De gheestelycke vryagie
(1624)–Anoniem Gheestelycke vryagie, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 226]
| |
Groot verlanghen van de Bruydt, oft Christen ziele, naer den Hemel, naer dat sy onsen lieuen Heere ontfanghen ende zijnen Vader opgheoffert heeft.
VVanneer ick mach ghedincken
In dit dal desolaet,
En in myn hert komt sincken
Hoe dat daer bouen gaet,
Veel verlanghen,, my omvanghen,
Nae dien blyden staet.
Och wie sal my toch gheuen,
Dat ick van hier sal gaen,
Naer het bly eeuwich leuen,
Om dat ick daer mocht staen,
In't hooghe,, waer d'ooghe
Niet en heeft Son noch Maen.
Och Vaders-landt daer bouen,
O schoon hemelsche Ryck,
In v d'Enghelen louen:
Mynen Bruydegom sonder beswijck
Seraphinen,, Cherubinnen,
Eeren Godt alle ghelijck.
De brandende Seraphinnen
Staende voor 's Heeren throon
| |
[pagina 227]
| |
Vlammende inder minnen
In lof-sanghen seer schoon
Discanteren,, iubileren
Met eenen soeten thoon.
De wyse Cherubinnen
Synde van Godt verlicht
Met een seer klaer bekinnen
Staen dese opghericht
Om t'aenschouwen, sonde rophouwen
Het Goddelyck ghesicht.
Oock de rustende throonen
Synde bly en verheught
Dese sien Godt in haer vvoonen
VVelck is haer meeste vreucht
Sy rusten,, in vvellusten
Bedinckt dit soo ghy meught.
De hooghe dominatien
Synde in haeren choor
Dees' met des Heeren gratie
Doen ootmoedich devoor
Sy domineren,, obedieren
Sonder eenich verstoor.
De virtuten, de krachten
Synde van Godt versterckt
Dese vvyselyck achten
Op vvat Godt in hun vverckt
Adoreren met verneren
Dat vvordt in hun ghemerckt.
D'orde der potestaten
Van v ô Schepper soet
Seer midelyck sy vaeten
| |
[pagina 228]
| |
Der gratien in-vloedt,
Dit vloeyen,, doet groeyen,
Die gheesten in oodtmoedt.
In de leste Hierarchie,
De Principaten al,
VVie sal ons wel bedien,
Hoe dees' veel in ghetal,
Godt des Hemels aenmercken,,
En wercken,, sonder gheschal.
d'Archangelen verheuen,
In eenen hooghen graedt,
Al hier te kennen gheuen,
Saecken van grooter daedt,
Van dese Gabriel ghepresen,
VVas tot Maria Legaedt.
De Enghelen rassche boden,
Seer vlietich ende snel,
Van v o Godt der Goden,
Volbringhen het beuel,
Sy ontfermen,, beschermen,
Ons in ons droeff ghequel.
O hoe lieflijck ist om woonen,
Al in het Hemelschs hoff,
VVaer Cherubinnen en Throonen,
Mijnen beminden gheuen loff,
En worden tot alder tijdt,
In Iesus liefde met lust verblijt,
Cherubinnen en Seraphinnen,
En d'Enghelsche gheesten al,
Branden in mijns Bruydegoms minnen,
Sonder maete oft ghetal,
| |
[pagina 229]
| |
VVie van hun Iesum meest kindt,
Iesum alder meest bemindt.
Door een vierich beminnen
Sy alle verlicht zijn,
Die present sien en kinnen
Mijns Bruydegoms schoon aenschijn:
VVel hem die daer gheraeckt,
Daermen Iesus liefde best smaeckt.
O alderblijdtste leuen, o geluckelijcken staet,
Och oft my waer ghegeuen
Te sien hoe dat daer gaet,
VVaer elck die maedt ontfanght,
Daermen hier soo naer verlanght.
Een opghehoopte maete,
Een maete welck oueruloeyt,
Moghen sy alle vaeten
VVaer liefde altijdt groeyt,
In het beloofde landt,
Van Ierusalem playsant.
O Ierusalemsche erue,
Och oft ick in v waer:
Och oft ick mocht verweruen
De soete weyden daer,
Op den Israelschen berch,
Veel vetter dan eenich merch.
O Princen der Enghelscher gheesten,
O Heere bouen al!
Noodt ons tot uvver feesten,
VVt dit droef nederdal:
T'uvver vveyden vvilt ons leyden.
Als ons doodt komen sal.
|
|