Een gheestelijck lust hofken

[p. 64]

XXXI. Op't Hoogh tijdt van Paesschene Die besoeckinghe des grafs, door die Vrouwen, ende antwoordt des Engels.

VAn liefd' wat een groot lijden
Eylaes! komt met verdriet,
Die ons plaght te verblijden,
Hoe is hy nu te niet,
Ach Iesu! alder-liefste Heer,
V liefde doet mijn hert krencken,
't Is Kruys waer ick my keer.

Moest ons de doodt soo scheyden!

O wreed en bitter' doodt!
Wie sal ick doch verbreyden
Mijn droevigh hert en noodt?

Ach Iesu, etc.

Wel duysent mael met zuchten,
Roep ick wanneer o Heer!
Wanneer sult ghy verlichten
Mijn hert, eylaes! niet meer.

Ach Iesu, etc.

Och! niet meer.

In u lidtmaten teer,
Met geesselen en geslagen,
Verwont, verscheurt soo seer.

Ach Iesu, etc.

Als ick hem 't Cruys sagh dragen,

'k Riep, komt mijn lief dus gaen!
Mijn hert van schreyen en klagen,
Mijn kracht waer my ontgaen.

Ach Iesu, etc.

[p. 65]

 

O Lamken sonder vlecken,

 

O met wat liefd' voorwaer

 

Siet ghy u lijf uytrecken,

 

En nagelen op't Kruys zwaer.

 

Ach Iesu, etc.

 

Ick sagh hem zijn Geest geven,

 

Ach, wat bedroefde dagh

 

Dien ick wel al mijn leven,

 

Droevigh beklagen magh.

 

Ach Iesu, etc.

 

Nu kommen wy ten grave,

 

Te salven 't lichaem soet,

 

Och, als een arme slave,

 

Gemartelt tot de doodt.

 

Ach Iesu, etc.

 

Och! wie sal ons afwenden,

 

Eylaes: den grooten steen

 

Waer onder die eel gebeente,

 

Sijn van ons lief alleen.

 

Ach Iesu, etc.

 

Ach! ons bedruckte Vrouwen,

 

Wy zijn bedroeft heel seer

 

Mochten wy dogh aenschouwen,

 

Dat soete lichaem teer.

 

Ach Iesu, etc.