De Gids. Jaargang 50

[p. 122]

[Gedichten van Fortunio]

I.
De dichter der toekomst.
(Naar het proza van Frans Netscher.)

Dat is de dichter der naaste toekomst, de belaugelooze minnaar der kunst, de wellusteling van het schoone, de verliefde op de stemmingen zijner ziel, die op de hooge bergen van zijn gevoel klimt om in zijn oor de geluiden op te zwelgen, welke in den omtrek de lucht doortrillen, en zich in de diepste, ruwste afgronden van zijn hart stort om er te luisteren naar het stamelen zijner stemmingen en het rillen zijner aandoeningen.
Frans Netscher. Het daghet uyt den Oosten.

O dichter der toekomst, wellust'ling van 't schoone,

Verliefde op de stemming van 't eigen gemoed,

Hoog, hoog op den berg van 't gevoel zult gij troonen,

Daar doet gij uw oor aan geluiden te goed;

Daar zwelgt gij de tonen, die d' omtrek doortrillen;

En, stort ge u in 't diepste der diepten van 't hart,

Gij hoort er de stemming, hoort de aandoening rillen; -

Ai, draal dan niet langer, maar kom, Toekomst-bard

[p. 123]

II.
Moderne gedichten.
Nieuwe modellen voor dichters, of die het worden willen¹⁾.

Wee mij! Ik heb mijn ooren moê gemaakt
Met luistren naar veel woorden.

Albert Verweij. Cor Cordium.

1) Zie de Gids van November 1885.

1.

Ik klom en klom langs 't ruwe, steile pad,
Ginds naar den hoogen berg van mijn gevoel;
Op eens daar werd de weg ongaanbaar glad,
En 'k stortte neer in diepen, duistren poel.
En sombre schimmen zweefden om mij heen;
Een rosse gloed omzweefde mij 't gelaat;
Verwarde stemmen klonken ruw dooreen,
Als hooge zee, die op de rotsen slaat.
En boven alles klonk een schelle kreet,
Gelijk een kind er soms in doodsangst slaakt,
Wanneer het, droomend dat een hond hem beet,
Van schrik opvliegend uit zijn bedje, ontwaakt.

En 'k zag mijzelf en zag mijzelven niet;
Een ander en toch Ik was 't die daar sprak.
't Klonk als de wind die giert langs 't rieten dak,
Terwijl de regen stroom bij stroomen giet;
Of als een knaap, die door een koker praat,
Dien hij gemaakt heeft van zijn schoolcahier;
Of als een met een masker voor 't gelaat,
Wen hij u aanspreekt op een bal masqué,
En niet herkend wil zijn en intrigeert,
En u vervolgt, steeds met een andre stem.

[p. 124]

2.

Schoon schemerschijn, o zaalge zielelonken,
Wen witte wolken langzaam, plechtig deizen,
En, op de vleugelen des nachts, gepeizen
Rondfladdren door het brein, als droomensdronken.

Wat doomt daar in de vert'? Is 't niet als wonken,
Terwijl zij rustloos heen en weder reizen,
Mij geesten toe van hunne wolkpaleizen,
Waaruit de zoetste tonen tinklend klonken?

De ‘bleeke, blonde zusterziel’ zal 't zijn,
Wier geluw haar me omruischt met zachte zuchten,
Wier lieve stem zich mengelt met de mijn',

Zielwieglend zingende in de reine luchten.
O zaalge zielelonk, schoon schemerschijn,
Laat mij tot u in 't neevlig luchtruim vluchten!

Fortunio.