De Gemeenschap. Jaargang 17

[p. 273]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Renaissance

De reuk van mest schijnt om de zon te staan.
Een pulver van urinen drijft er voor.
Het heele dal ruikt naar valeriaan
en dit proces zijgt langzaam in mij door.
Ik zuig mij vol aan iets. 't Is of mijn oude kop
zich traag verandert in een bloesemknop.

Rhythmen

Een vrouw veegt voor haar deur van links naar rechts.
Een kind draait met het touw van rechts naar links.
Een ander zwaait weer met de linkerhand
het springtouw naar den rechter-tegenkant.
Een derde doet haar sprongen verticaal
en telt de keeren tot een menigmaal.
De bloesems waaien af, van rechts voorbij,
maar hoe is het met mij?

Snoep

Weer snoep ik aan de boter van het licht
en kijk dan rond, of niemand heeft gelet,
hoe ik, oud kind, mijn tongspits houd gericht
op dingen lekkerder dan 't vaste brood.
Maar ik heb haast. Het avondrood
bleekt in den top der olmen en 'k moet nog naar bed.

Kennismaking

Mijn naam is plant.

Mijn naam is dier.

[p. 274]

 

Ik heb geen hand.

 

Gij eet niet hier?

 

 

 

Ik ken maar één héél groot plezier.

 

Te zien een plant, die heeft geen hand

 

en die daar staat voor nut en sier

 

op 't land.

 

 

 

Ik heb nog nooit een mensch vertrouwd.

 

 

 

Mijn plant, ook mij heeft dat al vaak gerouwd.

Gramophone DB 4930

Ik hoor in rood Ravel en eer 'k het merk,
bol ik mijn wangen en bugel ik mee
met onvolkomen glans, maar even sterk
een der fanfares uit Daphnis en Chloé.
't Is uit. Ik glimlach om mijn prillen waan
te meenen, dat ik fel heb meegedaan.
Wat is dit nu ook eigenlijk geweest
wel anders dan een kort en simpel feest,
te blazen voor 'n denkbeeldige compagnie,
als ik in vermiljoen de dingen zie?

Toon

Hebt gij mijn toon gehoord?
Hij is gekomen.
't Is avond, stil, geen woord
ruischt voor de boomen.
Ik ben een tragen componist,
die in aeonen denkt
en toch de melodie niet mist,
als hij ze de wereld schenkt.
Ik weet nooit daggetij of uur,
dat ik hem in dit leven stuur,

[p. 275]

 

maar telkens sta ik plotseling op,

 

schud met mijn dunbehaarden kop,

 

kijk naar de lucht en onverhoeds

 

druk ik den toets.

Avondstemming

Het landschap ligt zoo heel gewoon
den avond in van blauw naar zwart.
Alleen het donker van een eikenkroon
staat er nog topografisch-schoon
over den viersprong en apart.
Er komt, er komt niets meer, ook niet langs 't kruis
onder den eik. Er draalt wel iemands zoon
bij iemands dochter voor een duister huis,
maar dit is weer gewoon.

Wiegeliedjes

Zoo zing ik wiegeliedjes voor mijzelf:

Een ouder man had eens een wit gezicht.
Zijn wangen bleekten in het zonnelicht.
Zijn lippen werden avond-violet
en met die lippen moest hij toen naar bed.

Ik ken er meer, maar als ik er meer zing,
wordt zijn straf nog meer zwaar en zonderling,
en 'k wensch, dat hij in morgen-violet
zijn lippen zachtjes aan het fluiten zet.

Rozenregen

Het regent en de oudste rozen geven mee.
Het lijkt een val van porcelein, dat niet kan klinken,
en in het algemeen contact blijft zinken,
soms opgevangen aan den rand der spleet
in 't lager loof. Maar de gevallen blaadjes blijven drinken,
't was ook zoo heet.

[p. 276]

Dwalend

Overal ben ik vertrokken
en overal ben ik onderweg
en nergens kan ik komen aan.
Plotseling ben ik geschrokken,
in dees gesteltenis naast een heg
van witten meidoorn met mijn neus te staan.

(Lambert Simon)