De Gids. Jaargang 18

[p. 88]

Mozaïk.

Mr. J. van Lennep gaf eene verantwoording in het licht over de uitgave der beruchte Tafereelen uit de Vaderlandsche Geschiedenis. Hij verklaart daarin niet meer te willen zijn dan de Prins van Oranje in 1831, maar ook niet minder dan de dappere Admiraal Tromp, en tevens, dat er geene zonde bestaat, zoolang niet twee omstandigheden aanwezig zijn: 1^o. Dat er bedoeling besta tot beleediging, of in 't algemeen, boos opzet. 2^o. Dat zij, die zich geërgerd gevoelen tot die ergernis, billijken grond hebben, of in het algemeen, dat er beleediging bestaat.

Zijne verantwoording is aan eene ontkenning dezer twee punten gewijd. Onzes inziens, had hij haar voor de helft kunnen bekorten en even volledig kunnen zijn, daar, bij geleverd bewijs, dat er geene beleediging bestaat, hetgeen het tweede punt uitmaakt, de ontkenning, dat er bedoeling tot beleediging bestond, wat in het eerste punt begrepen, is vrij overbodig was.

Mr. J. van Lennep toont zich verontwaardigd over den aard van het oordeel, over zijne Tafereelen uitgesproken. Hij vraagt ten slotte, of hij iets ergers gedaan heeft dan de uitgevers van den Charivari of den Punch, dan hij-zelf deed in den Kalender van den Almanak Holland, waar toen geen sterveling zich aan gestooten heeft?

Hij heeft recht zich te beklagen over de inconsequentie van zijn publiek, dat den Almanak Holland mooi vindt, dat den verhandelaar zonder stof toejuicht, den vervaardiger van de rijmen onder de plaatjes uit den ‘worstelstrijd met Spanje,’ een boek dat reeds twee drukken beleeft, een groot dichter heet, en niettemin de Tafereelen uit de Vaderlandsche Geschiedenis verwerpt, ja smaadt.

Wij zijn het met Mr. van Lennep volkomen eens, dat hij geenerlei ergernis gegeven heeft, - maar voegen er bij - voor't minst aan hen, die, in het bezit van van Lenneps complete werken, zich nog nooit geërgerd hadden.

X.

Welk eene begeestering werd er opgemerkt in de hoofdstad des lands bij de laatste verkiezing van drie leden voor de Volksvertegenwoordiging. In de Kiesvereeniging, waaraan de hoofdstad haar meeste, ja bijkans, uitsluitende vertrouwen geeft; eene vereeniging, die anders juist geen overmaat van le-

[p. 89]

ven bezat, heerschte er eene levensvolheid, die verbaasde; heerschte er eene gedachte, die door eenige niet-leden, welke als nieuwsgierigen werden toegelaten, daar met de hoogste bevreemding en als een ongenoodigde gast werd beschouwd. De hoofdstad des rijks bleef in hare keuze aan het vorige jaar gelijk. Toen koos zij drie specialiteiten, die reeds in de vorige eeuw als zoodanig zouden hebben kunnen gelden, en slechts specialiteiten kunnen de hoofdstad, die zelve eene specialiteit in den handel is, vertegenwoordigen. Zij herkoos ze daarom ook, of staat op het punt ze te herkiezen.

Onregtvaardige, nurksche, anti-nationale Piet Bogcheljoen, dien we reeds lang gestorven dachten, maar op den dag der verkiezing voorbij een der stembureaux zagen gaan, het schandelijk liedje neuriënd:

Amsterdam, o goeje stad,
'k Wou dat je meer couragie had.

W.

Er is weder een nieuw tijdschrift verrezen, getiteld: Lectuur voor de Huiskamer, en bestemd, blijkens de satyrieke inleiding der Redactie, om de nationale houtsneê te bevorderen, maar eigenlijk om ons volslagen onvermogen in die kunst ten toon te stellen. De poging is wel wat wreed, maar bij het eerste nummer reeds uitermate geslaagd.

Wij treffen er een portret in aan van D^o Beets, dat om de oorspronkelijkheid van uitvoering bijzondere vermelding verdient. Lijnen heeft het niet, licht en schaduw evenmin, en toch lijkt het op het gelaat van eenig dierlijk wezen, en dit is reeds veel.

Bij dit portret is een fiksche kritiek gevoegd van Dr. J. van Vloten, die den Eerw. Beets tegenwoordig met zijne liefkozingen achtervolgt en waarin de Doctor bewijst, dat niemand in de Nederlandsche poëzij zooveel op den Hildebrand van het proza gelijkt als Dr. N. Beets; quod erat demonstrandum.

Tegenover het portret is op de andere bladzijde de treffende beeldtenis eener heidensche danseres, die, veel te weinig bekend met onze Westersche beschaving, de armen smachtend naar gindsche zijde, waar de Hollandsche dominé zich bevindt, schijnt uit te strekken. Horrible, most horrible! maar toch piquant!

Wij bevelen het jeugdige Tijdschrift met aandrang in de hoede van hen, die van echten humor houden.

T.