Germania. Jaargang 3

Parabel

Er leefde eens, o, het is zoo lang geleden, een arme vent op een schraal stuk gronds. Met moeite en na lange uren, stond eindelijk zijn leemen hut overeind en beschutte hem, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn vee, zijn huisraad, tegen regen en wind. En hij bouwde zelfs een stalling, een konijnenhok en een nevenhuisje er bij. Want zijn vee werd talrijk en hij oogste veel graan. Gerrit heette die arme vent. Een beetje verder, over 't gindsche beekje, woonde nog een arme vent. Hij kende Gerrit; zij waren zelfs verwant. Hij ook had een huis opgericht en bezat een schuur. En daar de wolven van tijd tot tijd een schaap verscheurden, en daar van tijd tot tijd een landlooper de velden onveilig maakte, ging Gerrit bij zijn buurman hulp zoeken als hem de nood drong, of ging de buurman bij Gerrit om hulp vragen als 't noodig werd. Niemand in 't land kende Gerrit noch zijn buurman. Waarom ook? Waren 't geen arme lieden, en bebouwden zij niet een akker dien geen ander benijdde? Zoo leefden zij eenzaam en afgetrokken, godvruchtig en eenvoudig, en de andere menschen in 't land die

[p. 158]

hen nooit in sierlijk gewaad, in zijde en gouddraad, ontmoetten, die hen nooit hofsche buigingen zagen maken, die andere menschen eerden hen niet. En toch stroomden zij van verre naar Gerrit's erf en naar het erf zijns buurmans omdat het daar goed zitten was, lommerrijk en frisch, omdat er sappige vruchten groeiden, omdat de vogelen er lustig kweelden. Want het was daar lommerrijk en frisch, want er groeiden daar geurige vruchten, omdat Gerrit en zijn buurman werkten en werkten, en zwoegden en zwoegden, omdat door hun stalen vlijt dat schraal stuk gronds geen schraal stuk gronds meer was.

In dat land woonden ook eenige groote heeren. Allen waren forsch, rooskleurig, aten goed, dronken goed, bezaten paleizen. En bezocht een van die groote heeren een anderen, dan liet deze hem zien hoe diep de gracht om zijn paleis was en hoe breed, hoe talrijk zijn schietgaten, hoe zwaar zijn knodsen. Dan waren het luisterrijke feesten en ook de kleine man jubelde, want hij betaalde die feesten. En telkens als die groote heeren elkaar ontmoetten, waren het luide vriendschapsbetuigingen, omhelsden zij elkaar, onderhielden zij zich over plicht en eerlijkheid, trouw en ridderlijkheid. In den grond huns harten fleurde geen liefde; want om hun erf te vergrooten moesten zij wel eens anders akker begeeren.

Een hunner had ros haar en heette Blanio; hij was de rijkste van allen maar ook de hardvochtigste. Een ander had een langen gouden baard en heette Zwerver. Hij was de sterkste maar ook de goedgeloovigste. Telkens hij iets wilde ondernemen, stond Blanio hem in den weg. Als hij hoog uit den toren van zijn kasteel in 't rond zag, stuitte zijn oog op Blanio's bezittingen. Zond hij vee naar de markt dan had Blanio in de behoefte reeds voorzien. Zond hij koeien op de wei, dan was de plaats door Blanio's koeien reeds ingenomen. Zoo ging het telkens: hij ergerde zich en knarsetandde. Daar hij de sterkste was, en be-

[p. 159]

vriend met schier alle anderen, kon hij Blanio overrompelen, maar dit verkoos hij niet. Blanio verstond het trouwens hem te paaien; kon het niet anders, dan stond hij hem op de markt één plaats af voor één os, op de wei één plaats voor één koe. En Zwerver stelde zich tevreden, omdat hij goedgeloovig was, maar ook kortzichtig. Blanio vergrootte steeds zijn erf, door list of door geweld. Op strooptochten ging hij wel eens uit en deze gelukten hem vaak. Op zekeren dag ontdekte hij Gerrit en diens gouden velden, diens smaragden weiden. En van toen af begeerde hij ze, en trok te velde om ze machtig te worden. Maar Gerrit waakte en sloeg alle listige pogingen af. De vrees echter beklom zijn harte. Blanio was zoo sterk en zoo rijk. Maar aan de zegepraal twijfelde hij niet. Was Zwerver dan niet zijn vriend, zijn trouwe vriend, zijn natuurlijke beschermer? Had Zwerver het hem niet dikwijls genoeg duidelijk gemaakt ‘Zijn trouwe vriend’? Het kon ook niet anders. Zwerver en hij waren van den zelfden stam, van het zelfde bloed, en bloed is dikker dan water. Toe maar, fluisterde dan Zwerver, laat u niet bestelen, laat uw recht gelden. En Gerrit voelde zich sterker en weerstond Blanio. Het gebeurde eens dat Gerrit een nachtelijken sluiptocht afsloeg. Toen zond Zwerver hem een bode en schaarde zich openlijk aan zijn zijde, want hij verkondigde immers wijd en zijd hoe zeer deze gebeurtenis hem verheugde.

Toen voelde zich Gerrit heel verkwikt en vertrouwde in zijn recht maar ook in Zwerver's ijzeren arm.

Het was een gruwelijke kamp. Het graan werd niet meer geoogst, het vee niet meer geweid. Gerrit's huisje werd vernield en alles in asch en puin gelegd. Lang, lang had hij Zwerver's komst verbeid. Maar geen hulp vertoonde zich. Hij klom in een hoogen boom en keek tot zienens moede. Maar er kwam niets. Wel hoorde hij dat Zwerver van Blanio geschenken ontving, dat zij te zamen feest vierden, dat zij te zamen ver, ver over 't water op

[p. 160]

jacht waren, maar dat was alles. Hij gaf den strijd niet op en stɐɐrde met roodgeschreide oogen de rookende puinhoopen aan. Zijn buurman was reeds dood. Zijn vrouw was ook dood. Zijn vee was verstroold. Een hoekige koe alleen graasde verschroeide grassprietjes. Hij kampte voort en bracht Blanio geduchte slagen toe. Maar langer kon hij het niet uithouden. Waarom hielp Zwerver hem niet? Was het dan ten slotte niet zijn voordeel, en streed hij zijn strijd niet?

En toen alles vernield was, en niets meer groeide, nam hij zijn pelgrimsstaf en begaf zich op reis. Hij klopte aan bij lieden die hem vergastten maar tot hem zegden: ga naar Zwerver; hij is sterk, hij is van uw bloed, hij zal u helpen. Dat wist Gerrit ook en hij hervatte zijn pelgrimsstaf. Zoo naderde hij Zwerver's kasteel. En het werd steeds kouder daarbuiten maar warmer daar binnen in zijn hart, want verlossing naderde.

Trillend van verwachting betrad hij Zwerver's goed. Maar aanstonds werd het doodstil. Hij zag zwermen van menschen, maar allen zwegen. Hun blikken schoten vlammen maar zij hielden den vinger op den mond. Hun hart popelde maar zij durfden het niet toonen, want Zwerver's lakeien bezagen hen met scherpe blikken. Gerrit begreep niet goed en vroeg naar Zwerver.... Een hond sprong op hem los en verscheurde zijn mantel. Toen keerde hij zich om, zette zich op een steen langs den weg en schreide bitter. Waarom deed men hem onrecht?

Dat verstond hij niet want zijn hart was eenvoudig, hij droeg geen sierlijk gewaad en kende geen hofsche manieren.

Dit gebeurde voor lange, lange jaren. Toen waren de menschen nog slecht. Want heden is bloed dikker dan water, want heden verlaat men geen trouwen vriend in den nood.

Brussel

Mr. W. Thelen.