De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 381]

A. Marja
Droom van zon en sneeuw¹⁾

I

Ik droomde: eeuwen braken aan
en stierven weg, ik zag het bloeden
der ganse wereld, maar ik kon
de samenhang nog niet vermoeden.

Er schoven wolken voor de zon,
die dreven aan uit alle eeuwen,
die reeds waren voorbijgegaan
zolang ik droomde, en een sneeuwen

ving aan, de vlokken kleurden rood
eer zij de aarde konden raken,
niets bleef er dan het bloedig slijk.

En nimmer was mijn schuld zo groot,
zo dreigend onherroepelijk, -
ik worstelde om te ontwaken.

1) Gedichten uit een cyclus, waarvan een deel in Criterium, 1940, verscheen.

II

Toen zei God: zie, zo werd het lied,
dat ik met u had willen winnen,
ik dichtte, maar gij wilde niet
dan zelf mijn lied opnieuw beginnen,

en zijn als ik, die goed en kwaad
beheers, en zelf tot heersen machtig,
ik liet u vrij, uw resultaat
is, dichter, niet meer twijfelachtig.

[p. 382]

 

Zelfs wat ü opheft en geneest

 

blijkt krachteloos, wanneer het Beest

 

rondgaat, de wereld ten verderve.

 

 

 

Gij hebt de zon de sneeuw zien verven,

 

sneeuw smelt tot slijk, ook gij moet sterven,

 

uw lied is niet mijn lied geweest.

III

Ik weet niet meer hoe het begon,
dit woord weerklonk, toen viel ik diep, -
ik was ontwaakt en zag de zon,
die op de sneeuw nog voorjaar schiep.

Dat troostte mij: ik ging weer rond,
hoe ver was mij het eigen lied,
hoe waardeloos al wat ik vond,
hoe misbaar al wat mij verried.

Toen zei ik: wereld, wat zijt gij?
al moet ik eeuwig op u jagen,
eens ruist gij als het lied voorbij.

Dan schept Hij van de voorjaarsdagen
de zuiverste, - wat zal ik klagen:
o, zon en sneeuw, ik droom mij vrij.