Germania. Jaargang 5

[p. 311]

Een Lied der Zee
door Johan Groeneboom (Rotterdam)

O, zee, ik heb uw stem gehoord
uw golvenlied:
Ge spraakt tot mij een machtig woord,
- van hopen niet -
De doffe klaagtoon van 't verdriet,
Klonk uit uw eeuwig lied
En in het grollen van uw schoot
Hoorde ik gezangen van den dood,
Van smart en lijden,
Van kamp en strijden
En altijd, altijd de eigen toon,
zoo machtig schoon;
zoo droevig klinkt uw lied van lijden.

Ge zijt voor mij het koele graf,
Dat aan den lijder,
Den levensstrijder
Een zachte rustplaats gaf,
Waar 't bruisen uwer wilde baren
Het ruischen is der kerkhofblaren,
Als 't windje door de wilgen speelt,
En 't groene loover streelt.

Ge zijt gelijk mijn hart
O, zee!
Waaraan ook steeds een lied
Vol smart en wee ontschiet.

Ik heb, o zee, vaak uren lang
Geluisterd naar uw doodenzang,
Met bang gevoel
Staan turen op uw golfgewoel.

[p. 312]

 

Ik mocht U aanschouwen

 

bij bulderend woeden.

 

Ik stond op uw duinen,

 

bij schuimende vloeden,

 

Als 't loeiende jagen,

 

van den woesten orkaan

 

Het menschelijk hart

 

vol ontzetting deed slaan.

 

Wanneer uwe machten

 

met stormende krachten

 

Vernielden de vruchten van menschelijk genie.

 

Als 't loeien der golven,

 

de kreten bedolven

 

Van menschen, bestreden door uw tyranie.

 

 

 

Maar 'k zag u ook, als op uw baren

 

De blanke meeuw zich rustig wiegen liet,

 

Of als zoover het oog kan staren

 

Men slechts een eindloos vlak van blauwe golven ziet.

 

Ik zag uw halve cirkelboog

 

Wanneer de zon, een bloedrood oog,

 

Zijn gloed in uwe wat'ren bluschte

 

En als een laatste groet dien dag,

 

Uw duinen kuste.

 

 

 

Ook in den nacht,

 

O zee,

 

Hoorde ik uw doodenklacht

 

Uw lied van wee.

 

 

 

Doch hoe ik u zag,

 

Bij vriend'lijken morgen,

 

Bij zonnigen dag,

 

Bij stormen en vlagen

 

Steeds klonk uw zang zoo heimlijk-doodsch

 

En immer waart ge machtig-grootsch.

[p. 313]

 

En toch, al zijt ge aanbiddenswaard,

 

Toch heb ik U niet lief als de aard,

 

Wier schoot,

 

Uit dood

 

Nieuw leven baart.

 

Gij neemt ons lieve levens af

 

En voert hen in uw killig graf.

 

 

 

U zien, o zee! ontzet,

 

verplet,

 

Als men bedenkt, dat zelfs ook gij

 

Gehoorzaamt die geheime macht,

 

Die spot en lacht

 

Met mensch'lijke verbeeldingskracht,

 

En duiz'lig wordt het brein en zwicht

 

En 't vragensmoede hart verricht

 

Zijn dienst niet meer,

 

Daar 't naar een steunsel smacht,

 

Maar hoopt

 

en wacht.