De Gids. Jaargang 43

[p. 1]

Bij 's Prinsen uitvaart.

‘Ende in syne kracht droech hy sich vorstelick

met Godt.’ Hosea XII: 5.

Zwijgt, o somb're klokketonen,

Tolken zijt gij slechts der rouw

Van wie 't stille Delft bewonen
En nu treuren Neêrland's zonen

Allen met des Vorsten Vrouw.

Zij 't een troost Haar, dit te weten:
In haar bittre wanhoopskreten

Om des Eed'len droeven dood

Stemmen hoog- en laaggezeten,

Is heel 't volk haar deelgenoot.

Janmaat hing, stil opgeklommen,

Zwarte wimpels uit het want;

Op de gansche vloot verstommen
Nu de pijpen en de trommen:

De Admiraal ontviel aan 't land.

Mocht hij 't leger ook beheeren -
Laatste blijk van hoog waardeeren,

Dat hem onze Koning gaf -

Eén toch kon zijn macht trotseeren:

Dood zwaait meer dan maarschalksstaf.

[p. 2]

 

Maar waarom dan toch, kanonnen,

 

Waarom heden buldert gij?

 

Nooit door u heeft hij verwonnen,

 

Nooit op woesten krijg gezonnen,

 

Neen, van oorlog redde hij.

 

't Woord van trouw slechts was zijn wapen,

 

Veilig kon de burger slapen,

 

Toen 't gevaar dreigde aan de grens.¹

 

Welvaart niet geschaad, geschapen

 

Heeft hij haar naar wil en wensch.

 

 

 

Want, wie noemt ons al de werken,

 

Die zijn geest hier bracht tot stand?

 

Zoo het krachten kon versterken,

 

Kon geen grens zijn doel beperken:

 

Tuig' het, o Egypte's strand!

 

Zeeland's leeuw, gij voelde' u klemmen,

 

Hij hielp worstlen en ontzwemmen

 

En ge ontworstelde' inderdaad.²

 

Luxemburg, verhef uw stemmen,

 

Redding dankend hem en raad.

 

 

 

Heil'ger echter dan de hulde

 

Aan de gaven van zijn geest,

 

Was de traan, dien hij niet duldde,

 

Was de dank, die 't hart vervulde,

 

Waar hij helper is geweest.

 

Spreekt voor allen, varenslieden,

 

Door zijn mildheid kon 't geschieden,

 

Dat ge in Egmond's nieuw gesticht

 

Eerlijke armoê moogt ontvlieden,

 

's Levens avond werd u licht.

1 Het dugblad Luxemburger Wort schreef naar aanleiding van 's Prinsen dood dezer dagen o.a. het volgende:
‘Was de persoonlijkheid van den overledene voor de Luxemburgers hoogst beminnelijk, er bestond dan ook reden voor. Zij wisten toch, wat hij als Vorst voor hun vaderland gewerkt heeft. Aan hem, den Prins-Stedehouder, zijn wij, naast God, het behoud van onze onafhankelijkheid verschuldigd. Twee malen, in 1867 en daarop nogmaals in het tijdvak 1870-71, trad Prins Hendrik op met het volle gewicht van zijn persoonlijken en familie-invloed. Toen in den Fransch-Duitschen oorlog vreemde troepen de grenzen des lands naderden, sprak de Prins de geruststellende woorden: Mijn woord is voor de Mogendheden een waarborg voor de strikte neutraliteit des lands. Als de kanonnen over de grenzen mochten trekken, zullen zij hun weg eerst over mij moeten nemen.’
‘Deze borgtocht en geestkracht van den Vorst redden het land. Wat legers niet vermochten, vermocht het vorstelijk woord, dat weêrklank vond in de hoofdsteden van Europa. Prins Hendrik redde het land van de gruwelen van den oorlog en handhaafde ongeschonden 's lands zelfstandigheid. Den dank voor 1867 en 1871 bracht het land, zooveel het vermocht, bij het sterven van prinses Amalia, bij het 25-jarige regeeringsfeest, nu drie jaar geleden, en het zal den dierbaren overledene eeuwig dankbaar zijn.’

2 Zinspeling op het omschrift van 't Zeeuwsche Wapen: Luctor et Emergo.

[p. 3]

 

Zwijgt dan, somb're klokketonen - -

 

Neen, rolt heden galmend voort:

 

't Leed toch van gansch Neêrland's zonen

 

Zal in daden zich nog toonen,

 

Als m' u lang reeds niet meer hoort.

 

Want de grooten en de kleenen,

 

Die in rouw zich thans vereenen,

 

Zwoeren dit elkander trouw:

 

‘'t Wordt als hij, dien wij beweenen,

 

Hoopte, dat hier 't worden zou.’

 

 

 

Neen, zijn daden en gedachten

 

Zullen niet met hem vergaan!

 

't Blijk, hoe sluimerende krachten,

 

Die slechts op zijn prikkel wachtten,

 

Doen, wat hij heeft voorgedaan.

 

Duld dees mannelijke rouwe,

 

Duld haar, diepgebogen Vrouwe,

 

Over de eed'le mannenziel,

 

Die zoo spoedig aan Uw trouwe

 

En zoo plotseling ontviel.

 

 

 

o, Wij haalden opgetogen

 

U met liefde en geestdrift in,

 

Blijde in 't heil te deelen mogen;

 

Wil 't ook in Uw smart gedoogen:

 

Dit bindt sterker nog, Vorstin!

 

Neêrland heeft U lief gekregen,

 

Laatste lichtstraal op Zijn wegen!

 

't Slaat met deernis thans U ga.

 

U rijst onze bede om zegen,

 

God, verhoor die vroeg en spa!

[p. 4]

 

Maar, daar zwijgt de klank der klokken,

 

't Buldren van 't geschut heeft uit,

 

Hoort, een stem, die d' onverschrokken

 

Krijgers zelfs het hart doet schokken,

 

Roept door 't kerkgewelf nu luid:

 

‘'t Vorst'lijk lijk is thans begraven,

 

En de lijkdienst is volbracht.’

 

Zoo, eerbiedig, alle braven

 

Aan 't gevoel nu uiting gaven,

 

't Klonk tot in der graven nacht:

 

‘Dierb're Prins, rust zacht!’

Wageningen.

C. Honigh.