De Gids. Jaargang 55

[p. 567]

Uitvaart.

Wij dragen hem uit: zijn tijd is daar.

Breng aàn uw kransen

Van schoone gedachten

En daden; laat glansen

Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar;

Zacht roeme

Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme

Voor 't doode Jaar.

De middernacht laat hoog in de lucht

Zijn sterren branden

Bij de uitvaart des dooden;

Onzichtbre handen

Breidden zacht het sneeuwen doodenkleed uit.

Heur leden

Gehuld in de rouwwade, sussen de steden

Haar wielgerucht.

Vreeze des doods de aarde overspreidt...

Voor eene seconde

Neigt zich in rouwe

Alles in 't ronde,

Voelt naadren 't Onzegbre, groot-stille Nacht,

Verborgen

In schaduw der heemlen, een nacht - zonder morgen? -

Huivrend verbeid.

[p. 568]

 

Tree zacht tot de baar. Waar blijft uw groet?

 

Stom zijn uw lippen

 

En ledig uw handen!

 

Uw oog ontglippen

 

Geen tranen. Verbitt'ring daarbinnen woedt,

 

Laat sterven

 

Lichtblijde erinn'ring in de vlamroode verven

 

Van haren gloed!

 

 

 

Gij mort, gij lijdt? Van uw lippen laat

 

Dan vallen uw klagen,

 

Nog eenmaal ontboezem

 

Uw hart zijn vragen,

 

Maar - stel u deemoedig voor 't doode jaar,

 

Hef stille

 

De teere balans van uw eigen wille

 

Tot goed en kwaad.

 

 

 

En open uw tasch door 't jaar gevuld.

 

Is 't jaar gekomen

 

Met vele beloften,

 

Maar heeft ontnomen

 

Veel meer dan hij eens u beloofde?... Dùrft

 

Gij klagen,

 

Is het aan u of aan hem om te vragen:

 

‘Aan wien de schuld?’

 

 

 

Nu vlij met ons den doode neer

 

In 't stil Verleden.

 

...Een jaar van uw leven

 

Is weggegleden!

 

Zaagt gij er vele gaan? Wacht gij er meer?

 

Hun namen

 

Herdenk! Want zij keeren, getuigen eens samen

 

Van uw Weleer.

 

 

 

Marie Boddaert.