De Gids. Jaargang 58

[p. 185]

Bibliographie.

Het leven van onze Voorouders door Mr. N. de Roever, voortgezet door Dr. G.J. Dozy. 1e deel. Amsterdam, Van Holkema & Warendorf.

De eruditie, in dit eerste deel van Het leven van onze Voorouders ten toon gespreid, staat boven onzen lof. Reeds het doorbladeren van dit boek, het bekijken van de talrijke chromo's en houtsneden, niet het minst van die waaraan de phantasie van den teekenaar geen of weinig deel had, maar waarin ons de oude voorwerpen worden afgebeeld zooals zij in ons land zijn opgegraven, zal voor velen een groot genot zijn en, beter dan menige beschrijving, een denkbeeld geven van de ontwikkeling van het volk, zijn zeden en gewoonten. Ware de geleerde schrijver, Mr. N. de Roever, die het werk op touw zette, in het leven gebleven, dan zou het onze wensch geweest zijn dat hij, wiens kracht niet lag in levendige, kleurige wijze van voorstellen, zelf aan de deugdelijkheid van het oudheidkundig en historisch samenstel zijn beste zorgen wijdend, zich iemand had toegevoegd, die de kunst verstond van prettig, opgewekt vertellen. Want om voor dergelijke bijzonderheden blijvende belangstelling te wekken bij een jonger geslacht of bij den eenvoudigen lezer, moeten zij verteld worden, pittig, vroolijk, geestig, zooals bijv. de schrijver van Onze Voorouders, Jacob van Lennep, dit wist te doen. Wat De Roever ontbrak, schijnt ook zijn opvolger Dr. Dozy niet in voldoende mate te bezitten. Men moet nu zorg dragen, niet door de zwaar gebouwde, droge zinnen en de conventioneele taal zich te laten afschrikken van de lezing van een boek, waarin het leven, werken en denken van onze voorouders ons veel nader wordt gebracht, zóó nabij als de stand der wetenschap van heden het mogelijk maakt.

Familie en kennissen door F. Haverschmidt, 3e vermeerderde druk met illustratiën, naar teekeningen van J. Hoynck van Papendrecht. Schiedam, H.A.M. Roelants. (1e afl.)

Is Piet Paaltjens nog de dichter van de Nederlandsche studenten, gelijk hij het voor twintig, dertig jaar was? De vraag is in zóoverre overbodig als de roem van den dichter van Snikken en Glimlachjes niet van zijn al of niet gewaardeerd worden door onze studenten afhangt. Er is weinig overdrevens in Huet's uitspraak (in zijn opstel over Von Scheffel), dat men van Haverschmidt's onvergankelijke gedichten zeggen kan, dat zij misschien meer cachet hebben dan eenig ander voortbrengsel der Nederlandsche dichtkunst in de 19e eeuw.

Was Haverschmidt nu een even oorspronkelijk prozaschrijver als dichter? Zeker niet. De kleine hu-

[p. 186]

moristische verhalen, meest herinneringen uit zijn kindsheid, die onder den titel Familie en kennissen thans in 3en druk, met goed gevonden en goed uitgevoerde teekeningen van Hoynck van Papendrecht het licht zien, zijn van de familie van de Camera Obscura, Hasebroek's Waarheid en Droomen, De Veer's Trouringh, en dus uit een goed geslacht; ongetwijfeld zullen zij, door den schrijver voorgedragen, waarop zij blijkens zekere zinwendingen en zekere gewilde naïeveteit aangelegd waren, een aangenamen indruk gemaakt hebben zoowel door den teêren toon als door het schalke en leuke van menig tafereeltje; - maar met deze stukjes alleen zou Haverschmidt zijn naam in onze letterkunde niet hebben kunnen maken.

Nu hij gestorven is, moge zijn vereerde nagedachtenis aan Familie en kennissen een nieuwe vleug van succes bezorgen, die wij het boek van harte gunnen; voor velen met ons blijft François Haverschmidt in de eerste en eenige plaats Piet Paaltjens, de onsterfelijke dichter van ‘Des zangers min’ en van ‘Drie Studentjes’.