De Gids. Jaargang 52

[p. 502]

Verwey's sonnetten.

Van het leven. Een gedicht in sonnetten, door Albert Verwey. Amsterdam, W. Versluys. 1889.

Gij zult uw monden
Wennen 't te spreken...
Van het leven.

‘Klaagt, want 't is klaaglijk’^*) zoo'n chaòs van woorden

Menschen, die poëzie beminnen, voor te zetten.

Zulk knarsen, krassen, kerven in sonnetten,

Dat noem ik taal en zin en poëzie vermoorden.

Of speelt, als 't poesje met een klosje en koorden,

Als 't kind, dat tin-soldaatjes op wil zetten,

De dichter met publiek en dichtkunstwetten,

Al krijgt, als popje, ook pijn in 't buikje, wie het hoorden?

‘De toorn krieuwt in mijn keel: ik kàn 't niet smoren,

't Verdriet niet kroppen’^*) Hier helpt geen verbloemen:

Zoo spreekt geen mensch, wien 't in zijn hersens klaar is;

Dat is geen poëzie voor menschenooren!

‘Ik hoop dat niemand dit nu Kunst zal noemen.

Hij, die 't kan weten, zegt u dat 't niet waar is’.^*)

Fortunio.

*) Verwey, Van het leven.

*) Verwey, Van het leven.

*) Verwey, Van het leven.