Logo DBNL
De gheestelycke vryagie (1624)

De gheestelycke vryagie

(1624)–Anoniem Gheestelycke vryagie, De–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Hier machmen eensdeels mercken hoe leelijck ende afgryselijck dat het beeldt des duyuels is.

De 14. Figure.

VVildy ouerpeysen hoe schroomelijck+ dat is het beeldt ofte de ghedaente des Duyuels, aenmerckt de woorden van mijnen Prophete Iob, door welcke hy 'tselue beeldt beschrijft, aldus segghende:+ VVie sal het aensicht zyns kleedts ontdecken, ende wie sal in't midden zyns monts gaen? wie sal open-doen de poorten zyns aensichts? rontsomme zijn tanden is vervaertheydt: zyn lichaem is ghelyck gegoten schilden, t'samen gheuoeght met schulpen, die malkanderen drucken. De eene wordt met d'andere gheuoeght ende daer en gaet gheenen aessem tusschen die. De eene sal aen d'andere kleuen, ende malkanderen houdende, en sullen sy geensins gescheyden

+ vvorden. Sijn niesen is het blincken des viers, ende zijn ooghen zijn als de vvijnbrouvven vanden dagheraedt. VVt zijnen mondt komen lampen, gelijck tortsen vier berrende. VVt zijne neusgaten comt roock ghelijck van eenen heeten ende opsiedenden pot. Sijnen adem doet kolen bernen, ende een vlamme gaet vvt zijnen muyl. Hoe sullen dan de ellendighe beureest worden door't aenschouwen van alsulcken vreesselijck Monster, 'twelck met dese langhe gelijckenisse beschreuen wort? Daer ssal wesen krijsselinghe der tanden, schrydinghe der ooghen, vringinge der handen: sy souden geerne + steruen, maer sy en moghen niet, want hunlieder pijnen ende martyrien moeten dueren sonder eynde, want sy teghen eenen oneyndighen Godt ghesondicht hebben. Haer hoofden zijn nederwaerts ghekeert naer de dellinghen, ende hunlieder voeten om hooge teghen de berghe. Hun beddenen zijn wormen, en hun deckselen maeyen. Sy ontfangen vierige spijsen, ende gloeyenden dranck ende sitten op scherpe dingen. Alderley martelie, benauwtheydt, beklach, iammer ende grooten noodt, is daer hun dagelijckx werck ende de sonden die sy in hun leuen ghedaen hebben, doorsnijden sonder ophouden, hun conscientie, als een scherpe saghe, ofte scherpsnijdende mes: nochtans al sonder hunlieder proffijt, oft yet af te keruen.

Sy hebben daer oock den eeuwigen verwoedden worm des haets ende nijts onder hunlieden van Gods glorie ende Maiesteyt. ende van allen Godts lieuen heyligen: welcken worm des haets ende des nijts seer scherp sal knagen het herte van de verdoemde, waer af den Prophete Dauid spreeckt. Den sondaer sal't sien, ende gram vvorden, met sijne tanden sal hy krijsselen ende verdvvynen, de begeerte der sondaren sal vergaen.+ Sy sullen oock eenen seer grooten haet opnemen teghen Godt, om dat hy hun in dese plaetse hout ende castijdet, gelijck eenen dullen hondt, ist saecken dat hy met eenen steen ofte stock ghequetst wort, hem omkeert met een groote furie ende gramschap tot den stock, ofte steen, ende bijt dien: alsoo sullen oock de verdoemde menschen op Godt gram worden, ende souden hem gheerne vernielen, ende metter tanden van een verscheuren, waer't in hun macht. Want sy wel weten, dat hy den ghenen is, die hun pynicht ende straft, door het sweerdt van zijne rechtueerdicheyt. Sy sullen oock in hun quaedt verhert zijn: + hun boosheydt en sal hun niet mishaghen, om dat sy Godt vergramt hebben, maer om dat syer om ghestraft ende ghepijnicht worden. Sy worden oock ghehaet van alle creaturen, inden Hemel ende op der Aerden: om dat sy de bermherticheydt ende ghenade Godts versmaet hebben. Sy hebben oock

+ voor hun vyanden alle hemelsche chooren der Engelen ende der heylighen: vander welcker ghemeynschappe ende gheseltschappe sy hunlieden met hunne sonden afgekeert hebben. Ende daerom schrijden ende weenen sy sonder ophouden, om der lanckheydt hunlieden martelie: daer van sy nimmermeer eenich eynde en weten. Want waer't datter eenen koren-berch waer soo groot als de gheheele werelt, ende datter eenen voghel allen + jare quam, ende haelden daer een korenken af: ende soo wanneer dan ouer soo menich duysent jaren den gantschen korenberch wech ghehaelt ware, ende alsdan der verdoemder lijden ende martelie mochte een eynde hebben: soo souden sy noch hopen eens verlost te worden: maer daer en is geen verwachten. Want alsser duysentmael duysent jaren voorby zijn, soo sullender noch hondert duysenden navolghen, alsser sterren inden Hemel, ende sandekens op den oeuer vander zee zijn. Ende alsoo sal het radt van hunlieder tormenten altoos sonder ophouden omloopen. Sinte Augustijn seyt: De ellendige sullen daer een doodt sonder doodt hebben, een eynde sonder eynde, een gebreck sonder ghebreckt: want de doodt sal altoos leuen, het eynde sal altoos + beginnen, ende het ghebreckt en sal niet konnen gebreken. De doodt sal altoos dooden, ende en sal niet te niete doen: de pijne sal altijdt pijnighen, ende en sal de vrese niet verjagen

De vlamme sal vlackeren oft branden, ende en sal de duysternisse niet verdrijuen: sonder eynde altijdt ghepijnicht sullen sy leuen +, sonder hope van vergiffenisse ofte bermherticheydt te verkrijghen. Het welck de eene miserie op d'andere is. Want waer't saecken dat sy hoopten dat hunlieder pijnen naer soo vele hondert duysent jaren, als sy allegaeder hayren aen hun lichamen ghehadt hebben, souden gheeynt worden, soo souden sy die vele lichter verdraeghen ende lijden: maer om dat sy gheene hope en hebben, noch en sullen hebben, soo sullen sy door desperatie beswijcken, ende en sullen die tormenten niet konnen verdraghen oft ghelijden. Dit seyt Sinte Augustijn. 'Tselue seyt oock den Prophete Dauid. Als Schapen zyn sy in de Helle ghestelt, ende de + doodt salse af-eten. Het gras dat de Schapen eten en vergaet niet gantschelijck: want den wortel die eenen oorspronck is van't leuen blijft geheel ende leuendich, wt welcken het gras wederom wtbottende, opwast, om dat de beesten wederom nieuwt eten ende wey-en + souden hebben. Soo dueren dan de weyden des duyuels, ende des doodts altijts: sy weyden ende eten eeuwichlijck, ende die weyden worden wederom groen: ende gelijck de doodt nimmermeer en sterft: alsoo en sal sy nimmermeer ophouden van af te weyden ende af te eten. In somma in de Helle is gheen

+ verlossinge, noch ordre, maer daer vvont een eeuvvighe afgrijsselijckheydt. Want sy en hebben geen andere hope, dan dat hunne pijnen ende martelien eeuwichlijck sullen dueren sonder eynde. Ende sy weten oock wel datse in de gramschappe Godts ghesloten ende gheuanghen zijn in de eeuwige verdoemenisse: daer hun martelie grooter is, dan yemandt kan bekennen, ghepeysen oft wtspreken. Ende alsoo brenght den duyuel sijne Bruydt, ofte Bruyden, (dat zijn die verdoemde zielen) inder hellen: daer sy met malkanderen rouw, ende alderleye pijnen, smerten ende groot beklach inder eeuwicheydt der eeuwicheden sonder ophouden hebben moeten.


Vorige Volgende