De Gids. Jaargang 32

[p. 1]

Aan den Heer J. l'A.H.

In het September-nummer van ‘de Gids’ komt eene recensie van mijne In- en uitvallen voor, waarop ik dien te antwoorden, daar dit eenigzins uitgelokt wordt door uwe woorden:

‘Doch nu wij gezien hebben, dat George er zeer grif mede is, om zijne recensenten te beantwoorden, - zooals hij in eene brochure zijn recensent in den “Tijdspiegel” gedaan heeft (hier wordt mijne brochure: Hollandsch- Hildebrandsch- Tydemansche humor bedoeld); - dat hij daarbij de zaken ronduit zegt, gelijk hij het meent, zoo wagen wij ook ronduit ons vermoeden te zeggen, overtuigd, dat, zoo wij ons vergissen, George ons wel opheldering zal geven.’

Referent gelooft nu, dat de slechtere gedeelten van mijn werkje oorspronkelijk, en de betere min of meer gestolen zijn!

Die twijfel is voor mij niet bepaald aangenaam, zoodat ik mij verpligt reken, die opheldering zoodra mogelijk te geven. Daar deze echter, uit den aard der zaak, slechts op eene verzekering kan neêrkomen, omdat de bronnen van een oorspronkelijk stuk slechts tot bewijs kunnen aangevoerd worden, zal niet George, maar de officier der Genie G.L. Kepper u hier in 't openbaar de verzekering geven, dat geen enkel stuk, in welk opzigt dan ook, aan een ander opstel is ontleend, zoodat de germanismen en anglicismen, die werkelijk in 't werkje

[p. 2]

voorkomen, naast de feilen, die ruimschoots daarin aanwezig zijn, moeten gesteld worden.

Ik ben overtuigd, dat Referent en elk ander deze betuiging zullen aannemen en hoop, dat de eerste eens later, met het oog dan op een enkel druifje, wat genadiger voor de distelen zal kunnen zijn.

Hoezeer de wenken van den recensent op harde wijze gegeven worden, ik ben er hem erkentelijk voor; elk schrijver toch heeft voorlichting noodig en het is niet de eerste maal, dat ik verzeker hoe hoogen prijs ik daarop stel. Doch de waarheid moet dien naam verdienen, en in de wenken van Ref. komt veel voor, dat hem onvoorwaardelijk moet toegestemd worden, dat reeds bij den schrijver zelven was opgerezen, vóór dat deze beoordeeling hem onder de oogen kwam.

Gij bekent, dat George durft zeggen, wat hij meent; - gij zult dus gelooven, dat George u dankbaar is en zijn zal voor elke teregtwijzing, die hij zal ontvangen; dat hij voorlichting zoekt en vraagt, al moge zijn heelmeester dan ook wat hardhandig zijn. Maar evenzeer wensch ik, geene ongemotiveerde veroordeelingen of onbetamelijke grappen tot mijne leering te ontvangen, en ieder zal het met mij eens zijn, dat, zoo lang men op het moeijelijk terrein van den humor in ons land niet méér kan aanwijzen, dan tot heden het geval was, men nooit te grif kan zijn, om het valsch vernuft van menschen, die iets veroordeelen dat zij zelven niet kennen, te beantwoorden.

Maar u en elk, dien het ernst blijkt te zijn, zijne roeping te vervullen, noodig ik uit de eenige deugd misschien van het werkje, na mijne opregte verklaring, niet langer weg te cijferen en in uwe poging te volharden, den Augias-stal te reinigen, dat is: den schrijver daartoe de behulpzame hand te bieden, opdat meer en meer de disteltakken welligt verminderen en de vruchten eens beter kunnen worden. Welke fijne vrucht is trouwens ooit zonder zorgvolle hulp rijp geworden?

Wij hebben zoo weinig in ons landje en toch wordt dikwijls het zaad vertreden, zoo mogelijk uitgeroeid, zoo als dit maar al te zeer gebeurd kan zijn.

[p. 3]

De schrijver op humoristisch gebied zoekt voorbeelden en heeft er in zijne taal zoo weinig; hij wenscht leiding, en vindt die bijkans niet, want het meerendeel onzer recensenten verbeeldt zich, dat hunne roeping is, een vonnis te vellen - niet te leiden, soms te vormen!

En juist met het oog op die germanismen, welke u in den waan bragten, dat eene vertaling of eene navolging voor u lag, ben ik overtuigd, u te kunnen vragen: ‘Wat is na mijne opheldering hieruit af te leiden?

2 September 1868.

George Kepper.