De Gids. Jaargang 48

[p. 190]

Drie sonnetten.

Door woud en weide woelen weeldestroomen.
Een lenteädem is door 't land gevaren!
In 't luchtmeer wieglen goudgetopte boomen
Wier knoppen zwellen, bersten, loovers baren.

In wondren weemoed weggezonken, droomen,
Langs stille kronkelwegen, jonge paren
Die, wijl ze elkanders blik te ontmoeten schroomen,
Naar bloemen zoeken tusschen de eerste blâren.

In 't hart der jonkvrouw beven liefdewoorden.
- O mochten ze eeuwig ongefluisterd blijven! -
Reeds zoekt een mannenhand haar vingertoppen.

Doch luimig is de Aprilzon in het Noorden.
Wellicht waait morgen over alle knoppen
Een ijswind die hun sappen doet verstijven.

Den slanken arm om 't hoofdje rondgebogen,
Als jonge meisjes bij het rusten plegen,
Ligt in het gras, waar straks haar voetjes vlogen,
't Rooswangig kind, slaapdronken neergezegen.

[p. 191]

 

Door 't loover lacht, met liefdestralende oogen,

 

De blauwe hemel 't sluimrend meisje tegen

 

En zachtkens benglen, door den wind bewogen,

 

Haar welkom wuivend, trossen gouden regen.

 

 

 

Haar lokkenweelde, uit zonnegloed geweven,

 

Versiert een krans van rozeroode klokjes

 

Waarop, hel flonkrend, perels dauw nog beven.

 

 

 

Een dartel koeltje streelt de lichte lokjes

 

Die, zacht als zij, haar langs het voorhoofd glippen

 

En 't kersenrood der halfgeloken lippen.

De kleine villas met hun bloemenhoven
Zijn voor mijn oog, dat voorwaarts blikt, verdwenen.
Hier blauwt een wijde vijver, waar omhenen
De boomen, vol verlangen, nader schoven.

Een kleurlooze avondhemel welft zich boven
Het stille water, door de maan beschenen.
Rondom het planken brugje, witbestoven,
Hoor 'k, in het loover, koele winden weenen.

Twee blanke sterren vonklen, rein en teeder.
Twee blanke zwanen drijven op en neder,
Bevallig zwenkend langs den gladden spiegel.

Daar bloeit de maan, een witte waterroze,
Haar kelk ontplooiend tusschen 't golfgewiegel.
- Een schoon tafreel, waarvoor ik zwijgend pooze.

Hélène Swarth.