Een gheestelijck lust hofken


Noch een ander vande Doot.
Op de wijse: Van d'Engelsche Fortuyn.
[pagina 172]
AL watmen hier in dese werelt siet, O soete jeught, hoe schoon, en blijft toch niet Och het moet al, och het moet al vergaen, Niet, niet dan God, kan vaste blijven staen. Hoe wel vergaert, hoe vredich hier by een, Het scheyden komt daer en helpt gheen geween Al wiescht ghy schoon met tranen u aenschijn, Al wat vergaert het moet ghescheyden sijn. Den eenen steen op d'ander wert geleyt, Tot een palleys van groter majesteyt, Steeckt wt die borst, en schijnet wonder vast, Hoe meer vergaert, hoe meerder scheydens last. Die Son en Maen, vergaren wel te saem, Die sternen klaer versamen wel bequaem, Die locht, aerd', vier, en water komt by een, 'T vergaert toch al eylaci om te sche'en. Die felle doot, die scheydet man en wijf, Die felle doot, die scheydet siel en lijf, Die felle doot die moeder scheyt van 't kint. Het scheydet al, en sterft watmen hier vint. Maer die vergaert met onsen Heere sterck, En vaste blijft by Godes woort en kerck, Die en kan niet van scheyden sijn beswaert, Wanneer hy scheydt, hy van het scheyden vaert. Mijn broeders al en susters die ick eer, Laet u van Christo scheyden nimmermeer, Maer scheydt van sondt, van werelt, satan, hel, Waer meed' ick schey, en seg adieu vaert wel.