Germania. Jaargang 3

De Vlamingen zijn geen Germanen
uit het ‘Volksbelang’ van 6 Juli.

In sommige (einzelne) kringen heerscht tegenwoordig de strekking (Neigung) om in de wetenschap feiten (Vorgänge) en stellingen te zoeken, die men tegen de stellingen der flaminganten zou kunnen plaatsen, om onze opvatting als een onwetenschappelijk iets te doen doorgaan.

Zoo is er een historische school die met de ontdekking voor den dag komt dat taalkundige (sprachliche) beschouwingen in het openbaar leven der middeleeuwen (Mittelalters) en bij de vorming der veeltalige (vielsprachiche) middeleeuwsche Staten niet golden. Daarmee wil ze bewijzen dat de spreuk ‘De taal is

[p. 655]

gansch het volk’ uit de lucht gegrepen is. Maar ze vergeet er bij te zeggen dat de Staten toen door de vorsten gevormd werden en niet door de volken; dat nochtans die vorsten de taalrechten hunner onderdanen eerbiedigden, en dat de onderdanen steeds hun taalrechten wisten te eischen waar ze soms onvoldoende (ungenügend) gewaarborgd (gewahrt) waren of geweigerd werden. In het Vorstbisdom Luik (Lüttich waren de Vlaamsche taalrechten gewaarborgd op een wijze zooals ze in het onafhankelijke België na 70 jaar nog niet zijn.

Een andere school meent den nadruk te moeten leggen op den overwegenden invloed van het Fransch ten onzent van de vroegste middeleeuwen af, zoo dat het Fransch dus oude historische rechten ten onzent (im Lande) bezit en het steeds een tweede moedertaal geweest is voor de ontwikkelde Vlamingen. Dus hebben de Flaminganten ongelijk (Unrecht) hunne taalrechten te eischen, omdat ieder Vlaamsch taalrecht inbreuk maakt op den historisch gewettigden (begrundet) invloed van het Fransch. Maar men vergeet den nadruk te leggen op het feit dat, indien de hoogere standen het Fransch tot tweede moedertaal, zij dan toch het Vlaamsch tot eerste moedertaal hadden; dat ze zich dus niet aan den plicht onttrokken (entzogen) om hun rol te vervullen in het openbaar en maatschappelijk (gesellschaftlich) nationaal leven van het Vlaamsche volk, en dat niet, zooals heden ten dage, hunne onkunde of verachting van de volkstaal een voortdurende hinderpaal (Hindernis) was voor de taalrechten van dit volk. Er waren toen geen flaminganten, omdat er geen reden toe was.

Nu komt de Petite revue illustrée de l'art et de l'archéologie en Flandre met een nieuwe stelling af, natuurlijk om de geleerdheid der Flaminganten te wraken (in Zweifel zu ziehen), die beweren (behaupten) dat de Vlamingen Germanen zijn, dat dus onze normale ontwikkeling en onze beschaving de Germaansche

[p. 656]

moeten zijn. Welnu volgens den heer G.-M., zijn de Vlamingen niet eens Germanen. Immers ze zijn ontegenzeggelijk Kelten of Galliërs, overrompeld door en vermengd met Saksen, die eveneens niets Germaansch aan zich hadden.

Laten we eens zien hoe dat in zijn haak zit.

Het is heden onwederlegbaar vastgesteld, zegt de heer G.-M., dat bij de Romeinsche verovering de Belgische grond bezet was door een volk van Keltisch ras, de Galaten of Galliërs. Later zegt hij Kelten of Galliërs, alzoo den naam van het Keltische ras en van er toe behoorende volken of onderdeelen dooreenwerpende, en hij schrijft een artikel om te bewijzen dat elders (irgendwo anders) de naam van het ras (nl. Germaansch) aan een onderdeel van dat ras (nl. de Saksen) niet toekomt.

Hij verzendt voor zijn oordeel naar d'Arbois de Jubainville, Pirenne en Kurth. Welnu Pirenne, die zich, evenals Kurth, aan de zijde van d'Arbois de Jubainville schaart (stellt), zegt uitdrukkelijk: ‘La question de l'origine des Belges est fort controversée.’ En dat is de ware toedracht der zaak. De geleerden verdeelen zich in dit opzicht in twee kampen (Lager), die het eene den Germaanschen, het andere den Keltischen oorsprong hardnekkig en met ernstige reden voorstaan (befürworten). Wie zich bevoegd (befähigt) acht, kiest partei, maar loochent het bestaan der andere partij niet, wie de zaak als uitgemaakt voorstelt, paait (abspeisen) zich zelf en de goe gemeente (Laienwelt) met holle woorden. Dus is het daarentegen niet onmogelijk dat de oude Belgen wel Germanen waren, ofschoon voor een deel, nl. de zuidelijke helft, gekeltiseerd.

Wat zijn nu, volgens den heer G.-M., de Saksen die deze Belgen vooral in de V^e eeuw overrompelden? Men noemt ze ten onrechte, zegt hij, de Germanen der Saksische vlakte. Want de eerste, echte, oude Germanen zijn de bewoners der Baltische vlakte, die grondig van hen verschilden (verschei-

[p. 657]

den waren) in oorsprong, zeden, karakter en maatschappelijke inrichting.

Die echte Germanen zijn volgens hem de Wandalen, Sueven, Burgonden, Wisigoten, Ostrogoten, Gepiden, Rugiërs, Herulen, Lombarden, met één woord, al de Germaansche stammen die in de Romaansche wereld ten onderen gegaan zijn. Aan al de andere, nu nog overgebleven Germaansche stammen komt de naam van Germaansch niet toe, waaruit volgt dat de heer G.-M. niet goed thuis is in de ethnographie der Germaansche stammen ofwel het woord Germaansch in een beteekenis gebruikt die niemand kent.

En toch blijkt de hoofdzaak uit het artikel zelf niet al te duidelijk, nl. of er wel rassenverschil was tusschen die on-Germaansche Saksen en de echte Germanen. Immers die Saksen zijn Goten, die uit Zuid-Rusland naar Zweden en (sic) Skandinavië uitgeweken zijn, en later naar de Saksische vlakte overkwamen, van waaruit ze onder de leiding der ‘Odiniques’? een zusterras, hunne veroveringen begonnen, met den naam van Franken. De lezer merkt nu op dat er van de ethnographie dier Goten, evenmin als van die der echte Germanen, van wie ze heeten in oorsprong grondig te verschillen, niets gerept (gesagt) wordt, en hij vindt het zonderling dat de Wisigoten en Ostrogoten als echte Germanen voorgesteld worden en de Goten kortaf (kurzweg) niet. Maar hij verneemt met verbazing (Erstaunen) dat ‘men heden weet dat Goten, Geten, Juten, en Scythen verschillende uitspraken zijn, waarvan men gemakkelijk het verband kan vatten’, en hij vraagt met nieuwsgierigheid wie de geschiedkundige is, die deze vier volken verwart (verwechselt) en wie de taalkundige, die het verband tusschen hunne namen vat.

Hij vraagt zich af wie die ‘Odiniques’ zijn, tenzij daarmee de 12 priesters of Asen bedoeld worden die den tot historisch

[p. 658]

personage gemaakten god Odhinn op zijn tocht naar Skandinavië vergezelden (begleiteten).

Hij verneemt ook met verwondering dat deze Saksen den naam van Franken aannamen, en daardoor getuigenis aflegden van hun vrijheidszin. Hij weet immers dat Saksen geen Franken en Franken geen Saksen zijn; hij weet ook dat Franken, Saksen, Langobarden e.a. genoemd zijn naar hun wapen, en dat eerst later in de veroverde landen het woord Frank, als naam der veroveraars, de beteekenis heeft gekregen van ‘vrij man’, en hij bewondert den profetischen geest van die Goten-Saksen-Franken, die een naam aannemen in een beteekenis, welke hij eerst later zou krijgen (erhalten würde), ten gevolge van gebeurtenissen (Ereignisse) die toen nog niet in wording (im Werden) waren.

Eindelijk vraagt zich nog die vittende (lästige) lezer af, wat hij wel moet denken van dat grondigste verschil tusschen Saksen en echte Germanen, waarop vooral de nadruk gelegd wordt, nl. dat de echte Germanen een patriarchale, de Saksen een particularistische levenswijze hadden. Hij verneemt dan dat die Saksen, toen ze noch Goten heetten, patriarchaal leefden juist gelijk de echte Germanen; dat ze in Zweden particularisten geworden zijn terwijl de verwante ‘Odiniques’ patriarchaal bleven, en dat ze voor hun groot veroveringswerk, waartoe hun particularisme hun juist voorbestemde, uittrokken (auszogen) onder de leiding der ‘Odiniques’, die nog behept waren met het patriarchaal gebrek (Fehler hatten) dat de echte Germanen belet (verhindert) heeft iets duurzaams (dauerhaftes) tot stand tebrengen.

Men ziet het, heel het stuk is een ethnographische chaos, doorspekt met geschied- en taalkundige aphorismen. Het loont de moeite der bespreking niet; maar er is te voorzien dat het met zijn geleerd vernis eerstdaags (überkurz) dienst zal doen als vulgair argument tegen de flaminganten, en dan is het van onzentwege een werk van barmhartigheid, om te verwittigen (warnen) dat de flaminganten er nog niet zullen van dood gaan.

J.V.