De Gids. Jaargang 60

[p. 530]

Annunziata.

Het is gekomen ....

En weer gegaan

In ééne seconde.

- Toch heeft zij verstaan.

Wonder geworden

Tot werklijkheid;

Stil weer in droomnacht

Slapen geleid.

Sterker dan dag toch

Die Droom, voorgoed

Vol teere witheid

In haar gemoed.

De teere witheid

Van bloesemrein,

Als in een boomgaard

Bij morgenschijn.

Zij ziet als een

Die nieuwen dag

In heel nieuw land

Voor 't eerste zag.

[p. 531]

 

Al het vroegere

 

Weggegleên:

 

Groot-teer geheimnis

 

Om haar heen.

 

 

 

In zich het grootste

 

Geheimnis van al:

 

Groet van de bloeme,

 

Die wezen zal.

[p. 532]

II.

 

Verre schoone

 

Lichte landouwen

 

Onder blauwen

 

Hemel ontvouwen.

 

 

 

Boven bloeiende

 

Heuvelrijen

 

Teeder roepen

 

Van klokkebeien.

 

 

 

Zij daar gaande

 

Met zachte schreden,

 

Al haar wenschen

 

Blanke gebeden.

 

 

 

En door den vrede

 

Neersuizlend wijd,

 

Een plechtige Stemme:

 

‘Bereid?’ ....

[p. 533]

III.

 

Een groot opjuichen

 

In hoog verlangen:

 

Vol hare ziele

 

Van dankenszangen ....

 

 

 

Dan, in een drang

 

Niet te weerstaan,

 

Een week uitsnikkend

 

Zich laten gaan.

 

 

 

Groot zien van Plicht

 

In het lichtgewijde

 

Blijde heilige

 

Feestgetijde.

 

 

 

En zich zelf

 

Een dolend kind,

 

Dat naar 't heilge

 

Den weg niet vindt.

[p. 534]

IV.

 

‘Samen, Liefste, niet alleen’ ....

 

Veil'gende armen om haar heen;

 

 

 

Over haar ziel heel teeder neigen

 

Van een ziele gansch haar eigen;

 

 

 

Over haar oogen stralende oogen:

 

Dankende liefde haar toegevlogen;

 

 

 

Innig handen samenvouwen

 

Tot verbond van nieuwe trouwe;

 

 

 

Inniger dan handenvouwen

 

Beider zielen-openvouwen;

 

 

 

Over hun hoofden, stil genegen,

 

Voelen als Meieregen van zegen,

 

 

 

En hoe Liefde's heiligheid

 

Breeder leven binnenleidt.

[p. 535]

V.

 

O, Wonder van het worden in het Zijn!

 

- Rijk eeuwig Leven! met een zoet bewegen

 

Van uwe lippen legdet gij uw zegen,

 

Droomzacht en teederlijk, droomschoon en rein,

 

 

 

In 't hart van haar waar gij zijt neergezegen;

 

En lieflijk, overschaduwend het klein

 

Menschenbegeeren, groeit daar rein en fijn

 

Teederste liefde teederst leven tegen.

 

 

 

Engelen groeten haar: ‘Gij uitverkoorne!

 

Tot hoogsten bloei wil u het Leven leiden;

 

Tot hoogste Kracht-in-Liefde laat u wijden.’

 

 

 

En al meer hoort zij wat haar englen zeiden;

 

En al meer weet zij zich tot kracht geboren,

 

Ziende in visioen waartoe zij werd verkoren.

[p. 536]

VI.

 

Zij gaat heel stil

 

Of zij droomen wou,

 

De jonge vrouw.

 

 

 

Om heel haar wezen

 

Glans geleid

 

Van teederheid.

 

 

 

't Hoofdje gebogen,

 

Maar heel veel licht

 

Op haar zacht lelie-aangezicht.

 

 

 

Oogen peinzend

 

En peinzend stralen,

 

Zien Vreugd - waarbij geen vreugd kan halen.

 

 

 

't Mondje geplooid

 

Of 't fluistren gaat

 

Van een heil, dat zij nu eerst verstaat.

 

 

 

Handen te zaâm

 

In een stille zijn

 

Om zaligheid, waarvoor 't hart te klein.

[p. 537]

VII.

 

En of zij langs de bloemen gaat

 

Over den zonnigen grond,

 

Of onder lommer van 't jong geblaart',

 

Al lenteloovertjes blond,

 

 

 

Leven en zweven en spelen om haar

 

Droomlichtkindertjes fijn,

 

- Blozende kopjes - die vragen haar:

 

‘Wie van ons zal het zijn?’

 

 

 

Armpjes voelt zij, en zij ziet gaan

 

Voetjes vlug op en neder;

 

Mondjes lachen en kussen haar,

 

Oogsterretjes wenken teeder.

 

 

 

Blondjes en bruintjes. De heele tuin

 

Is vol zoet kindergewemel....

 

- De lach die licht van haar lief gezicht

 

Komt regelrecht uit den hemel.

 

 

 

Marie Boddaert.