'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 631]

Het hondert en seste Liedt, Hoe datmen God inwendigh bewaren sal, ende heerlijck in hem verblijden.

Op de wijse: De Mey die komter ons by,, seer bly.

Singht, speelt, en dicht // van ‘t gheen dat sticht,
Vermaeckt in God inwendigh uwen Gheest,
Slaet u ghesicht // in ‘t Hemels licht,
Op dat ghy soo verkrijght der Zielen Feest,
Die Feest is ruste soet,
En suyver stil ghemoet,
Het welck in ‘t midden van druck en strijdt,

[p. 632]

 

Nochtans altijdt // met grooten vlijdt,

 

Gods wille doet.

 

Verwondert niet // wanneer ghy siet

 

Dat vreemde dinghen komen u ontrent,

 

Gheschieter yet // tot u verdriet,

 

Denckt dat hier alle dinghen neemt sijn end,

 

Al wat men hier aenschout,

 

Word metter tijdt al out,

 

‘t Onsienelijck goed alleene betracht,

 

‘t Welck deur Godes kracht // dag ende nacht,

 

Zijn bloeysel houd.

 

V goed opset // niemand belet,

 

Ist dat ghy maer altijd nae ‘t goede staet,

 

‘s Geests suyver Wet // blijft onbesmet

 

Hoe wel den vyand altijd rondom gaet,

 

Bewaert slechts uwen schat,

 

Als een besloten stadt,

 

Laet God alleenigh u leven zijn,

[p. 633]

 

Lieft sijn aenschijn // soo word uyt dijn

 

Een heyligh vat

 

Waer ‘t dat ghy kond // in uwen grond

 

De vyerigheyd der liefden Gods verstaen,

 

Hert ende mond // tot aller stond,

 

Soud’ uyt sijn volheyd seer veel goets ontfaen,

 

Hy is u wel ontrent,

 

Dat ghy hem niet en kent,

 

Zijn wesen dat is seer wonderbaer,

 

By synen schaer // hy blijft by haer

 

Tot ‘s Werelds end.