Germania. Jaargang 7

Duitsche Balladen
door Prof. O. Wattez (Doornik).

Ridder Toggenburg. - Ballade van Schiller.

‘Ridder, trouwe zusterliefde,
Heb ik u gewijd;
Verg van mij geene and're liefde,
Zulks mijn hart doorsnijdt.
Rustig mag ik u verschijnen,
Rustig u zien gaan;
In uwe oogen 't stille weenen
Kan ik niet verstaan.’

[p. 357]

 

En hij staat verstomd van smarte,

 

Rukt zich bloedend los,

 

Drukt haar driftig op het harte,

 

Springt dan op zijn ros,

 

Roept zijn krijgers en zijn knapen

 

En verlaat het vaderhuis,

 

IJlt naar 't heilig graf te wapen,

 

Op de borst het kruis.

 

 

 

Groote daden daar geschieden

 

Door des helden arm.

 

't Doodsgevaar wil hij niet vlieden

 

In des vijands zwerm.

 

Bij des Toggenburgs verschijnen,

 

Schrikt de Muzelman;

 

Doch het harte van het kwijnen

 

Niet genezen kan.

 

 

 

Lang een jaar heeft hij geleden,

 

Lijdt niet langer meer,

 

Te vergeefs heeft hij gestreden,

 

En verlaat het heer;

 

Ziet een schip aan Toppe's stranden,

 

Dat zijn zeilen hijscht,

 

Vaart dan naar de Westerlanden,

 

 

 

Waar zijn hart hem wijst.

 

En aan hare burgslotpoorte,

 

Klopt een pilgrim aan.

 

Toen men zijne stemme hoorde,

 

Wordt hem opgedaan.

 

-‘Die gij kendet hier te voren,

 

Is de wereld uit;

 

Gister heeft zij God gezworen,

 

Dat ze werd zijn bruid.’

 

 

[p. 358]

 

Hij verlaat zijn burg voor immer,

 

Woon en ridderzaal,

 

En zijn trouwen ziet hij nimmer,

 

Paard noch wapenpraal.

 

Van den Toggenburg beneden

 

Daalt hij stil, en gaat

 

Verre heen, bedekt de leden

 

Met het grove boetgewaad.

 

 

 

Eene hut gaat hij zich bouwen

 

Op den verren grond,

 

Waar in frissche groene gouwen

 

't Klooster eenzaam stond,

 

Wakend van het morgenlichten

 

Tot de mane drijft,

 

Steeds zijne vuur'ge blikken richten

 

Zich, waar zij verblijft.

 

 

 

Zijne ziel naar 't klooster zweefde,

 

Waar hij blikte heen,

 

Naar het venster der geliefde,

 

Tot zij daar verscheen;

 

Tot zij haar gelaat vertoonde

 

Aan zijn tranend oog,

 

En hem engelmild beloonde,

 

Toen zij neer zich boog.

 

 

 

En hij legt zich rustig neder,

 

Sluimert zonder pijn,

 

Stille hopend tot het weder

 

Morgen zoude zijn.

 

En zoo deed hij vele dagen

 

Nooit het wachten moê,

 

Blikkend zonder smart, noch klagen

 

Naar het venster toe.

 

 

[p. 359]

 

Tot haar hemelbeeld zich toonde

 

Voor zijn tranend oog,

 

Engelmildheid hem beloonde

 

Toen zij neer zich boog.

 

Eens zoo zat hij koud, versteven;

 

't Bleeke doodsgezicht

 

Naar het venster hoog verheven

 

Was nog steeds gericht.