De Gids. Jaargang 60

[p. 127]

Een zwakke.

Stil drijvende in lichte contemplatie zat de genezende op de witte ziekenkamer. Een klein zwak lichtje, soezend in de donkerheid, stond voor hem op een tafeltje met wit kleed. Donkere winterdagen had hij daar gelegen in koortsen vol jagende angsten en droeve somberheid. Toen was er kalmte gekomen, en zachtheid in ruimen sluimervrede, de ziekte had zijn ziel gezuiverd en gemaakt tot een blanke effenheid. En nu altoos zwevend in een koelte zoo helder leefde hij eenzaam, de man in het stille wit, de zwakke, angstig verborgen voor het harde leven daarbuiten.

Als uit zwarte verten kwamen nog wel oude herinneringen tot hem. Zij kwamen storend als spoken in zijn zielehuis, doch hij zag ze als dooden. 't Waren momenten uit den grooten brand zijner liefde, die doorwoeld had de donkere dagen en nachten van zijn vroeger leven in de groote stad. Toen had hij dat alles geschreven in ijlende passie en in hoogbruisende klanken zijn jeugdig leven opgezongen voor de menschen. Maar al dat was doodgegaan in de folteringen van zijn lichaam en nu wilde hij niets meer schrijven, hij voelde geen liefde, in zachte melodieën uit te neuriën, zijn witten vrede of in bleek wasemende woorden zachtjes te zeggen het onbestemde stille drijven zijner ziel. Hij wilde geen leelijke menschen meer hooren, die uitspuwden dikke woorden overzijn onstoffelijk licht leven, en hem martelden door hun grof doen. Zoo was die kamer, wit zonder kleuren, hem geworden als een nieuw lichaam om zijn lichaam, ter bescherming tegen de banale menschenwereld die hij daar buiten wist.

De stille genezende zat bij zijn lampje, turend in het donker,

[p. 128]

tevreden over zijn zwak leventje, dat klein was bij het soezend lampje, doch mooi bloeide, als een bloem onaangeraakt in de donkere schaduw van het woud.

Plotseling, als lichtkleurend de stilte, hoorde hij verre orgeltonen, lange ruim slepende klanken, aankomend door de holte der gangen van het ziekenhuis. Dan vrouwestemmen opgaan uit het orgelspel, die hoog bleven zweven in zalige vroomheidsvreugde. Ruischend in de wazige gewaden van het orgelgeluid, hoorde hij ze aankomen door de stille ruimten. Aandachtig luisterde hij naar het verre gezang, dat was de zingende harmonie zijner ziel. En henen glijdend op het hooge zangdeinen, sluimerde hij weg in een etherische ruimte... Toen de muziek uitging in zwaar donker, ontwaakte hij.

't Was Kerstmis en er was feest in het ziekenhuis voor de kleine kinderen, die geschenken kregen van den Kerstboom. Hij dacht aan de zuivere vreugde der zwakke kleintjes en aan de zustertjes, zooals zij gezongen zouden hebben in kalme ontroering, hij zag al hun blauwe oogen, diep open in de blanke gezichten, hij zag hunne reine vrome vormen, tenger opgaande in de blauwe japonnetjes en allen stonden zij tezamen. En er kwam een stil verlangen in hem, te gaan zien.

Zachtjes, langzaam stond hij op en ging naar de deur, hij maakte geen geluid, hij was bang te gaan uit zijn kamer. Toen hoorde hij een heel klein stemmetje zingen alleen, een geluidje eenzaam in de wijde donkerheid, als van een vogeltje, zingend bij avond in het onbewogen hout. Hij begon te sidderen, het geluidje trilde door zijn fijne zwakheid, maar nu ging hij verder het zilverglimmend gezang tegemoet, dat aanzweefde door den grooten donkeren gang. Zoo kwam hij in de feestzaal, zwarte menschen zaten er en stonden er in zwarte opeenstapeling, groote heeren en dames, uit de stad gekomen naar het Kerstfeest in het ziekenhuis. Hij schrok en duizelde in een hevige angst, hij wilde wegloopen voor al die leelijke menschen, die hij zoo lang niet meer had gezien, maar hij kon niet loopen, hij sloot de oogen en liet zich geworden in hevig lijden. Langzaam kwam er weer bedaren, als zinkende nevelen van stilte over hem en gedwee liet hij zich opvoeren in de ijle blauwheid, waarin sidderde het glimmend gezang. En nu zag hij het meisje, dat zong; zwakjes stond het bij den hoogen lichtboom, de oogjes donker klein onder het goudblonde

[p. 129]

haar, de handjes frommelend zacht in het witte schortje, dat neerhing langs het teeder dunne lijfje. Hij zag haar staan alleen en er kwam over hem een groote liefde voor het wichtje, dat mooi was als zijn eigen ik, en hij zag haar lang.

Schitterend wit stonden om den boom kleine ledikantjes en in het wit lagen onnoozele kinderkopjes, bleeke ziekengezichtjes, met zalige groote glansoogen. Tusschen al het blakerende wit stonden de blauwe zusters en verhaalden met lieve lachstemmetjes den kleinen het zoete wonderverhaal van het Christuskind, dat hun gebracht had het speelgoed en de mooie sterlichtjes, die er straalden in den grooten slanken boom. Dan eindelijk zongen weer de zusters in koor, staande te zamen om het orgel, al de witte zingende hoofdjes omhoog in vrome vreugde. En omhoog ging hun gezang als een lichte geest zwevend boven de donkere golving van het orgel. 't Was als openbaarde zich een hoog mysterie in orgel en gezang, hij werd bang in zijn zwakke ziel en half onbewust sloop hij weg, ver weg van al die ontroerende geluiden.

De stille vluchtte snel terug in zijne eenzaamheid, waar hem zachtjes bleef omfladderen, als een vage blankheid, het hooge mysterie dat uitgeschenen had uit de blauwe zusteroogen en uit hun blauwvlammend gezang van dien Nacht.

Emile Erens.