De Gids. Jaargang 43

[p. 184]

In 't herfsttij.

Het loof werd ijler; doch bruin en goud van tinten; -

Bestikt met perels weemlen langs de paden

De najaarsdraden.

Nog slaat in 't boschje de vink zijn heldre tonen,

Bij 't weiflend zonlicht, purperrood van stralen

In 't vroege dalen.

'k Dwaal naar mijn duinen, en zet mij op de glooiing

In 't mos ter neder; 'k hoor de golven bruisen,

De zeewind suizen.

Het verre Westen, de Zee, mijn uitverkoorne,

Mijn zielsgeliefde, zendt me een innig zoete,

Een teedre groete.

De maan klimt hooger en wint al voort in glanzen;

Een zilvren sluier spreidt zijn lichtgetoover

Op beemd en loover.

En 'k droom en mijmer; - 'k waan Ossiaan's gezangen,

Zijn harp te hooren; schimmen zie ik dwalen

Door gindsche dalen.

Zoo droeve klachten ontstijgen aan de heide,

En vreemde liedren stemmen mij het harte

Tot weemoedssmarte.

't Is of geheimen, die nooit het daglicht zagen,

Hun graf verlieten; angstvol aan de blaren

Zich openbaren.

't Is of legenden, in 't Spoor des Tijds verloren

De lucht vervullen, - 't nevelig Verleden

Herleeft in 't Heden.

[p. 185]

 

En 'k droom en mijmer; - een wondre Wereld daagt me:

 

Ruïnen, rotsen, sombre dennenwouden,

 

Wier kruinen grauwden.

 

 

 

Een flikrend dwaallicht, gevolgd door geestendrommen,

 

In breede kringen stijgend tot de heemlen,

 

Zie ik er weemlen.

 

 

 

Zijn 't Fingals helden of Schotlands grijze barden?

 

De hal van Selma? Ardun's bergrotsholen,

 

In mist verscholen?

 

 

 

Op eens, wat omkeer! - De dampen trekken samen,

 

Voort zijn mijn droomen, luchtverhevelingen

 

En mijmeringen.

 

 

 

De wind blaast krachtig; de wolkenschepen naadren;

 

Mijn hoofd omfladdren vluchten blanke meeuwen,

 

Die krijschend schreeuwen.

 

 

 

'k Hervind mij zelven; - toch was 't mij goed die zangen

 

Nog weer te hooren, peinzend op de kruinen

 

Van mijne duinen. -

Nov. '78.

Ant. L. De Rop.

't Moge den lezer goedgunstig stemmen te weten, dat deze coupletten geschreven zijn in het antieke metrum, gebezigd door David van Lennep in zijn gedicht: ‘Wenschen;’ - waarop ik vriendschappelijk werd gewezen door des dichters hooggeachten zoon Mr. W.W. van Lennep, wien ik daarvoor openlijk dank betuig.

Als de heer Busken Huet, in zijn opstel over ‘Cornelis van Lennep en de zijnen’ zegt: ‘Zoodat, bij het aanbreken der nieuwe eeuw, Staring en D.J. van Lennep de eenige dichters waren die vruchten dragen zouden voor de toekomst: deze meer als toon- de andere bij voorkeur als beeldend kunstenaar,’ -

moet het wel bevreemding wekken, dat in geen onzer bloemlezingen bovengenoemd ‘Wenschen’ werd opgenomen.

De meerdere bekendheid er van zou, mijns bedunkens, niet alleen Huet's uitspraak met een bondig bewijs rechtvaardigen; maar tevens een edel wapen zijn in de hand van hen, die beweren, dat onze Letterkunde er niet anders dan bij winnen kan, zoo zij - bij de haar meer geëigende dichtvormen, - ook die der Ouden wilde inburgeren.

D.R.