Germania. Jaargang 5

Twee klinkdichten
door Johan Groeneboom (Rotterdam)

Herinnering

Wreed werd hij rondgeleid; -

- De koning - in 't paleis waar eens hij troonde
En door den tuin, waar zich de ontkroonde
In 't vrucht belovend bloeien had verblijd.

[p. 553]

 

Hoe werd hij toen benijd.

 

Doch vroeg hij nu ‘O, voer mij heen’ dan hoonde

 

Zijn leider hem, die wreed hem toonde,

 

Al wat het zijne was..... in vroeger tijd.

 

 

 

O, koningssage. Wreede herinn'ring

 

Die staag mij leidt als machtloos volgeling

 

En toont wat mij te vroeg ontnomen werd.

 

 

 

O, plaag toch langer niet het moede hert,

 

Ontsluit mij langer niet mijn licht Verleden,

 

Dat mij nog zwaarder maakt mijn donker Heden.

Hoop

Zooals door niets-verbroken nacht,
Waarin nooit dage-schemer dringt,
Diep onder grond, in donkre schacht,
Waar enkel smart-geluid weerklinkt.

Zoo wonder klaar, zoo troostend zacht,
Het heimpje⁽¹⁾ soms zijn liedje zingt
Als stilling van gerechte klacht,
Van wien het lot tot lijden dwingt.

Zoo klinkt ook door mijn diepe ziels-gewelven,
Waar 't licht verdween in donkre nevelbank,
Een blij geluid, een zachte, klare klank,

Ik zwijg de klachten, die ik uiten wil,
En luister toe, in weerwil van me zelven;
O, zing toch, vogel Hoop, o, zwijg niet stil.

(1) Het heimpje (heimchen) is het krekeltje dat met het stuthout gebruikt om de gewelven der gangen te schragen, mede komt in de mijnen.