'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het hondert en tweede Liedt. Van een recht gelaten herte, hoe dat het selve in alles te vreden zijnde, nochtans niet sonder lyden en is.

Op de wijse: Moet nu in alles sich versaecken, &c.

Eenigh, stil, en af-gescheyden
Hier van al,

[p. 609]

 

‘s Menschen herte wel bereyden,

 

Voor Godt sal,

 

Maer aenhanck // van verganck,

 

In ‘t gene dat hier is,

 

Maeckt duysternis.

 

Een gelaten hert ootmoedigh,

 

Houdt hem stil,

 

En het voeght hem altijd spoedigh,

 

Nae Gods wil,

 

Hoe het gaet // goet of quaet,

 

Wat God toe laet, of schickt,

 

Hem niet en schrickt.

 

Want hem is voor al wel kondigh,

 

Datter geen

 

Dinghen en zijn quaedt of sondigh,

 

Dan alleen,

 

‘t Goddeloos // wesen boos,

 

Waer van des Menschen gront,

[p. 610]

 

Diep is ghewondt.

 

Creatuerelijck beweghen,

 

Dus oft soo,

 

Daer en is hem aen gheleghen

 

Niet een stroo:

 

Of ‘t ghedacht // schreyt of lacht,

 

Van ‘t ghene dat het siet,

 

‘t En raeckt hem niet.

 

Isser dan gheen pijn noch smerte,

 

Noch ghevaer,

 

In sulcken ghelaten herte?

 

Iae ‘t voorwaer,

 

Smerte groot // totter doodt,

 

‘t Welck niemand en versint,

 

Dan die ‘t bevint.

 

Mochtet hier hem selfs verteeren,

 

Om den Mensch,

 

Tot de ware deught te keeren,

[p. 611]

 

Nae Godts wensch,

 

Hem gheen pijn // soudet zijn,

 

Wt Liefde die het heeft,

 

Tot al wat leeft.

 

Dat is gem het grootste lyden,

 

Alst niet kan,

 

Van de slavernye bevryden

 

Alle-man,

 

Dat het moet // ’t hooghste goet,

 

By hem behouden heel,

 

Sonder uytdeel.