Germania. Jaargang 6

[p. 175]

Hoop.
Joh. Groeneboom (Rotterdam)

Ik ben gekomen
Van eindeloos ver,
Uit een wereld van droomen
Naar de lichtelooze aarde,
Als een lichtende ster

Ik heb gegeven
Mijn ziele van licht
Aan het weenende leven
Van hen, in wier smarten
Ik heil heb gesticht.

Nu moet ik derven
Mijn droomend bestaan
En rusteloos zwerven
En troosten en sterken
Den mensch in zijn waan.

Doch- als ik zetel
In het rijke gemoed
Van hem die vermetel
Zijn geest met het vuur
Van mijn zielelicht voedt.

Dan streven wij beiden
Den mensch uit het oog,
Naar de blauwige weiden,
Door etherische golven
Gedragen omhoog.

Dan vluchten en reppen
We ons, jubelend vereend
Naar de eeuwige steppen
Waar Iris het lijden
Der aarde beweent:

En heimlijk ruischt ginder
Ons zangerig koor
En het lied van den vinder
Klinkt sterkend op aarde
Den mensch in het oor.

Uit deernis ontvloden
Ons droomerig hof:
Als hemelsche boden.
Gaan met mij twee zusters
Door het lichteloos stol.

En wordt ons pogen
Op aarde te zwaar,
Met tranen in de oogen
Omhelzen en kussen
En troosten we elkaar,

En zoo wij ook kwijnen
Waar deernis ons riep,
Ons zielslicht blijft schijnen
Daar God in ons ziele
De onsterflijkheid schiep...

Wij zijn gekomen
Van eindeloos ver,
Uit een wereld van droomen
Naar de lichtelooze aarde,
Als een lichtende ster.