De Gids. Jaargang 56

[p. 185]

Tranen-Dichtjes
van
Julius Flens.

In Maart zien we buien
Plots opdoemend kruien -

Dan barsten ze uiteen

En storten heur waat'ren
Met zacht ruischend klaat'ren

Gestaag naar beneên:

Geen beeld om mij henen
Kan mijn schrikbarend weenen

Zoo teek'nen - in 't kleen.

Ach, vraag niet mijn oog

Waarom het zoo weent!

Geen zand is zoo droog

Geen steen zoo versteend

Zoo hard is geen hout
En 't ijs niet zoo koud,

Of 't wordt wel eens nat:

Begrijpt ge dàt?

[p. 186]

III.

 

Den bittren kelk van 's levens wee

 

Leeg ik ten bodem nimmermeer;

 

Want als ik drink, dan schrei 'k er meê

 

En vul hem met mijn tranen weer.

Ik zat te turen

Droef naar de maan,

Die prompt tien uren

Was opgegaan:

‘Gij diep verslagen

En bleeke meid,

Mag ik u vragen:

Hebt ge ooit geschreid?’ -

‘“Dâ's juist, confrater,

Mijn droefenis,

Dat hier geen water

Voor tranen is!”’

Als stil een oog van weemoed schreit,

Och kijk dat niet spotachtig aan,

En zeg niet: ‘Wat een malligheid!’

Kent gij de waarde van een traan?

Bedenk eens wat Da Costa zeit:

‘Een traan... een traan heeft nooit misleid!’

Zoo gij dien man niet wilt vertrouwen,
Dan ondervraag maar eens de vrouwen!

[p. 187]

VI.

 

en naam van mensch verdient hij niet,

 

Die dàn alleen, als 't niemand ziet,

 

Zijn tranen onbeschroomd vergiet;

 

Doch, als hij denkt: ik word bespied -

 

Uit valsche schaamte d' oogendauw

 

Heel netjes wegveegt met zijn mouw.

De bloemekens sloegen aan 't kwijnen

En bogen het hoofdje op de borst;

Dat kwam van het fel zonneschijnen,

De schepseltjes hadden zoo'n dorst.

Een enkel lief roosje nog stond er

Vol fierheid en frischheid en gloed.

‘Ach! - riepen haar zusjes - 't is wonder,

Zij houdt in die hitte zich goed.

Hoe kom je aan den dauw of den regen

Die lavend, mijn kind, op je viel?’ -

‘“Ach! - zegt het een beetje verlegen -

Dat dank ik een droevige ziel:

Die keek in mijn kelkje, bewogen,

En weende daarin drop op drop:

De lieflijke dauw zijner oogen

Die bracht mij er weer bovenop!”’

[p. 188]

VIII.

 

Eens - 't was in een winterschen nacht,

 

Het maantje scheen weemoedig zacht,

 

De wind uit het Noorden woei straf -

 

Heb 'k bij een cypres op een graf

 

Een traan laten vloeien, die, voor

 

Hij den grafsteen bereikte, bevroor.

 

Mijn hand ving het ijzel-kristal

 

Gelukkig vlug op in zijn val;

 

Een vurige kus van mijn mond

 

Die maakte 't weer vloeibaar terstond.

 

Waarom ik dien traan heb ontdooid?

 

Dat zeg ik je nooit!