De Gids. Jaargang 59

[p. 185]

Buitenlandsch overzicht.

27 Juni.
Midsummer-nights dream.

Pas op, 't is niet pluis gedurende deze langste dagen van den zomer. Elfen en feeën gaan rond in de bosschen - en op de plaatsen waar, bij dit feest van licht en warmte, de menschen te zamen komen. Wie weet of Oberon en Titania niet weder kijven als voorheen, en in hun gekibbel ons, arme menschen, betrekken? wie weet of Puck er geen pret in heeft, de looze lobbes, om de zaken door elkaar te haspelen, vrienden bij den neus te nemen, gelieven te verwijderen, en zijn slachtoffers te verraden en te bespotten? die boosaardige, grappige, allerliefste Puck die uit het ernstige ezelspektakel van de wereld zich soms nog een komedie weet te scheppen - in den luwen zomernacht.

Vrijdag, 21 Juni. In het Engelsche huis der gemeenten is de minister van oorlog, Campbell-Bannerman, aan 't woord. Hij heeft een belangrijke mededeeling te doen. De hervorming van het legerbestuur wordt aangekondigd; en de minister meldt dat de hertog van Cambridge, die bijna veertig jaar lang het opperbevel heeft gevoerd, met den aanstaanden eersten October zijn post zal neerleggen om plaats te maken voor den nieuwen tijd. De armée moet doelmatig worden, zoodat zij haar vol vermogen aan kracht oplevert. Geen verspillingen meer!

Het heeft al den tact van den doortastenden minister van oorlog gekost om den hertog van Cambridge te bewegen. Er blijft nog de moeilijkheid om, in gepaste termen, te spreken over de reorganisatie die de gevoeligheid van hooggeplaatsten heeft gekwetst. Maar de minister is voor zijn taak opgewassen. Hij verstaat de kunst van de dingen te zeggen, evengoed als de kunst om de dingen te doen. En hij heeft zich zorgvuldig voorbereid. De blaadjes

[p. 186]

papier, die hij onder 't spreken raadpleegt, trillen licht in zijn hand, maar de stem is vast, en het woord, lenig en klaar, stuurt tusschen de klippen door zonder ergens te stooten.

Een goed gevulde zaal. Lord Rosebery, de premier, komt even, van de pairsgalerij, luisteren hoe de mededeeling door de oppositie wordt ontvangen, want er gaan allerlei geruchten rond van booze opzetjes. Men weet dat Chamberlain, de leider der Unionisten, kwaad in 't schild voert. Hij heeft het al getoond door kleine intrigues, die te niet zijn gegaan; maar hij wil niet loslaten. Volgens zijn overtuiging is de tijd voor ontbinding van het Parlement aangebroken, en de regeering móet tot de ontbinding overgaan: hij zal de ministers dwingen, hij, Chamberlain, de gevaarlijkste vijand voor zijn vijanden - en voor zijn vrienden.

Maar waarlijk, deze 21e Juni zal voorbijgaan, zonder dat de bui, of zelfs een buitje, losbarst.

Balfour, de leider der oppositie, antwoordt den minister van oorlog, Campbell-Bannerman. Hij spreekt zoo gematigd dat Lord Rosebery, na hem enkele minuten te hebben aangehoord, opstaat om nog dien avond naar Epsom te kunnen vertrekken en een vrijen Zaterdag te hebben. Sir William Harcourt, de leider van het huis der Gemeenten, kijkt vroolijk in 't vooruitzicht van een rustig uurtje na zijn diner. De zaal raakt leeg, de verhandelingen duren slepend voort.

- Hoe staat het met de ammunitie voor het klein geweer? - vraagt eensklaps Mr. Brodrick die in het vorig ministerie-Salisbury bij het bureau van oorlog geweest is. - De hoeveelheid beschikbaar cordiet schijnt mij onvoldoende voor 't geval van een plotselingen krijg. Ik stel als een amendement voor om het salaris van den minister met £ 100 te verminderen ten blijke van onze welgevestigde meening omtrent dit punt.

De minister verklaarde toen dat hij met de bekwame autoriteiten in 't bijzonder over deze vraag had geraadpleegd: de voorraad cordiet was genoeg geoordeeld voor ieder geval.

Geef ons cijfers, zeide Balfour, de leider der oppositie. En Joseph Chamberlain, vol wijsheid over cordiet zooals niemand achter hem had gezocht, bepaalde met een commando-stem hoeveel ammunitie er aanwezig móest zijn.

Het waren vragen waarop de minister niet precies bescheid kon geven zonder verraad te plegen en de hulpmiddelen van het land voor den vreemde te ontdekken. Men moest zijn woord gelooven.

De zaal was leeg; het amendement, niet van te voren aangekondigd, zou weinig leden vinden om er over te stemmen, en het zou den weg opgaan van zooveel amendementen, - dacht men. Verschillende ministers hadden de zitting verlaten, en werden niet gewaarschuwd.

[p. 187]

Maar ongemerkt waren de vrienden van Chamberlain binnengekomen, en de vergadering was talrijker dan zij scheen. Toen de uitslag der stemming zou worden bekend gemaakt, bleek het dat er iets onvoorziens had plaats gehad. Een kleine tijd van aarzeling voor die ongeduldige menigte!

De whip der regeeringspartij, Mr. Ellis, die bijna zonder uitzondering gedurende de laatste drie jaren het resultaat der stemmingen had afgelezen, reikte het papier aan Mr. Akers-Douglas, den whip der oppositie, over. Vrienden van Joseph Chamberlain hieven een hoera'tje aan. Maar Mr. Akers-Douglas, na even het blaadje te hebben ingezien, gaf het aan Mr. Ellis terug. De beurt was toen aan de ministerieelen om victorie te roepen. Voor hoe lang? - want de whip der oppositie kreeg spoedig het papier waarop het resultaat vermeld stond in zijn handen terug.

- Puck, de oolijkert, was druk bezig - en hij las: dat het amendement van Mr. Brodrick met zeven stemmen meerderheid was aangenomen.

Een triomfgeroep van Chamberlain's vrienden waarmede de Tories instemden!

Zaterdag 22 Juni besloot het ministerie zijn zetels te ruimen. Zij wilden zich niet scheiden van Campbell-Bannerman; zij waren gevallen.

Spreekt Puck:

The wisest aunt, telling the saddest tale,
Sometime for three-foot stool mistaketh me;

Nu ja, wij willen het ministerie Rosebery niet voor een oude tante uitmaken, maar het nam in dezen laatsten tijd toch wel zijn plaats in met wat al te groot vertoon van deftigheid:

The wisest aunt,
Sometime for three-foot stool mistaketh me
Then slip I from her bum, down topples she,
And then the whole quire hold their hips and laugh.

De arme tante! midden in haar plechtigste verhaal is zij getuimeld.

O, Puck!

En in het opgeheven glas bij het feestmaal ter eere der opening van het Kieler Kanaal, zag Keizer Wilhelm daar niet de schim van drie Fransche schepen, rouw bedrijvende?

And sometime lurk I in a gossip's bowl,
In very likeness of a roasted crab.

[p. 188]

Puck, de dolle vreugdverstoorder!

Zie, daar zweeft hij als een glinsterend Andreaskruis voor Frankrijks oogen, en wil het voeren:

Over hill, over dale,
Thorough bush, thorough brier.

En hier legt hij behendig de staart van den Chinees in de handen van een Russisch soldaat:

I jest to Oberon, and make him smile.

Want het loopt zoo'n vaart niet.

In dat soliede Engeland wisselen de ministeries elkander regelmatig af op een rhythmus als van het ademhalen.

Het kanaal van Kiel is een kleintje van het kanaal van Suez, en het is een voortzetting dier beweging van de moderne beschaving, die 't bijzonder op de landengten begrepen heeft. Wat praal en wat rouw, gedurende een paar dagen in het leven der wereld! heeft het iets te beduiden?

En China, al wordt het bij zijn staart getrokken, is daarom nog niet door Rusland geheel opgeslokt.

Puck amuseert zich in deze zomerdagen door wat fantasie te brengen in de strenge opvolging der massieve feiten. En hij is soms rechtvaardig: wanneer hij een ezelskop op den domste onder ons plaatst. En goedig ook, want tot vertroosting geeft hij dien domste de omhelzing van Titania.

De blonde dolle fee!

In den zomernacht.

B*.