen in | |
[pagina 526]
| |
ziende voeling om het haar, om den blonden wrong, betastend de gladde haarspeldruggen, aanschuifelend naar voren. En dan met een zacht gelach in de stem: ‘Nou zal 'k toch ook is zien, Anne, hoe je gezicht 'r uit ziet. Vréémd niet, dat je zoo elke dag met elkaar praat en niet weet.... niet weet.... niewaar.....’ Over het jonge gezicht van de meid gleden zacht-streelend de vingers, over de gesloten oogen, over de, in glimlach bollende, jonge koonen, over den kleinen, egalen neus, over de roode, saamgehouden lippen, over de molling van frisch, warm vleesch van kin en weêr terug naar de kleine ooren. ‘.... Nou weet ik wel zoowat hoe je 'r uitziet..... Nou zie ik je wel......’ ‘Hoe vin u me dan?’ ‘Mooi..... Moòi..... Jij zal wel gauw 'n vrijer hebbe’..... Anne dekte babbelend af, ging terug naar de keuken, trap afspringend, twee, drie treden gelijk. Voor het raam, met de oogen in staring naar de sneeuwbeddingen, naar de groote besneeuwde volière, naar de kippenren onder sneeuwdak -, bleef de blinde, met het beeld van de meid opstroomend uit de vingertoppen naar de wijde ruimte van zwart in haar hoofd.
Herm. Heijermans Jr. |
|