De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 351]

Anton van Duinkerken
Sinte Birgitta's boodschap

In 1347 zond Sinte Birgitta van Zweden den prior Peter Olofsson en Bisschop Hemming met een vredeboodschap naar de vorsten van de christenheid; zij keerden onverrichter zake weer.

Birgitta lacht den hemel door
Haar smartlach der Alvastra-cel,
Waar haar de Bruidegom verkoor
Tot deelgenoote van 't verdriet
Der wereld, die in 't wreede spel
Van oorlog God verliet.

Weer zendt zij Peter den prelaat
Met bisschop Hemming, haar gezant,
Onder het krijgsvolk uit. Zij laat
Hun boodschap zeer eenvoudig zijn:
Uw vijandschap van land tot land
Is mijn Liefs hartepijn.

Hun boot, bedreigd op elke zee,
Hun woord, aan ieder hof versmaad,
Voert enkel haar vertrouwen mee,
Dat niemand vruchtbaar mediteert
Hoe Jezus liefhad, of zijn haat
Wordt naar hemzelf gekeerd.

Zij meent, dat lans en doornenkroon,
Dat nagels, dobbelsteene'en kruis
Met de kolom, waaraan de Zoon
Van God gegeeseld werd, genoeg
Berichten uit haar bedekluis
Wat haar de liefde vroeg.

[p. 352]

 

Birgitta waakt, Birgitta schreit,

 

Birgitta boet het wereldleed,

 

Maar was er ooit op aarde tijd

 

Voor 't overdenken van de smart,

 

Waarvan alleen de liefde weet?

 

Haar lot blijft eeuwig hard.

 

 

 

De boden keeren telkens weer

 

En telkens heeft de haan gekraaid,

 

De vorst vecht altijd om zijn eer,

 

De hertog om een edel ding,

 

Doch in den zak van Judas graait

 

Elk naar een zilverling.

 

 

 

Birgitta bidt en vast en rouwt,

 

Omdat zij nergens uitkomst ziet.

 

Heeft zij dan vruchteloos vertrouwd

 

En al haar hoop op God gezet?

 

Men luistert naar haar boodschap niet

 

En niet naar haar gebed.

 

 

 

Tot op een blanken dageraad

 

Een engel Gods met een bazuin

 

In 't Westen, een in 't Oosten, staat.

 

Hij blaast de horizonten stuk

 

En wekt uit aarde's donker puin

 

Wie weenden tot geluk.

 

 

 

Dan gaat Birgitta voor ons uit,

 

Dan volgen Peter Olofsson

 

En Hemming achter Jesus' bruid

 

En juichen in het zalig koor

 

Het heil van wie de reis begon

 

In Jesus' bloedig spoor.

[p. 353]

 

Geen vrede, die de wereld geeft,

 

Is vrede voor het hart in pijn,

 

Want al wie op de wereld leeft

 

En bitter worstelt om zijn lot

 

Moet duizendmaal ontgoocheld zijn,

 

Dan vindt hij éénmaal God.

 

 

 

Birgitta lacht den hemel door

 

Haar blijdschap der Alvastra-cel,

 

Wijl haar de Bruidegom verkoor

 

Tot deelgenoote van de deugd

 

Der wijzen, wien 't verholen spel

 

Van Gods geheim verheugt.