Germania. Jaargang 6

Verscheidenheden.

De hersenen van een beroemd man. - De hersenen van den, vóór korten tijd overleden, beroemden Franschen physioloog en anthropoloog professor Laborde werden door professor Papillault onderzocht, waarvan in het blad ‘Science’ mededeeling gedaan werd. Zij hebben een nieuw bewijs daarvoor opgeleverd, dat hersenengewicht en geestesomvang niet steeds van

[p. 510]

elkaar afhankelijk zijn. Het gewicht der hersenen van prof. Laborde, was gering, namelijk slechts 1234 gram. Weliswaar is de geleerde in zeer hoogen ouderdom (73 jaar) gestorven, zoodat het mogelijk is, dat de hersenen reeds een verschrompeling ondergaan hadden. Het opvallend redenaarstalent, waardoor Laborde zich onderscheidde, zette prof. Papillault aan, de hersenwendigen onder het voorhoofd langs beide zijden met bijzondere aandacht te onderzoeken en hij vond, dat die deelen op de linker zijde inderdaad zichtbaar grooter en fijner bewerktuigd waren, dan op de rechter; op de linkerzijde ligt namelijk op de bedoelde plaats, bij rechtshandige personen, het motorische spraakcentrum.

Overigens waren de hersenen van Gambetta in deze betrekking geheel overeenkomstig ontwikkeld.

De Fransche geleerde heeft ongelukkig verzuimd, ook over den graad der ontwikkeling van het linker ‘eiland’ in vergelijking met het rechter, te spreken, dus over dat deel der hersenen, welk in het nauwste verband staat met de centren der hersenbast en dus het echte geestelijk spraakcentrum schijnt te wezen. Verder vertoonden de hersenen van den grooten vorscher maar een middelbaren graad van geleding.

* _* *

De arbeid van het hart. - Het is moeilijk zich een denkbeeld te vormen van de wonderbare som mechanischen arbeid, die noodig is bij de geringste onzer bewegingen door het eenvoudige spel van het plantaardig leven. Wanneer wij een athleet van beroep met 50 pondgewichten zien werken, juichen wij hem toe en staan in bewondering voor hem en ondervinden soms wel een weinig nijd. In den engen kring van het alledaagsche leven echter, is er niemand onder ons, die niet gedurig, machinaal, onbewust wedijvert met den krachtigen jaarmarktworstelaar. Zelfs de zwakste vrouw kan zich dynamometrisch met Hercules in persoon meten. Nemen wij b.v. het hart, dat het bloed door de aderen en longen moet pompen. Over deze werking schrijft de Amerikaansche onderzoeker Dr Thurston het volgende: Het hart is een pomp van omtrent 15 centimeter hoogte en 10 centimeter breedte. Deze pomp werkt gemiddeld 70 maal per minuut, 4200 maal per uur, 100800 maal dagelijks, 36792000 maal jaarlijks. Bij elken slag, slingertze ongeveer 100 gram bloed in den kringloop, met een snelheid van 0,45 meter per second, zoodat de geheele bloedmassa alle twee of drie minuten door hare kleppen stroomt. En dat geschiedt dag en nacht, zonder ophouden, zonder noemenswaarde vermindering. Dit klein, schijnbaar zoo breekbaar orgaan, ontwikkelt in 24 uur eene energie die een ton 46 meter of 46 ton één meter hoog zou kunnen heffen. Nemen wij aan, dat deze drijfkracht des harten 1/2 kilogrammeter per second bedraagt - wat ongetwijfeld beneden de werkelijkheid blijft - zoo heeft het

[p. 511]

hart in den ouderdom van 50 jaar het equivalent eener massa van 788 000 000 kilogram één meter hoog geheven. Naar deze berekening zou Chevreul in zijn honderjarige loopbaan 430 maal het gevvicht van den Eifeltoren één meter hoog geheven hebben.

Dr Thurston komf tot de slotsom, dat de kracht, die een mensch aanwendt, om zijn bloedsomloop regelmatig te doen werken, voldoende zou zijn om een electrische lamp van twee kaarsensterkte bestendig te laten lichtgeven. Om echter bij een gloeilichtlamp een verlichting van 2 kaarsen te hebben, is een kracht van 40 kaarsen noodig. Daarnaar ontwikkelt een mensch, terwijl hij leeft, genoeg energie om zooveel te kunnen voortbrengen, dat hij elk verlichten van buiten af kan missen. Met andere woorden, wanneer hij, gelijk de lichtgevende kevers, een gelijkvormig orgaan bezat, zoo zou hij door de van de spiersamentrekking van zijn hart ontwikkelde kracht, gelijk Mozes, in een lichtzuil wandelen. Men vermoedt in elk geval niet, hoeveel drijfkracht en volharding het hart bezit, als men aan een anderen kant ziet, hoe weinig noodig is, om een hart te breken....

_* * _*

Genie en Volharding. Of het genie aangeboren is, ofwel door vlijt verkregen wordt, daarover is al meer dan eens door geleerden nagedacht en gesproken. Een beroemd man heeft het genie geheeten: de aanleg om zich tot iets aanhoudend in te spannen; en Buffon, de groote natuuronderzoeker, heeft van het genie gezegd, dat het niets anders is dan volharding. ‘Ik heb er steeds over nagedacht’ antwoordde Newton aan zijn vriend Halley, die hem vroeg, hoe hij tot zijne groote ontdekkingen gekomen was. Over zijn wijze van studeeren en werken, liet hij zich een volgenden keer uit: ‘Ik houd mij gedurig bezig met het voorwerp mijner onderzoekingen en wacht tot het eerste schemeren langzaam tot helder licht wordt. Zoo ik nuttig geweest ben aan de wereld, dan is dit door vlijt en volharding gekomen.’

De beroemde professor van staatsrecht, Beccaria, meende zelfs, dat iedereen een voornaam man en dichter kon worden en anderen zijn van hetzelfde gevoelen geweest. Er moet intusschen niet aan getwijfeld worden, dat er een bijzondere geesteskracht bestaat en wel die, welke wij ‘genie’ heeten. Newton noch Copernicus, van Beethoven noch Mozart, Shakespeare noch Göthe, Raphael noch Albert Dürer zouden, ook met de meeste inspanning en volharding, nooit die machtige werken geschapen hebben, zoo ze niet waren bedeeld geweest met eene bijzondere scheppingskracht. Ongetwijfeld moeten ernstige vlijt en volharding daarmede gepaard gaan. Göthe zelf heeft het bekend, toen bij 75 jaar oud was, dat hij nauwelijks vier weken eigenlijk vermaak genoten had in heel zijn leven. De rest was in onderzoeken, denken en werken opgegaan....