De Gids. Jaargang 30

[p. 379]

Uit onzen tijd?

Het gaslicht flikkerde aan de kroon
En kleurde meenge albasten koon;

De wijn, ten boorde in 't glas geschonken,
Schoot purpren gloed en vuurge vonken.

De gasten, en de gastheer 't meest,
Ze blonken van vernuft en geest,

Genoten als een schaar van wijzen
De geur en 't wezen ook der spijzen,

Getuigden bij 't geledigd glas
Dat de aarde vol van zoetheên was.

Men sprak van allerhande zaken
Bij 't reppen der geronde kaken;

Van duffen Turk en Metalliek,
Van slappe thee en politiek.

[p. 380]

 

De gastheer knipte leep met de oogen:

 

Hij had la baisse ferm bedrogen.

 

 

 

Daar hief er een het hoofd omhoog:

 

't Was een moderne theoloog.

 

 

 

Hij sprak, en 't was met zelfvoldoening -

 

't Wordt schaars vernomen - van verzoening

 

 

 

Nog wel van weten en geloof,

 

Van demping dier zoo diepe kloof,

 

 

 

Met zóoveel taals en warmte beide

 

Of hij voor waar hield wat hij zeide.

 

 

 

Maar voor den man met blaauwen bril

 

Hield ieder, en ook hij, zich stil.

 

 

 

Toch met geen zweem van reverentie

 

Ontzeî de bril hem konsequentie,

 

 

 

Gemoed wel niet, maar kracht van geest;

 

Wat hïj was, was de bril geweest,

 

 

 

Maar thands, in 't klaarste licht gezeten,

 

Was die geëindigd met te weten

 

 

 

Niet veel, maar onomstootlijk, dat:

 

Steeds elk gevolg een oorzaak had.

[p. 381]

 

Men zweeg. Éen scheen 't vrij wel te heten,

 

Dat men nog zóo veel vast kon weten;

 

 

 

Maar toch, een andren gast ontviel't

 

Dat men niet héel veel over hield.

 

 

 

De jongsten slechts aan tafel lachten;

 

't Was nog te veel naar hun gedachten,

 

 

 

Want 't toeval heerschte aan pool bij pool; -

 

En zij, ze kwamen 't laatst van school.

 

 

 

De in 't zwart gekleede knecht, die diende,

 

Scheen doof, schoon hoorend, blind, schoon ziende;

 

 

 

Op 't strak en droef gelaat geen lach

 

Bij wat hij hoorde of wat hij zag;

 

 

 

Alleen toen de allerjongst' in jaren

 

Het diepst in hun diskussie waren,

 

 

 

En de oudsten tipten van hun wijn,

 

Hief hij een slip van 't glasgordijn,

 

 

 

 

 

En staarde hij van 't licht in 't donker,

 

Naar boven, naar het stargeflonker.

 

 

 

Hij zocht zijn moeder hemelwaart,

 

Die hij dien morgen borg in de aard.

[p. 382]

 

Wat gang! Maar bleef ook 't hoe verborgen,

 

Hij wist: er daagde een nieuwe morgen.

 

 

 

Hij wischte 't nu weêr scheemrend oog

 

Bij 's gastheers roepstem daadlijk droog.

 

 

 

Maar doof, schoon hoorend, blind, schoon ziende,

 

Hij dacht aan haar, terwijl hij diende,

 

 

 

En wilde zelfs de kliekjens niet

 

Die hem de gastheer overliet.

1866.

H.J. Schimmel.