Een gheestelijck lust hofken

IX. Een gemeyn Dancksegginge. Na den Eten, Op vrolijce Maeltijden

NV laet ons alle singen danck,
Ons Heer, ons Godt ons Vader,
Die ons van kost, van bier, van dranck
Verzaedt heeft allegader,
Van vleysch, en ander goede spijs,
Gekoockt, bereydt veelderly wijs:
Wilt hem u hert aenkleven,
Hy sal u niet begeven.

Den Sone Godts gebenedijt,

Die willen wy oock loven,
Die ons van sonden heeft bevrijt,
Doen wy waren verschoven;
Die ons soo minnelijck heeft ontfaen,
En in den noot niet af wil gaen,
Bemint hem in dit leven,
Hy sal u niet begeven-

Wy dancken Godt den Heyligen Geest,

Van sijnder visitacy,
En had hy by ons niet geweest,
Ons vreucht was tribulacy:
Hy is een Trooster in't verdriet,

[p. 18]

 

Want sonder hem en zijn wy niet:

 

Wilt hem u hert bereyden,

 

Hy sal van u niet scheyden.

 

Wy willen den weert oock dancken seer,

 

Die 't al heeft laten koocken,

 

Hy heeft soo wel bewaert sijn eer,

 

Want ons heeft niet ontbroocken:

 

Wy dancken oock dit geselschap soet,

 

Zijt vrolijck al met herten goet,

 

Dat ghy hier zijt gekomen

 

Wort danckelijck genomen.

 

Wy willen oock vergeten niet,

 

Die van hier zijn gescheyden,

 

Op dat den Heer uyt al verdriet

 

Haer in sijn Rijck wil leyden:

 

Want soo wy doen, sal ons geschien,

 

Als wy oock uit dit leven zijn:

 

Dus wilt tot slot voor desen,

 

Een pater noster lesen.      Vader onse.

 

Laet ons nu vreucht met Godt en eer'

 

Voor desen dagh hantyren,

 

All' zwaerheyt uyt ons herten teer

 

Sluyten, laet varen treuren,

 

Den boogh mach niet gespannen staen

 

Altijdt, daerom laet droefheyt gaen,

 

't Is nu geen tijt van schreyen,

 

Dus laet ons wat vermeyen.