De Gids. Jaargang 22

[p. 137]

Bloempjes.

Heinrich Heine reisde in Holland,

En hij zag en hoorde er veel.

't Komt aan 't slot der Reise-bilder

Weldra in het vijfde deel.

Eens bezocht hij daar 't theater.

Dat bezoek vergeet hij nooit;

Want zijn humor werd er wakker

En 't bevrozen hart ontdooid.

Daar eerst leerde hij gelooven:

De eedle Kunst, zij kent geen grens! -

De Natuur werd omgetooverd

Ja, de mensch zelfs bleef geen mensch!

Maar, veel eischend sints die stonde,

Zag hij 't verdre lustloos aan.

Zelfs bij de apenkooi in Artis

Bleef hij, godloos gapend, staan.

Hij doorkruiste stad en polder,

Weide en akker, duin en reê.

Telkens bracht hij van zijn zwerftogt,

Ongewone schatten meê.

[p. 138]

 

Maar het kostbaarst was een schedel,

 

Dien hij zich uit duizend koos;

 

Want voor bloed bevond hij water,

 

En voor hersens wier en kroos.

 

 

 

Een van Galls geleerdste volgers,

 

Een talentvolle Irokees,

 

Peinsde op 't wezen van het wonder,

 

Dat hem Heinrich Heine wees.

 

 

 

Hoe hij voelde, hoe hij tastte!

 

Was 't een mensch, of was 't er geen?

 

Want de bobbel van de Rede

 

Was vooral ontzaglijk kleen.

 

 

 

Eindlijk riep hij: ‘Wonder, wonder!

 

Zeker een Vóór-zondvloedsch dier.’

 

‘Mis!’ zeî Heine, ‘'t is de schedel

 

Van een Hollandsch rentenier.’

- Naar de stembus, naar de stembus,

Oefen 't regt dat gij geniet! -

Blinden, die de kreuplen leiden,

Kent ge dan uw volk nog niet?

Waarom nutloos mij vermoeijen?

Nu is 't kond en dan weêr heet!

Wie eens zit, wel laat hem zitten,

Hem doen opstaan ware wreed!

- Maar ze sluimren op het kussen -

‘Dwaze, die mij wakker schudt,

Die mij 't best vertegenwoordigt

Is degeen die dikwijls dut.’