De Gids. Jaargang 59

[p. 551]

Eersteling.

Klein handje klopt in diepen nacht

Aan 't venster zacht,

Aan 't venster zacht,

Vraagt: ‘Mag ik binnenkomen?’
Legt bei zijn vleugeltjes buiten af,
En heeft het plaatsje dat men hem gaf

Gauw ingenomen.

Moe zwervertje - na reize - ligt

Met oogen dicht,

Met oogen dicht

In vasten slaap gevangen,
Maar, glanzend door de nêer oogelêen,
Vloeit hemellicht, dat daarin scheen

Vóór 't reisaanvangen.

Als een jong vogeltje sâamgekroeld,

Warmpjes omwoeld,

Warmpjes omwoeld

Door sneeuwrein, roosfijn linnen,
De knietjes hoog en de vuistjes toe
Droomt het, en laat aardlevengedoe

Rustig beginnen.

Over moedertjes mat gelaat

Een weerglans gaat,

Een weerglans gaat

Van kindje's vredig droomen;
Hij ziet nog een strookje hemel daarin,
Zij voelt van zoeten hemel 't begin

Over zich komen.

[p. 552]

 

De stille nachtekamer is

 

- Geheimenis,

 

Geheimenis

 

Van leven's teer ontglimmen -

 

Als een bedecel vol heilgenschijn,

 

Waar ranke lichtenglen vleugelfijn

 

In nederklimmen.

 

 

 

De huisgenooten als verdwaasd

 

Komen verbaasd,

 

Zoetjes verbaasd,

 

Al voetentippend binnen;

 

Kijken 't gekomene kindjen aan,

 

Voelen iets teeders bloeien gaan

 

In 't harte-binnen.

 

 

 

't Reine en teedere ontbloeit in 't gemoed,

 

Als kwam 't met spoed,

 

Met blijden spoed

 

't Kindje tegen gevlogen,

 

Gelijk een groet van de Meie zoet

 

In groene weiden opengaan doet

 

Blij bloemenoogen.

 

 

 

Zachtjes, zachtjes, zachtjes aan

 

De engelen gaan,

 

De engelen gaan,

 

Die klein kindje geleidden

 

Op den weg naar zijn aardsch tehuis.

 

Kind en moeder naar 't vleuglengeruisch

 

Luisteren beiden.

 

 

 

Den vader is 't nog als in droom:

 

Na wilden stroom,

 

Stormenden stroom

 

Van wee, windstilte en suizen

 

Van harmonieën, nooit eer verstaan ...

 

Hij vindt geen woorden; tòch in hem gaan

 

Lofliedren ruizen.

[p. 553]

 

Telkens keeren zijn oogen weer,

 

Heel teeder weer,

 

Heel teeder weer

 

Tot haar, die rust na 't lijen.

 

- Kan daar mysterie lieflijker zijn

 

Dan het ontluiken van bloemkelkrein

 

Moederverblijen?

 

 

 

Inniglijk neemt hij haar handen saam,

 

Fluistert haar naam,

 

Haar nieuwen naam:

 

‘Moeder!’ En nader, al nader,

 

Neigt hij zijn hoofd tot het hare. - Têerst,

 

Wijdend zijn leven, aadmen voor 't eerst

 

Haar lippen: ‘Vader.’

 

 

 

Zegenszon is hun opgegaan!

 

Dat heeft gedaan,

 

Dat heeft gedaan

 

Klein handje's licht bewegen.

 

Is 't niet of 't leventje aan 't hart hun gelegd

 

Met ernstig' zachtbiddende oogjes zegt:

 

‘Zegen om zegen?’

 

 

 

't Is of zij wijlen hand in hand

 

In heilig land,

 

In heilig land,

 

Begunstigde uitverkoornen!

 

Zij dragen 't kindbloempje en houden 't hoog,

 

Dat zonne kussen en koestren moog

 

Lief Eerstgeboorne.

 

 

 

En in hen zelf met heilgen gloed

 

Nu bloeien doet,

 

Nu bloeien doet

 

Liefde-Gebenedijde

 

Een hoog verlangen, sterk en rein

 

Om 't aanvertrouwde waard te zijn

 

Ten allen tijde.

[p. 554]

 

Stilte is om beiden. Morgen lacht,

 

En schaduwzacht

 

Slipt weg de nacht.

 

Zij hebben hem geborgen,

 

In 't veiligst plekje van hun gemoed

 

Dien heil'gen Nacht met zijn zonnegroet

 

Schooner dan Morgen!

 

 

 

Marie Boddaert.