|
| |
LVII. [Christus sprack tot een Ziel seer soet]
CHristus sprack tot een Ziel seer soet,
Heft op mijn Kruys, mijn lieve Bruyt;
Volght my een ganck door't bitter Kruyt,
Dien ick gewandelt heb voor u,
Hebt ghy my lief soo volght my nu,
Daer op de ziel sich knaget seer,
Ach! Iesu alderliefste Heer,
Ick ben noch jonck, en daer toe teer;
Ick heb u lief, dat is wel waer,
Maer't Kruys te dragen valt my zwaer.
Christus hier op van Hemel hoogh:
Ick jonger waer, doen ick dat droegh:
Klaeght niet, ghy zijt noch sterck genoegh,
Neemt aen, als ghy wert stijf en alt,
Soo hebt ghy des Kruys geen gewalt,
De Ziele klaeght, als waer sy kranck,
Hoe kan ick lijden dit bedwanck!
De daegh' sijn veel, dat jaer is lanck:
Ick ben dat Cruys heel ongewoon,
Ach! Iesu, Heer, mijner verschoon.
Christus hier op: zijt niet verveert,
| |
| |
Is mijn liefd' in u soo verteert,
Mijn gratie in u soo vermeert;
Ick moet kastijden u jonck lijf.
Gy wort my anders veel te stijf.
Noch wou sy't Kruys ontslagen zijn,
Heer, dat ghy wilt, dat moet geschien:
Tot't Kruys gaen is my groot pijn:
En moet het zijn, o Heere mijn,
Mijn hert moet daer verflauwen in.
Mijn lief, spreeckt Christus, dit verstaet
Met doornen zyn mijn wegh bepaedt;
In't roosen badt men daer niet gaet:
Siet aen u Kruys en oock dat mijn,
Hoe ongelijck sy beyde zijn.
De ziel spreeck: van 't vleesch beangsticht
De Schriftuer doet ons dit bericht:
V jock is soet, u last is licht?
Hoe wordt ghy soo my ernstelijck seer,
Mijn alderliefste Bruydegom, Heer.
Daer op Christus: mijn jock is soet,
Maer ongewoon zwaer uwen moet,
Heft op, het sal u werden goet?
Mijn kruys is eenen duren pant,
Dien ick dat geef, is my bekant.
Die ziel sprack in haer meningh vast:
Dat Kruys mijn jonckheyt qualijck past,
My grouwelt voor den grooten last,
Och! waer ick quyt dit bitter kruyt,
Wat sal o Heer, werden daer uyt.
Daer op die Heer seer minnelijck:
Het leydt gewelt dat Hemelrijck!
Der deuchden wegh is ongelijck:
| |
| |
Maer liefste mijn, zijt wel gemoet,
Mijn liefde groot alles versoet.
Soo haest de ziel dit heeft bekant:
O Heer, schenckt my der liefden brant;
Mijn swackheyt is u wel bekant:
Laet my niet op my welven staenh,
Anders ghy weet, ick moest vergaen.
Daer op Iesus seer wonderlijck:
Ick ben zwart! maer doch suyverlijck;
Ick ben zuer, maar oock lieffelijck:
'kGeef arbeyt, en daer toe oock rast:
Betrouwt op my, soo staet ghy vast.
De Ziel richt sich, daer sy eerst lagh:
O Heere, oft immers wesen mach,
Dit kruys neem ick aen nacht en dagh
Wilt ghy't dus hebben, moet het zyn,
V wil geschie, en niet de mijn.
Daer op Christus, weet dit certeyn:
Ten Hemel leyt een wegh alleyn
Door 't kruys, en anders is'er geen
V welvaert al aen't Kruyce staet,
Dus siet wat wegh dat ghy in gaet.
De ziel hier op met woorden schoon:
Sou ick verliesen's Hemels Troon,
Eer duysent Kruys, en doorne Croon,
Kies ick geeft kracht met lijtsaemheyt.
Geeft kruys, het is mijn lief oft leyt.
Daerom Christus met soetigheyt:
Als u dit Kruys in't herte leydt,
Soo denckt wat ick u heb bereyt?
My selven geef ick tot een loon,
Ick ben die Hemels eeuwigh kroon.
| |
| |
De Ziel in't lest dit wel geviel
Ach! nu mijn alderliefste Ziel,
Mint Godt, en mijdt des werelts pijt;
Siet op dat goedt dat Iesus is,
Des Hemelrijcks zyt ghy gewis.
|
|
Auteursrechtvrij