Een gheestelijck lust hofken


LXXIV. Noch een ander van de doodt Op de wijse: Van d'Enghelsche Fortuyn. AL watmen hier in dese werelt siet; O soete jeught, hoe schoon, en blijft toch niet Och! het moet al, och! het moet al vergaen Niet, niet dan Godt, kan vaste blijven staen. Hoe wel vergaert, hoe vredigh hier by een; Het scheyden komt, daer in helpt geen geween Al wiescht gy schoon met tranen u aenschijn; Al wat vergaert het moet gescheyden zijn. Den eenen steen op d'ander wert geleyt Tot een Paleys van groote Majesteyt: Steckt uyt den borst en schijnet wonder vast Hoe meer vergaert hoe meerder scheydens last. Die Son en Maen vergaren wel te saem; Die sterven klaer, versamen wel bequaem: Die Locht, Aerd', vier en water komt by een
[pagina 153]
't Vergaet toch al, eylacy, om te sche'en. Die felle doodt die scheydet man en wijf Die felle doodt die scheydet ziel en lijf: Die felle doodt die moeder scheyt van't kint Het scheydet al, en sterft watmen hier vint. Maer die vergaet met onsen Heere sterck En vaste blijft by Godes woort, en Kerck Die en kan niet van scheyden zijn bezwaert Wanneer hy scheydt, hy van het scheyden vaert. Mijn Broeders al, en Susters die ick eer, Laet u van Christo scheyden nimmermeer, Maer scheydt van sond', van werelt, Satan, Hel, Waer meed' ick schey, en segh, adieu, vaert wel.