'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 651]

Het hondert en elfde Liedt, Van ‘t inwendighe goedt, dat den Mensche in gheplant is uyt het wesen Godts.

Voys: Sal ick noch langer met heete tranen.

V edel wesen uyt Godt ghevloten,
In ‘s Menschen Ziele van aenbegin,
Die in de scheppingh zijt in-ghegoten,
Om t’onderwijsen des Menschen sin,
Godts wesen puur
Gheeft en natuur,
Dat tuyghnis geeft van ‘t alderhoochste goet
En wijst de sonden aen in het gemoedt.

[p. 652]

 

Als een Compas zijt ghy gheleghen

 

Recht in het midden van ‘s Menschen hert,

 

Men kan wel voelen aen u beweghen,

 

Oft men Godt naedert of van hem bert,

 

Want in Gods wil

 

Daer staet ghy stil,

 

Maer andersints so draeyt ghy heen en weer,

 

En buyten Godt en rust ghy nimmermeer.

 

Soeckt yemand rust in Creatueren,

 

Hy komt ten laetsten bedroghen uyt,

 

Dit edel vonckje laet hem niet dueren,

 

De ydelheden het hem ontsluyt,

 

‘t Wordt wel verdooft // maer niet berooft,

 

Het moet tot vreughd ghedyen of tot pijn,

 

Want Medecijn misbruyckt, word tot fenijn.

 

Aldaer het neerstigh wordt waer genomen,

 

Daer sal ‘t op-groeyen met tacken zwaer,

 

Gods Gheest sal hem te hulpe komen,

[p. 653]

 

En wel besproeyen met Water klaer,

 

Als Mostert-zaet // boven Salaet,

 

En boven alle Kruyden hoogh en schoon,

 

Sal het op-wassen tot in ‘s Hemels Troon.

 

Maer daer de lusten het Zaedt versticken,

 

Daer komt den Mensch in grooten noodt,

 

De lusten vlieden, daer komt verschricken,

 

Ten laetsten in die bitter doodt,

 

Daerom, O Mensch!

 

Begeert ghy wensch,

 

Neemt waer het soerte nooden van Gods Geest

 

Soo sult ghy eeuwigh leven onbevreest.

 

Had d’eerste Wereld wel willen hooren

 

D’inspraeck van Gods Geest voorwaer,

 

De Sunt-vloedt hadse niet komen smooren,

 

Maer sy en luysterden niet daer naer,

 

Oock Sodoma // en Gomora,

 

Haer wercken waren niet dan ydelheydt,

[p. 654]

 

Eten en drincken alsoo Christus seydt.

 

Volght nae het Licht in u ontsteken,

 

Siet op den Heylandt uwen Heer,

 

Hy sal u niet laten ontbreken,

 

In alle noodt neemt tot hem keer,

 

Ghyzijt doch zijn // en hy is dijn,

 

O(nteygent niet u selven van u deel,

 

‘t Betuyghde erffenis geeft hy geheel.

 

Wat isser beter om te genieten

 

Dan d’erffenis van ‘t eeuwigh goedt?

 

Want daer is vreugt sonder verdrieten,

 

En ‘t smaeckte in dese tijd soo soet,

 

Het kruys word licht // en ‘t hert gesticht

 

Vol van geloove, Liefd’, en alle deucht,

 

En alles wat het hert oprecht verheugt.