'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het vijf-en-tachtighste Liedt, Over de laetste woorden Christi Ghetrocken uyt de Capittelen, Ioan. 13. 15. 16. 17.

Op de wijse: Meenenaers u verkleent. Ofte: Van Helena.

Ick ben den Wijnstock soet,
Ghy zijt de rancken vry,

[p. 517]

 

Soo ghy brenght vruchten goet,

 

Soo blijft ghy wel in my,

 

Maer wordt afkeerigh ghy,

 

Door sonden en ghebreken,

 

Soo sal mijn Vader dy,

 

Van synen Wijnstock breken.

 

Ick houd mijns Vaders woort,

 

Hoe wel met druck en pijn,

 

Daerom ick onghestoort,

 

Blijd’ in de Liefde fijn.

 

Blijft oock alsoo in mijn,

 

Soo sal ick u beminnen,

 

Mijns Vaders soet aenschijn,

 

Sult ghy tot troost ghewinnen.

 

Hebt doch malkander lief.

 

Dit ist dat ick ghebied’,

 

Noyt ick my en verhief,

 

Over mijn minder yet,

[p. 518]

 

‘k En hadde noyt verdriet,

 

Ootmoedich my te buyghen,

 

Ghelijck ghy hoort en siet,

 

En van my moet ghetuyghen.

 

Och mijn kinderkens teer,

 

’k Ben noch een kleyne tijdt

 

By u, doch neme keer,

 

En dat tot u profijt,

 

Och doet doch altijdt blijdt,

 

Om in de Liefd’ te blyven,

 

Wilt alle twist en strijdt,

 

Wt uwer herten dryven.

 

Als een barende Vrouw,

 

Sala u veel druck ontstaen,

 

Maer weest daer in ghetrou,

 

‘t Sal naemaels noch wel gaen

 

Ick heb menighen traen,

 

Om uwent wil gheleden,

[p. 519]

 

Den tijdt die komt nu aen,

 

Dat ick sal gaen in vreden.

 

Ick sou wel blijven hier,

 

Tot uwer vreuchden feest,

 

Mijn Vader goedertier,

 

Die daer is d’aldermeest,

 

Sal u met sijnen Gheest,

 

Soo veel te meer bevesten,

 

En zijt doch niet bevreest,

 

‘t Gheschiet tot uwen besten.

 

Dat ghy de liefde kont,

 

Die u mijn Vader draeght,

 

V herte waer ghesont,

 

Dat nu soo treurigh klaeght,

 

Dat ghy de minne saeght,

 

Soo sout ghy u verblijden,

 

Ghy sout niet zijn vertsaeght,

 

Teghen ‘t aenstaende lijden.

[p. 520]

 

Als een verworpelingh // Draeght u de Weerelt haet,

 

Doch om gheen ander dingh // Dan datse my versmaet,

 

En oock mijns Vaders raet // En kanse niet versinnen,

 

Al schijnet aent ghelaet // Dat sy hem wil beminnen.

 

Mijn wensch in mijn gebedt // Is voor u in ‘t gemeen,

 

Dat ghy meucht worden, met // My en mijn Vader een.

 

Dat alle dingh hoe kleen // ’t Geen mijn is u mach wesen,

 

Daer is oock anders gheen // Dat de Ziel kan genesen.