Germania. Jaargang 2

Wat willen de Alduitschers?

Men moet toegeven dat de Franschen ijveriger en behendiger weten hun belangen waar te nemen dan vele andere volkeren. Zij blikken ver vooruit en wat hun wellicht eerst na tien, na honderd jaar kan gevaarlijk worden, bestrijden zij van stond af aan.

Zoo gaan oogenschijnlijk sedert kort van Parijs al die ophitsingen uit, die ook in de Nederlanden tegen den Alduitschen Verband worden gericht. Dat Fransche en franschdolle bladen daaraan meedoen moet niemand verwonderen maar zoo nu ook Vlaamsche

[p. 763]

dien weg opwillen, door verdachtmaking en laster in dwaling gebracht, komt het ons gepast voor Zuid- en Noord-Nederlanders, doel en strekking van den Alduitschen Verband bloot te leggen.

De Alduitsche Verband wil geen uitbreiding van het Germanendom ten koste van anderen maar hij wil ook geen uitbreiding van anderen ten koste der Germanen; hij wil alleen behouden wat hij heeft, sterken en steunen en tezamenhouden. Tot nu zijn eeuwen lang millioenen Hoog- en Nederduitschers geregeld en reddeloos opgegaan in andere volkeren, b.v. in Amerika, in Australië, van Europa nog gezwegen. Welnu dat wil hij voortaan beletten, door in allen die tot onzen stam behooren hun stambewustzijn levendig te houden en allen aan te manen door aaneensluiting in Europa zoowel als er buiten, sterk en bewaard te blijven tegen verbastering of opslorping. Welk rechtzinnig mensch kan het billijke van dit streven betwisten?

Beteekent dit nu een staatkundig vereenigen van alle Duitsche en Nederduitsche stammen? Dit ware onzinnig. Dit zou gelijk staan met een inlijven van de Baltische provinciën, Petersburg er inbegrepen, waar verscheiden honderdduizenden Duitschers wonen; van de Vereenigde Staten waar er tusschen zes en tien millioen zijn en Australië, dat er omtrent honderdduizend bevat. Geen mensch die maar eenigszins zijn vijf zinnen heeft zal zoo iets invallen; evenmin heeft dan ook de Alduitsche Verband zich ooit met dergelijke hersenschimmen ingelaten. De Alduitschers hebben tot nu niets gedaan, dat maar den schijn zou geven alsof zij de aanhechting van de Nederlanden wenschen. De Alduitschers hebben alleen gedaan wat elke Vlaming en Nederlander zou moeten doen, wijzen op de eenheid van ras en afstamming; zij voeden alleen den wensch, dat allen die tot het Duitsche of Nederduitsche bloed behooren elkander zouden liefhebben en steunen.

Duitschland is sterk en groot, maar het is toch voor dit machtig rijk niet zonder gewicht te weten, dat het op de liefde en bij gelegenheid, op den steun der verwante stammen rekenen kan. De mogelijkheid is niet uitgesloten, dat de hulp van Nederlanders en Vlamingen, van de Duitschers in Oostenrijk voor het Duitsche rijk van groote beteekenis zou kunnen zijn; wij vooral hier aan de mondingen van Rijn en Schelde zouden er belang bij hebben deze hulp te verleenen.

Moest het machtige Duitsche rijk uiteenvallen en de Duitschers tusschen Rijn en Weichsel verdwijnen, zoo bleef den Nederlanders en Vlamingen niets dan de keus of Franschen of Slaven te worden; misschien ook nog Engelschen?

Zoo komen wij tot het belang, het levensbelang dat de Nederduitschers aan Duitschland en aan de Alduitsche gedachten hebben.

[p. 764]

Wie op de heele wereld zal ons Vlamingen bijspringen, wanneer we weer eens door Frankrijk, zooals onze heele geschiedenis door, worden overrompeld en ingelijfd? Of zal dat nu niet meer? Maar dan vragen we: Waarom? Kan de wolf wel lam worden en omgekeerd? Bestaan wij wel door eigen kracht of hangen wij af van de genade van anderen? Is België meer dan een staatkundig maaksel, een voorzorgsmaatregel? Zoo het zelfstandig bestaat is het niet omdat het niet tegelijk door verschillende mogendheden kon worden genomen en dat dan elk sprak: Kan ik het niet hebben, zoo zal het niemand hebben? Is ons land sedert het van zijn oorsprong vervreemde door de verwaalsching der Franken niet eeuwig een bufferstaat geweest en even als de botsing het eerst en het hevigst de buffers treft had ons land, aan dit feit niet de droeve onderscheiding te danken eens het slagveld van Europa geheeten te worden? Zou nu, meer dan ooit voorheen, op staatkundige standvastigheid moeten gebouwd worden, nu we de grootste mogendheden plechtig bezworen eeden en verplichtingen met tartende trouwloosheid zien vertrappen?

En wie zal de Nederlanders beschermen, indien de Engelschen na de verovering van Zuid-Afrika, hun klauwen op de Nederlandsche bezittingen slaan om het groote Indische rijk afteronden?

Duitschland is ondanks zijn macht sedert dertig jaar de vredesmogendheid gebleven en niets dient zoo goed tot waarborg van het bestaan der kleine Staten rondom, dan 't bestaan van het Duitsche rijk. Willen wij nu dat Duitschland deze beschermende rol vervult, zoo moeten wij Nederduitschers ginder vrienden hebben, we moeten ginder licht verspreiden over onze behoeften, onze stemming en onze wenschen. We moeten de Duitschers zeggen dat wij onze zelfstandigheid en onze vrijheid, onze Staten en inrichtingen willen bewaren, maar dat wij desniettemin ons als Nederduitschers voelen, dat wij de Duitschers als onze stam- en bloedverwanten beschouwen, hen achten en toegedaan zijn en dat wij in tijd van nood elkander moeten steunen.

Maar boven alles moeten we in 't Duitsche rijk mannen hebben die ons verkleefd zijn en die de Duitschers nopens ons en onze belangen inlichten, die hun zeggen dat we hun verwanten zijn (en hoe droef weinig zijn zij op de hoogte van onze toestanden, ja van ons bestaan) die het Duitsche volk klaar doen zien van hoe overwegend belang het voor Duitschland is, dat wij Vlamingen niet Fransch, dat de Nederlanders niet Engelsch worden, kortom, mannen die ons voorstaan en verdedigen.

Zulke voorstanders en verdedigers nu zijn de Alduitschers en niemand anders in Duitschland. De Ald. Verband is de eenige

[p. 765]

partij in heel het rijk die de aandacht op ons vestigt en van ons spreekt. Tien jaar geleden wisten slechts weinige geleerden in Duitschland dat er Vlamingen bestaan en waren over den Rijn nog geen duizend menschen die wisten dat er in België Nederduitschers zijn, of die maar iets van een onderscheid tusschen Vlamingen en Walen kenden.

Op dit punt heeft de Ald. Verband veel en verdienstelijk werk verricht Om zijn werkzaamheid in deze richting nog wat beter toe te lichten willen we nog even een feit vermelden: Toen vóór vier jaar de Duitsche Keizer het bekende telegram aan Pres. Krüger zond, in verband met den Jameson-strooptocht, weerklonk over heel Duitschland één juichkreet; het geheele volk stond achter zijn Keizer. Maar hoe ongelooflijk, hoe vreeslijk was de omkeer in 1898, toen dezelfde Keizer zich onzijdig verklaarde en de ambtelijke en halfambtelijke bladen van Duitschland begonnen, om de openbare meening te doen bedaren, met de Boeren te misprijzen, de Engelschen in bescherming te nemen en inzonderheid de eischen der uitlanders te rechtvaardigen, daar werd het plotseling voor een tijd lang in Duitschland stil De duizenden en tienduizenden beambten, al die van de regeering iets te verwachten hadden, al de ijlhoofden en lafhartigen keerden den Boeren den rug toe, Geen staatkundige partij heeft het gewaagd iets voor de Boeren te doen noch te zeggen. Toen stond de Alduitsche Verband op Hij gansch alleen in het groote Duitsche rijk bleef onverzettelijk standvast. In zijn hoofdvergadering te Munchen verklaarde hij dat het prijsgeven van de Boeren onbestaanbaar is met de belangen en de eer van Duitschland. Nu riep hij een grootsche volksbeweging in het leven. Bij middel van vlugschriften, dagbladen en voordrachten lichtte hij het Duitsche volk in omtrent de waarde van Zuid-Afrika de stameenheid met de Boeren en de inzichten van Engeland. Een vol jaar heeft hij in zijn strijd alleen gestaan. Allengs echter sleepte hij het heele Duitsche volk mee en toen een jaar later de door de Alduitschers voorspelde oorlog uitbrak, stond geheel het volk weer aan de zijde der Boeren. Zoo goed als elke Vlaming en Nederlander voelt vandaag elke Duitscher zijn bloedverwantschap met de Boeren en dit was uitsluitend het werk van den Ald. Verband. Maar nog niet genoeg. Hij begon voor de Zuiderbroeders geld te zamelen. Door zijn bemiddeling kwamen aanzienlijke sommen bij de Nederlandsche comités en den gezant D^r Leyds binnen. Uit het eigen fonds dat de Verband voor de Boeren stichtte stelde hij het Antwerpsch comité 45,000 fr. ter beschikking dat alzoo in staat werd gesteld de bekende Belgisch-Duitsche Ambulance in te richten De Verband zond meermaals tien duizend frank aan zijn

[p. 766]

vrienden in Zuid-Afrika om dat geld onder de meestrijdende Duitschers te verdeelen. Na nog menige andere uitgave voor die zaak bezit de Ald. Verband heden nog een Boerenschat van 250,000 fr., die later onder de weduwen en weezen der Boeren moet worden uitgedeeld.

Dit zijn daden die toch luider moeten spreken dan verdachtmakingen en belasteringen van Fransche of Engelsche zijde, waardoor ongelukkig enkele Nederlandsche en zelfs voor Vlaamschgezind doorgaande bladen gedreven zijn geworden om al te onbedacht met kleineering van den Ald.-Verband te spreken.

Wij vragen ons af, wat hebben toch deze den Alduitschen Verband verdachtmakende Franschen en Engelschen tot nu voor ons gedaan?

De Franschen hebben de Vlamingen honderdmaal den oorlog aangedaan; hun huidige genegenheid voor de Boeren is toch meest platonisch gebleken; er is vrij wat meer geld uit Duitschland dan uit Frankrijk gekomen. Engeland echter heeft Nederland zijn koloniën ontroofd en heeft het van wereldmacht tot kleinstaat vernederd. En wat hebben dan voor ons die Duitschers gedaan, die bewust of onbewust zich op sleeptouw hebben laten nemen en thans met de franschdolle lasteraars tegen den Alduitschen Verband meeheulen en huilen, zooals het sedert eenigen tijd te Antwerpen vanwege halfverfranschte Duitschers geschiedt.

Volstrekt niets. ‘Friend in need, friend in deed’ zegt een Engelsch spreekwoord. De Alduitschers hebben zich, toen de Boeren in nood en door allen verlaten waren, als de warmste en trouwste vrienden betoond, zij zullen dit ook wanneer eenmaal de Vlamingen of de Nederlanders in nood verkeeren.

Het zou op zijn minst onbillijk zijn van ons Nederlanders, de warmste vrienden die wij in Europa bezitten te willen afwijzen; veeleer moesten wij hun genegenheid van harte beantwoorden en aldus den grond leggen voor een broederlijke toenadering. De geweldige inpalming is niets meer dan een loos schrikbeeld. Ten eerste zouden Frankrijk met Engeland zulks nooit toegeven, zij kuunen het niet zonder zelfverloochening, een artikel waarin de hooge politiek niet doet en wel nooit doen zal; anderdeels kan Duitschland het zelf niet, al mocht het dit ook willen, met het oog op de samenstelling van zijn rijksdag, waarin de eigen katholieken, als centrum, de Rijksregeering nu reeds de wet stelt, zoodat niet onwaarschijnlijk klinkt, wat men Bismarck heeft in den mond gelegd: blijft me met België van 't lijf, 'k heb al R. Katholieken genoeg.

Maar heel wat anders kon allicht niet onmogelijk blijken, b.v.

[p. 767]

uit een oogenblikkelijk, kortzichtig rijksbelang kon soms wel de rijksregeering, al mocht dit ook voor verrezienden een misslag naast meer andere posten op haar staatkundig schuld boek worden, naar links of.... rechts over ons heen, op den rug van België en Nederland, het een of ander voordeelig gemeend overeenkomstje sluiten.

Wie zou dan optreden om zulks waarschuwend voor te komen of door onverbiddelijken tegenstand te beletten?

Wij dwergstaatjes naast de reuzen?

Neen, enkel en alleen de Alduitsche Verband, die bewezen heeft geen regeering noch welke macht, zelfs de hoogste, te ontzien in het volvoeren van zijn plicht. Krachtens zijn Alduitsch beginsel moet deze in een botsing van rijksduitsche met stam- of rasbelangen deze de voorkeur geven; moet hij een gewelddadig inlijven van uitheemsche stamgenooten met alle overtuiging bestrijden omdat daarmee de kiem der ontbinding zou gebracht worden in de voegen van het Rijksduitsche staatslichaam dat veel minder tijd zou eischen om uiteen te vallen dan het gekost heeft om saam te groeien.

Van de politiekers, schrijvers en redenaars die zich hebben laten meesleepen om tegen den Alduitschen Verband te velde te trekken mag men ten minste verlangen dat zij niet van hooren zeggen zouden uitgaan en niet zonder onderzoek zouden veroordeelen, maar dat zij door het lezen van de Alldeutschen Blätter, en andere Ald. schriften en door gedachtenwisseling met Alduitschers evenals door het nagaan van de daden van den Alduitschen Verband zouden kennis nemen van wat hij wil en doet. Dan zullen zonder twijfel misverstanden verdwijnen die jammer hier en daar zijn opgedoken.

Aan den haat der Franschelaars en Engelschen zal de Ald. Verband zich gewis weinig gelegen laten; deze haat echter moet ons juist de verzekering geven dat de Ald. Verband voor ons goed en verdienstelijk is.

De tijd kan allicht eens komen dat ook ons het lot der Boeren dreigt en dan zal het goed zijn vrienden te hebben.

R.