De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 442]

Louis de Bourbon
Sonnet

In memoriam P. Anselmi, Abbatis.

Dien knaap, geborgen in den schaduw der genooten,
een eenzame, verzot op wilde spelen,
een vreemde, die zich zelf wist uitgestooten,
aanzie hem thans: hoe eenzaam onder velen.

Een man, gebogen door de zorg, de haren
reeds bijna grijs, en aan weerszij de oogen
groeven, waarlangs de wind van zooveel zwervensjaren
een nest van kleine rimpels heeft gezogen.

Maar die, bij alle leed en bij de schaarsche vreugden,
in verre landen, waar het lot hem dreef,
zijn kracht vond in de dingen, die hem heugden.

Uw glimlach, uit dien heldren bron geboren
van rijpe wijsheid, maar die jeugdig bleef:
dien speelschen glimlach heeft hij nooit verloren.