De Gids. Jaargang 58

[p. 617]

Bibliographie.

Niobe. Gedicht van Edward B. Koster. Doetinchem, C. Misset. 1893.

Men late zich niet afschrikken door de ‘femme à barbe’, waarmede de uitgever heeft goedgevonden den omslag van dit gedicht te ontsieren. Het beeld, dat de dichter ons van Niobe geeft, is heel wat genietbaarder. Men heeft zich daarvan trouwens reeds kunnen overtuigen door de lezing van de eerste vier zangen, in De Gids van December 1892 opgenomen.

Nu het gedicht als geheel voor ons ligt, dunkt ons de compositie ervan niet zonder bedenking. Terwijl van de zestien zangen dertien ons niet verder brengen dan tot de komst van Niobe te Thebe, waar Amphion haar als zijn bruid begroet en het huwelijksfeest gevierd wordt, wordt het hoofdmoment in de Niobesage: de beleediging door Niobe Leto aangedaan en de daarop gevolgde veertienvoudige moord van Niobe's zonen en dochteren, onvoldoende voorbereid, in enkele bladzijden afgedaan. Het Niobe-verhaal maakt daardoor niet den diepen indruk, dien het zou behooren te maken.

Afgescheiden hiervan, mag den heer Koster de lof gegeven worden, dat hij, al rept hij-zich zelden tot hoogdichterlijke vlucht, in de verschillende zangen van zijn gedicht don toon goed heeft getroffen en, vooral waar hij enkel te beschrijven en te schilderen had, menig bekoorlijk tafereel heeft weten te geven. Behalve de zangen, die men reeds in de De Gids heeft kunnen genieten, noemen wij den aanhef van den 9den en den geheelen 13den zang: de beschrijving van het huwelijksfeest.

F.A. Buis. Marie Hudde. 2 dln. Amsterdam. P.N. van Kampen & Zn.

De ‘theetafel’, die al heel wat op hare rekening heeft, en de ‘leesgezelschappen’, die een groot verteringsvermogen bezitten - twee kringen waarvoor deze roman bijzonder is aanbevolen - hebben zich vaak met lectuur van vrij wat minder gehalte moeten tevreden stellen.

Talent van opmerken en vertellen is den heer Buis niet te ontzeggen; typen als Nicht Phie kunnen de vergelijking doorstaan met de beste karakteristieke figuren uit onze Nederlandsche novellistiek. Vooral de kleine burgerkringen worden door den schrijver ‘naar het leven geteekend’, en menig onderhoudend en geestig geschetst tafereeltje zou men uit deze twee deelen kunnen uitknippen. Maar eens aan het knippen zijnde, zou men de schaar ook nog voor een ander doel willen gebruiken. Het is alweer de groote fout van de meesten onzer Nederlandsche romanschrijvers en novellisten, dat zij zooveel woorden gebruiken om zoo weinig te zeggen. Het leven van Marie Hudde, het-

[p. 618]

geen haar wedervaart en in haar omgaat, zou in een novelle van matigen omvang verteld hebben kunnen worden; de heer Buis heeft er twee deelen voor noodig. En ondanks al die uitvoerigheid hebben wij, aan het eind van die twee deelen, wel de herinnering aan een reeks handig en levendig geschreven tooneeltjes uit het leven van een mooie jonge vrouw - tooneeltjes waarin ook de conversatietoon vaak zeer goed getroffen is -, maar verder dan tot de oppervlakte van het gemoed zijner heldin heeft de schrijver ons niet gebracht. Dat het met zulk een karakter, met zulk een temperament, onder die omstandigheden zoo en niet anders moest loopen; dat en waarom de vrouw, wier ‘intuïtie’ zooals de heer Buis het noemt, haar steeds den rechten weg wees, zich door een individu als Stang het hoofd op hol laat brengen en met hem haren braven man bedriegt, heeft de schrijver ons niet duidelijk weten te maken.