'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het een-en-vijftighste Liedt,

Op de wijse: Wilhelmus van Nassouwen, ben ick, &c. Oft: Van den 130. Psalm.

Alst was van aenbeginne,
Eer yets gheschapen was,
God stont vol liefd’ en minne,
Bedenckend’ op dat pas,

[p. 330]

 

Hoe hy ‘t soud’ ordineren

 

‘t Gheen daer te komen stondt,

 

Niemant en mocht gronderen,

 

Te doen wat hy goet vondt.

 

Seer lieffelijck en goedigh

 

En onbevleckte min,

 

Ademde hy voorspoedigh

 

Den Mensch na synen sin,

 

En liet hem soet’lijck rusten

 

In ‘t schoone Paradijs:

 

Maer door verkeerde lusten

 

Soo werdt den mensch onwijs.

 

Terstondt als in twee dee’en

 

Begaf hem ‘t gantsche werck,

 

‘Ten was schier niet te heelen,

 

Soo ‘t scheen nae ooghe-merck,

 

Maer in de diepe sinnen

 

Van ‘t Goddelijcke goet,

[p. 331]

 

Was noch uytkomst te vinnen,

 

Al toond hem ‘t quaedt verwoedt.

 

‘ Quaet dat hy sach aenkomen

 

Scheyd’ hy met alle vlyt,

 

Tot voordeel van de vromen,

 

En bracht elck op sijn tijdt,

 

Geen ding en mocht hem krencken

 

In syne wijsheydt soet,

 

‘Ten is niet te bedencken

 

Het wonder dat hy doet.

 

‘t Quaet scheen te zijn wel machtich

 

Te hinderen syn werck,

 

Maer syn wijsheyt voordachtich

 

Nam daer op al ghemerck,

 

‘t Quaedt en deed niemant hinder

 

Dan slechs hem selfs alleen,

 

‘t Goedt en was niet te minder,

 

‘t Bleef in syn wesen reen.

[p. 332]

 

Als al bekleedt met Wolcken,

 

Liet hy ‘t goed propijs,

 

Afdalen in de Wolcken,

 

Die wilden worden wijs,

 

Wijsheyd deed’ op de ooghen,

 

En sach zijn heerlijckheydt,

 

Want sy heeft dat vermoghen,

 

Dats’ alles onderscheyt.

 

Dwaesheyd kond’ wel bedecken,

 

En d’herten maecken blint,

 

En van het goed aftrecken,

 

Tot schaed’ van diese mint,

 

Doch in het punt der Zielen,

 

Leyd wijsheyd noch en queelt,

 

S’en laet haer niet vernielen,

 

Noch werpen uyt Gods beelt.

 

Onruste, pijn en quellingh,

 

Door wijsheyds kloeck beleyd,

[p. 333]

 

Sulcken Ziel met ontstellingh,

 

Is eeuwich opgheleyd,

 

Wijsheyd wil niet begheven,

 

Dat edel schoon Kasteel,

 

Daer dwaesheyd word verdreven,

 

Moetse ruymen gheheel.

 

Door toeval van de dinghen,

 

Dwaesheyd de Ziel benoud,

 

Maer alser moet uytspringhen,

 

De Ziel vind haer in ‘t oud’,

 

In ‘t oud’ en ‘t nieuw van beyde,

 

Vernieuwingh door herboort’,

 

Daer sy eerstmael uytscheyde,

 

Doen sy na dwaesheyd hoord’.

 

Soo blijft ten eynd’ van allen,

 

Godt met sijn wijsheyd staen,

 

‘t Quaet in zijn eyghen vallen,

 

Dat sal alleen vergaen,

[p. 334]

 

Maer Godes suyver wercken

 

Blijven tot aller tijdt,

 

En van sijn ooghe-mercken

 

En wordt hy nimmer quijdt.