Germania. Jaargang 6

[p. 177]

Een graf van verzen.
door Johan Groeneboom, aan Jef Hinderdael.

Mijn liefde is dood! 'k Wil haar begraven,
Ik wil haar heil'gen met dit lied!
O! klinke 't droef, weemoedig zacht,
Zooals bij 't offren der Brahmanen
De gong zijn weeke toon laat klinken
Door 't fluistren van den keerkringsnacht!

Ik dacht het wel, dat ze zou sterven gaan;
Ze was zoo zwak en 't leven was zoo zwaar,

zoo wreed voor haar,

ze kon 't niet dragen.

Ik zag haar kwijnen, - dagen! - dagen!
Eéns hief ze 't hoofd, nog stervend, op,

zooals de bloem, die frische drop

komt laven

En toen, - een laatste felle slag;
Dat was haar stervensdag!....

O! vriend, gij die haar hebt gekend,
En mée hebt lief gehad, o ween!
Doch breng geen bloemen aan; ze wil er geen.
Versier' haar graf noch lelieblank, noch rozen-rood,

ze kreeg geen bloemen in het leven,

ze wil geen bloemen in den dood.

Neem haar die bloemen uit de haren
En neem die krans haar van het hoofd
Mijn hoop zei dat het immortellen waren
Edoch ik heb het nooit geloofd.

Leg nu een vredepalm,

En plant een kruisje

Bij haar graf,

En bloei een wilg

Daar overheen!

O, vriend, O ween,

O ween met mij om mijne liefde.

[p. 178]

 

Maar neen, zoo bloemloos mag het niet

 

Leg toch éen bloemtwijg op de baar;

 

Die wezen zal 't symbool van haar;

 

- Een twijg met witte rozen.

 

Die bloemen pas de knop ontloken

 

Van alle levenssap verstoken

 

Die zullen kwijnen; - sterven gaan.

 

Maar zullen stervend nog,

 

hun zoete geuren spreiden.

 

Zoo was mijn liefde, die, in al haar stervens-leed:

 

Zich aan haar moordenaars bleef wijden,

 

Die haar misdeden, valsch en wreed.

 

Zoo is het goed! Laat ik nu gaan,

 

t' Wordt me zoo bang bij deze doode.

 

 

 

Herinnering, O gij, die ‘wreed’ ik durfde noemen,

 

Ik bid U, leid me vaak tot hier.

 

Dan zal ik weenen weer, om het dood-schoon gezicht

 

van haar, die eens zóóveel mij gaf,

 

Mijn Liefde, die begraven ligt,

 

- Geheiligd - in dit verzen-graf.