Germania. Jaargang 3

De ‘alldeutsche Verband’ bij president Kruger

Op 11 dezer werd de afvaardiging van het Alduitsche Verbond door president Krüger plechtig ontvangen. Prof. Hasse lid van den Rijksdag sprak als volgt:

Hoogedele Heer,

Wij komen niet als afgevaardigden van het ambtelijk Duitsche rijk, maar wel als vertegenwoordigers van het Alldeutsche Verband, gedragen door de instemming van het in zijn gevoelens gekwetst en ontstelde Duitsche volk, om uw ontzagwekkende persoonlijkheid onze hulde te brengen. Wij komen van alle Duitsche gouwen: van de hoogverheven spitsen der Duitsche Alpen tot hier beneden aan de kusten der Duitsche zee, om U en uw dapper volk onze bewondering uit te spreken, voor uw heldhaftige worsteling tegen een tienmaal sterkere overmacht, die zich bovendien nog in den pharizeërmantel der hoogere beschaving hult. Wij komen, om U te danken, in dezen tijd van genotzucht, van baatzucht en beginselloosheid een schitterend voorbeeld opgesteld te hebben. Wij danken U ervoor dat de edelste goederen van den mensch: vrijheid en gerechtigheid nog steeds waard zijn met lijf en ziel verdedigd te worden. Ik bid U.H.E. dit adres te willen aanvaarden en noodig mijne alduitsche vrienden uit, met mij te roepen: President Krüger en zijn dapper Boerenvolk: heil! heil! heil!

Na een heerlijken krans uit edelweis, door den uitgever Lehman uit München met een kernachtige en hartelijke toespraak overhandigd was geworden

[p. 170]

als een geschenk, dat in de hooge Alpenstreken geplukt werd waar eveneens de Duitsche harten warm voor Kruger kloppen, antwoordde president:

‘Ik dank de Duitsche broederen die mij en den mijnen hunne liefde en genegenheid bewijzen. In dezen strijd van het kleine kind tegen den sterken man is elk bewijs van deelneming van groote waarde. Mijne hoop rust op God die het Rechten de Gerechtigheid is, waarvoor ook wij strijden. Hij zal met ons zijn en ons het scheidsgerecht brengen. Op uw adres zal ik schrifte lijk antwoorden. Ik dank u hartelijk.’

Onder het voorstellen der verschillende heeren, nam Paron von Ziegesar het woord in 't Nederlandsch en zei: ‘Duitschers en Vlamingen hebben elkaar de hand gereikt om het dappere Boerenvolk te helpen. Nog heden staat de door ons uitgeruste ambulantie aan uwe zijde. Menigeen is onder 't kwijten van zijn plicht gevallen. Wij hopen dat de ambulantie U nog lang zal van dienst zijn, dat uwe edele zaak zal zegevieren en de edele Boeren zullen de bovenhand krijgen. Dit wenschen wij van harte.’

De president dankte zichtbaar aangedaan door herhaalde handdrukken. Ook D^r Fick uit Zürich sprak eenige woorden tot den President dien hij vroeger persoonlijk had gekend.

Na het vertrek van de afvaardiging verscheen de President op het balkon en werd hij nogmaals jubelend door de afvaardiging en de groote menigte toegejuicht. Onder den kreet ‘Oranje boven’ die blijden weerklank vond, reden de rijtuigen weg. Toen deze voor het koninklijk palels kwamen, werd aar gehouden en bracht Prof. Hasse een onvoorbereid ‘Hoch’ op de manhaft-moedige koningin uit, die den balling zoo hooghartig had opgenomen. Luide kreten werden door de spoedig toegestroomde menigte aangeheven.

_**_*

Het adres in het Duitsch en in het Nederlandsch opgesteld en op perkament gedrukt dat door het Ald. Verb. werd overhandigd laten we hier volgen.

‘Als afgevaardigden en vertegenwoordigers van het Alldeutsche Verband’, dat Duitschers in alle werelddeelen tot leden heeft, treden wij voor Uw Hoog Edele om luid te verkonden, dat in dezen tijd van nood en rouw de harten der Duitschers nog warmer en trouwer dan ooit te voren voor onze stamgenooten in Zuid-Afrika en voor UHE. als hun vereerden aanvoerder, kloppen.

‘322 jaar zijn verstreken, sedert op 7 Mei 1578 Filips Van Marnix, heer van St Aldegonde op den Duitschen Rijksdag te Worms in naam van de Nederlandsche provinciën Keizer en Vorsten in Duitschland om hulp smeekte tegen de moordende en brandende benden van Alva. Na aangetoond te hebben hoe Hoogduitschers, Midden- en Nederduitschers alleen door onderlinge hulp en steun zich konden tegen hun vijanden verweren, riep hij uit:

[p. 171]

‘Hoogh en Nederduytschlandt waren, boven gemeenschap van naam en taal, door vasten “bandt verknocht”, en noch onlanx hadde Kayzaarlijke Majesteit van Rudolf verklaart, dat zij Nederlandt voor een van de treflijkste leeden des Roomschen Rijx hieldt’.

De hulp werd geweigerd.

‘Sedert dien tijd is het Duitsche Nederland aan Schelde, Maas en Rijn van het Duitsche Rijk en het Nederlandsche volk in Zuid-Afrika van Nederland gescheiden geworden. De vast verknochte band’, waarvan Marnix nog spak, verbroken.

Nooit ten volle vergeten echter werd de ‘gemeenschap van naam en taal’, die alle Duitschers vere nigt en zoo heeft niet het minst de nieuwe koloniale politiek van onzen grooten Rijkskanselier Vorst Bismarck, zoo diepen en blijd[e]n weerklank gevonden, omdat onze beide grootste en schoonste koloniën Oost- en Zuidwest-Afrika ons ook op het Zuidelijk halfrond met onze stam- en vroegere Rijksg nooten, de Boeren als goede buren en trouwe bondgenooten schenen te zullen verbinden.

‘Werd dit door de schuld van latere verdragen tot spijt en toorn van elken Duitscher anders, toch heeft het Duitsche volk in vreugde en in leed aan het lot den Boeren innig deel genomen. Zooals wij Duitschers om uw zegepraal bij Potjefstroom en bij dan Maj[u]baberg jubelden, zoo heeft ons de rooversinval van dr. Jameson verontwaardigd en hebben wij eerst na het snelle afslaan van dezen volkswederrechtelijken aanval weer vrij geademd; wij hebben dan in bange bezorgdheid de ongelijke worsteling zien naderen waartoe het heldenvolk van UHE. door de geweld[d]adige politiek van Groot-Brittanje gedwongen werd en wij Duitschers hebben de schitterende overwinningen bij Colenso, Mode[...]dfontein en Spionkop, met geestdriftiger gejubel dan eenig volk van Europa begroet, omdat luider nog dan 't gevoel voor recht in ons de stemme sprak van het bloed.

‘Zoo zijn heden in deze dagen van tegenspoed en rouw nog inniger en warmer, onze innige wenschen en onze vurige gebeden met de gevoelens van UHE. en van het roemrijke Boerenvolk vereenigd. Wij betreuren diep, dat niet geheel het overige Europa zich tegen het ruw geweld van Engeland heeft verzet, wij lijden mede het onuitsprekelijk lijden van het gemarteld Boerenvolk. Zooals Filips van Marnix troost- en hooploos de vergadering der Vorsten te Worms voor 322 jaar moest verlaten en toch nog de vrijheid van zijn volk mocht zien, zoo smeeken en hopen wij met UHE., dat na dezen langen nacht van ramp de zonnige dag der vrijheid ook voor het Boerenvolk nog eenmaal moge verrijzen en door UHE. moge beleefd worden.

Wij echter, hier gekomen als vertegenwoordigers van het Alld. Verb. weten

[p. 172]

en verzekeren UHE. dat het Duitsche volk in alle toekomst en in alle leed den Boeren de liefde en trouw bewijzen zal, die naast de ‘gemeenschap van naam en taal’ het bloed voor alle eeuwigheid in ons heeft neergelegd.

‘Wat echter ook de toekomst voor UHE. en zijn stamgenooten heden moge verborgen houden, de thans tegen de Boeven geveerde, gevloekte oorlog heeft toch een kiemzaad ver over alle Nederduitsche en Duitsche landen uitge troofd en tot een heerlijke vrucht laten gedijen: klaarder, taaier en geestdriftiger dan sedert 300 jaar is het bewustzijn bovengekomen, dat de Nederduitschers en Duitschers een broedervolk uitmaken, verplicht elkander onderling in elk gevaar bij te staan. Deze dure vrucht van den oorlog zal nooit meer vergaan.’