'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 546]

Het een-en-tnegentighste Liedt, Een klaghe Iesu Christi, over ‘t menschelijck gheslacht, om dat sijn lijden en bitter passie, waer sijn liefde soo overvloedich uytghedruckt wordt, niet meer en wordt ter herten ghenomen.

Voys: Psalm 51. Ontfermt u overm &c.

Siet hoe ick ben gheslaghen, en doorwont;
Siet hoe mijn hooft met doornen is beladen:
O mensch: dit is alleen om u misdaden,
Dit is om al u groot’ en kleyne sond’.
Wt groote liefd’, gheef ick my self te pand’,

[p. 547]

 

Op dat gyy soudt u hert my overgheven;

 

Op dat ghy soudt my werden in gheplant;

 

Op dat ghy soudt ghenieten ‘t eeuwich leven.

 

Mijn rechter-hant, ghenagelt aen het kruys,

 

Dat is den brief, met mijnen bloed’ beschreven;

 

Dat is ‘t rantsoen, dat door u werdt ghegeven:

 

En uyt mijn zijd’ daer vloeyt een soet gheruys.

 

Mijn herte breeckt van heete minne brant,

 

Want gheen verdriet en heb ick in mijn lyden,

 

En mach ick maer u Ziel vrijden van schant,

 

En mach ick maer u hert daer deur besnijden.

 

Siet hoe ick ben met menich kladde bel,

 

Bespout, bevleckt, van veel onreyne monden,

 

Op dat u hert sou suyver zijn bevonden:

 

Laet vry de Slangh, ‘t fenijn uytschieten fel,

 

Op dats’ u niet en hinder aen de Ziel,

 

Laet sijn ghedeckt lichamelijck mijn ooghen,

 

Als ‘t decksel maer van voor u herte viel:

[p. 548]

 

Dan sal ick al dien smaet met vreughden dooghen.

 

En laet u hert met gheenen Toover-dranck,

 

Van geldt, van goedt, oft snel vergaende lusten;

 

En laet u hert niet valschelijck hier rusten,

 

Bewijst uyt liefd’, voor al mijn lyden danck:

 

Toont dat u Ziel, mijns zielen droefheydt acht;

 

Toont dat u hert, mijn herte draeght van binnen:

 

Toont dat u oogh, aensiet mijn droeve klacht,

 

Oft anders zijt ghy kout in mijnder minnen.

 

Waer sal ick heen met al mijn lyden zwaer?

 

Waer sullen al mijn bitter tranen vloeyen?

 

Wilt ghy u met mijn lyden niet bemoeyen,

 

Als of het al buyten u selven waer?

 

Denckt dat dit was wel mynen meesten druck,

 

In ‘t Hofken, daer mijn hert van binnen kloofde,

 

Om dat ick u soo vreemt sach in dit stuck;

 

Om dat mijn liefd’ soo weynich Mensch’ gheloofde.

 

Een buyl met geldt brenght meer veranderingh,

[p. 549]

 

In u ghemoet, wanneer die is verlooren:

 

Een vreemde lust kan meer u hert bekooren,

 

Dan al mijn liefd’, och! is die soo gheringh?

 

Waert dat ghy wist hoe dat ick uwe smert

 

In ‘t Lichaem droeg, aen ‘t kruys sijnd’ uytgespannen,

 

Onmogh’lijck waert dat niet doorkliefd’ u hert,

 

Maer nu schijn ick daer uyt te zijn ghebannen.

 

Niemant nochtans en is met u beweeght,

 

Om u ellend’ der Zielen te ghenesen:

 

Waerom moet ick dan dus verschoven wesen?

 

‘k En weet waerom ghy dit soo weynigh weeght?

 

Nochtans wanneer hier ‘t eynd’ uws levens naeckt,

 

Moet ick niet sien den toevlucht van u allen?

 

En hebt ghy ‘t dan met my niet wel ghemaeckt?

 

On-effen sal u rekeningh uyt vallen.

 

Dit is den troost in al mijn zwaer verdriet;

 

Dit is ‘t solaes in al mijn bitter lyden,

 

Dat ick mijn uytverkoren mach verblyden,

[p. 550]

 

Die uyt haer hert mijn liefde sluyten niet:

 

‘t Is al haer schat, en oock haer hooghste goedt,

 

Dat sy verstaen de kracht van myne minne,

 

Hier door ist dat sy stadich scheppen moet,

 

En stellen ‘t aertsch vermaeck uyt heuren sinne.