Een gheestelijck lust hofken

[p. 209]

CX. Eenige nieuwe Liedekens.

Stemme: Weest Nymphe gegroet. Of: Cathuyser Bruyn.

NIet sonder vrees
Ick van een Mensche lees
Om sijne dwaesheyt noch onbeklaeght
Die van den Een-hoorn nagejaeght,
En sonder hoop'
In't midden van de loop
In eenen Put van boven af viel
Aen eenen Tack in de val hem hiel;
Den boom hy sagh beven;
Hy beefde niet meer, Betroude sijn leven
Een tackje sonder teer;
En doen hy die waeghden
Den Boom tot in't hert
Twee muysen door knaeghden
Een wit en een zwert.

Het dier dat stack

Den hooren op den Tack
En die beweeghden met kracht om neer
Dat dese mensche sou vallen eer:
Noch met vermaeck
Hy eenen grooten Draeck
Sagh in het diepste van desen kuyl
Die spoude vier, en met open muyl
Geduerigh verwachte
Den sekeren val
Hy die niet en achte, Ia lachte met al:
Noch hy soo gehangen
Rondtsom uyt de wandt

[p. 210]

 

Sagh springen vier Slangen,

 

Op hem oock gerandt.

 

Den armen bloedt,

 

In dit tegenspoet

 

Wat Honingh drijpen van boven af

 

Sagh, en niet siende na sijne straf,

 

Hy leckte van den Boom,

 

Alsoo wel lustigh in dese noodt,

 

Of hy bevrijdt was van al de doodt.

 

Ich heb hier beschreven

 

O sondaer aenhoort,

 

V sorgelijck leven, Dat u bekoort:
Gy zijt oock in desen, Ellendigen staet;

 

En vrolijck kondt wesen

 

In alle dit quaet.

 

Den Mensch, die viel,

 

O sondaers is u ziel

 

V van de doodt alsoo na gejaeght:

 

De valsheyt van de Werelt behaeght,

 

En al te stout

 

Het leven gy betrouwt:

 

Dat alsoo ras, oock heeft omgebracht

 

Den witten dagh: en den zwarte nacht.

 

Den Drake, die gapen, Ghy siet alle stond'

 

Is d'helle geschapen

 

Van Godt, om de sond:
De vier Elementen, die binnen zijn:

 

Sijn dese Serpenten, Vol haet, en fenijn.

 

Den soeten vloedt

 

Die hem vergeten doet

 

Den diepen kuyl, den Eenhoorn snel,

 

Den helschen draeck: en serpenten fel

 

Is al de vrucht.

[p. 211]

 

Waer mee dat u verheught,

 

't Godt van de werelt val van bedrogh

 

Ey doet eylaes, vergeten tot noch

 

De doodt: en het Oordeel,

 

Doet leven niet wel, V vreuchde wilt staken

 

De waerheyt aensiet // Gy sult niet geraken

 

In 't eeuwigh verdriet.