De Gids. Jaargang 60

[p. 353]

Verzen.

Er groeit in 't bosch een witte bloeme, fijn
Van kelk; ze wiegt heel zachtjes, en gaat bloeien
Te midden van het licht-groen gras; gedein
Is om haar heen van and're bloempjes, rein,

Die lachend zachtjes om haar henen stoeien,
Met teere blaadjes fluist'ren, dat ze groeien
En groot gaan worden, edel-wit, met lijn
Van schoonheid; dat ze leelijkheid verfoeien.

....Zacht-droomend drinkt mijn ziele-bloem zoo stil
Het heerlijk lied der voog'len; fíjn getril
Van Liefde is in haar, zoo suiz'lend hoog....!

.... Op teeren stengel droef het hoofdje boog,
Als lang, weemoedig lied was om haar heen.....

Ze wist niet, wàt haar wel het schóónste schen.....

[p. 354]

Avond-in-trein.

Toen zag ik, dat de wèreld niets was, dan
Nietig-zwak leven van heel kleine dingen.

.....In verte was een lage stad, als vingen
Veel zwarte monniken heel langzaam an,
In dichte rije' 'n lange ommegang;
Waar-bóven zachtjes-zwartjes-kring'lend, hingen
Rook-wolkjes, zwak-zwart op de nevelingen
Van vuur'ge perlemoere kleuren van
Den zonnen-ondergang, die over was.....

Ik zat heel-stil te turen voor het glas
Van donk're spoor, die snelde klotsend voort.....

En bóven al dat zwarte, kleine, - 'n poórt
Van licht, hoog hemel-licht, hoog, bleek goud-rood!

O! kleine menschen - kniel toch neer, devoot.....

[p. 355]

Liefde.

 

.... aan M.

 

 

 

In vroegen zonne-morge' een reine bloeme stond,

 

Een witte lelie..... bevend lag op 't teer fluweel

 

Een flonkerende droppel, als een klaar juweel

 

Schitt'rend; ook op de fijne, groene blâren, rond

 

Den stengel, buigend eve'..... O! 't reinste, wat ik vond

 

Op aarde' - die bloem, waaraan een enk'le dauwdrup heel

 

Zacht trilde .......................................

 

.............. En daar óver kwam in macht van veel

 

Zwèllende gòlven, groot geluid, zóó, dat de grond

 

Dreùnde, waarop die bloem stond, bévend in dien zang!

 

Die was om haar, en vúlde gansch haar bloeme-hart,

 

Bedwelmend het heel fíjne, trillende............. O! breid

 

De armen uit, mijn Lief, in groote Liefde', een man

 

En vrouw heilig doorsidd'rend..... makend soms wel smart-

 

Maar eeuwig! 'n roze hemel, vol van zaligheid!

 

 

 

Carel Scharten.