'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het hondert en tiende Liedt, Van den ondersoeckinghe over de oorsaken waerom God somtijts sijn aensicht schijnt te verberghen.

Op de wijse: Syon mijn lieve Vriendinne. Oft: Van de Groot-Vorst.

O God Vader vol goetheden,
Die den Hemel hebt ghemaeckt,

[p. 648]

 

En het Aerdrijck hier beneden,

 

En daer op ghedurich waeckt,

 

Siet op my u creatuur,

 

Die nu ben in zwaer ghetruur.

 

Reynicht my mijn hert en nieren,

 

Heer door uwen goeden Gheest,

 

Wilt mijn tongh en sinnen stieren,

 

Dat u name zy ghevreest,

 

Geeft my ‘t gheen dat hy ghebiedt,

 

Van my selven ben ick niet.

 

Dickwils als ick voorghenomen

 

Heb om uwen wil te doen,

 

Zijn de feylen meest ghekomen,

 

Dit en kan ick niet bevroen,

 

Is dan uwe hand verkort,

 

Dat my niet gheholpen wordt?

 

Hebt ghy my dan niet gheschapen

 

Tot u evenbeeld o Heer!

[p. 649]

 

Waerom moet ick ligghen slapen,

 

Sonder u te kennen meer?

 

Waerom moet ick henen gaen,

 

Sonder u te schouwen aen?

 

Ick en heb doch geen vermaken

 

In dit eertsche wesen kranck,

 

Laet my dan het Hemels smaken,

 

Dat ick u mach gheven danck,

 

Treckt my met u aenschijn soet,

 

Tot vertroostingh van ‘t gemoet.

 

Maer belieft u my te proeven,

 

Dat ghy my niet haest en troost,

 

Och soo wil ick geern vertoeven,

 

Want ghy niet bedroeft altoost,

 

Maer na uwe wijsheyd fijn,

 

Geeft ghy druck en sonne-schijn.

 

Nochtans blijft by my verholen

 

Uwe Liefd’ in alle nood,

[p. 650]

 

Want ghy hebt mijn hert ghestolen,

 

Doen ghy uwe pijlen schoot,

 

In het diepste van mijn hert,

 

‘t Welck my baert een soete smert.

 

Smert als ick u niet kan voelen,

 

Soetheyd als ick aen u denck,

 

Bitter is my ‘t aerdsche woelen,

 

Slavernye is haer geschenck,

 

Sint dat ick, Heer, u lief kreegh,

 

Had ick noyt ter Wereld deegh.

 

Sy is my nu afgheweken,

 

Staet dan by u in Duyfjen teer,

 

Weerdight u met my te spreken,

 

Wilt my niet verlaten meer,

 

Want ghy zijt mijn toeverlaet,

 

Daer alleen mijn hoop op staet.