De Gids. Jaargang 46

[p. 487]

Cleopatra.

Den gevierden meester Lourens Alma Tadema, naar zijn eigen tafereel, opgedragen.

Helblauw spant zich de trans over den kalmen Nyl.
Zongoud smelt met de blankschuimende baren saam.

Tempels heften hun zuilen

rijk bemaald, in de vert', omhoog.

Traag, - melodisch gewiegd op het azuren kil,
koninklijk, - als een zwaan, wen zij den slanken hals

sierlijk plooiend, de trotsche

veêren struift, en het meer doorklieft, -

zóó naakt, scheppend in 't nat kabblenden kring op kring,
't vorstlijk schip, en verwekt juublende kreten van

't peplumdragende volk, dat

samenstroomde op den oeverkant.

Blaarfestoen en gebloemt', rozen, acanthenloof
draagt troonhemel en mast; schachten van 't zuiverst goud

sieren zuil en pilaren,

franjes wappren om 't koepeldak....

Daar rust, strekkend, haar slank lijf op der kussens dons,
't droomziek oog, dat van liefde onder de wimpers gloeit,

doelloos starend in 't ruim - het

jongste en schoonst Ptolemaïenkind.

[p. 488]

 

Kleurrijk hout en ivoor tooien heur rustbank; goud-draad

 

siert kussens en kleed; - toovrend van schoonheid is

 

't meisjespaar, dat geknield de

 

Macht'ge groet bij der cyther klank;

 

 

 

't lotusbloempje verhoogt 't git van hun lokken, 't malsch

 

borstvleesch deint, in het kleed - blank alabasten vaas -

 

op en ne^er, en de rooz'ge

 

schouders blozen door 't sluierjurk.

 

 

 

Wie - wie steekt naar de kroon 't godlijk vorstinnenbeeld?

 

't Halfdoorschijnende stof dekke, met lichte tint,

 

sneeuwen borsten en hals - het

 

floerst, maar bergt haar gestalte niet!

 

 

 

Toovrend rondt zich haar heup; blanker een' arm had nooit

 

Zeus' blankarmige ga; fijner besneden kin,

 

neus en blozende wang, had

 

Hawthor nimmer, de mingodes.

 

 

 

't Havikvormig diadeem siert, met een' band van goud,

 

mild neêrgollevend haar, dat tot den gordel daalt;

 

zorgloos knelt zij in hand den

 

dubbelen schepter der heerschappij....

 

 

 

- Ziet! Juist naast de galei, naakt, op eenvoud'ge boot,

 

plechtvol zwijgend en 't oog nat van bewondering,

 

langzaam Rome's gezant, hij,

 

ziel der machtige Driemanschap.

 

 

 

Zeil neêr! Riemen omhoog, roeiers! tot huldeblijk !...

 

- Eerbied op het gelaat rijst de Romein, en groet

 

hoflijk lachend en buigend,

 

't zinbetooverend vrouwenbeeld!

 

 

 

De eindloos strekkende Nyl trilt bij der zonne kus...

 

Zóó Antonius, wiens blik in 't vorstinnenoog,

 

diep, uit blauwenden mere,

 

star der liefde, u verschijnen ziet!

Antwerpen, Nov. '83.

Pol de Mont.